NewsEdit Έχουν περάσει πιά 20 χρόνια. Οι φοιτητές μου σήμερα δεν είχαν γεννηθεί. Ήμουν στο γραφείο νωρίς· πριν χτυπήσει το πρώτο αεροπλάνο. Μου αρέσει η πρωινή ησυχία στο πανεπιστήμιο. Το αργό ξύπνημα της πανεπιστημιούπολης. Οι διάδρομοι και η αυλή μας άρχισαν να ζωντανεύουν σιγά-σιγά. Συνάδελφοι που φτάσαν στα γραφεία τους, φοιτητές που πηγαίναν στα μαθήματά τους, γείτονες με τα σκυλιά τους.
Στις 8:30 το πρωί μπήκε στο γραφείο συνεργάτις μου, τρομαγμένη. Βάλε CNN. Με τις πρώτες εικόνες διαπίστωσα πως το καθημερινό πρωινό σούσουρο είχε σταματήσει. Όλοι είχαν βρει από μια οθόνη και κοιτούσαν την Νέα Υόρκη. Δυο ώρες αργότερα είμασταν ήδη άλλοι άνθρωποι.
Το μεσημέρι κάναμε μια γρήγορη σύσκεψη με συναδέλφους από άλλα τμήματα και αποφασίσαμε να μην ακυρώσουμε μαθήματα. Έστειλα ένα μήνυμα στους φοιτητές μας να πω ότι θα είμαι στο γραφείο μέχρι να τελειώσει και το τελευταίο βραδινό μάθημα, στις 8:30 μμ.
Δεν είχα μάθημα εκείνο το βράδι, και έτσι μπήκα στην τάξη που δίδασκε ο Mark. Αδερφικός φίλος — είχαμε μαζί ένα 10μετρο ιστιοφόρο που επέμενε να το βγάλουμε Nostos — με απίθανη επαγγελματική διαδρομή. Διδακτορικό θεολογίας από το University of Chicago, σταδιοδρομία ως αρχιτέκτονας λογισμικού, και με τα πολλά τον πείσαμε να μας κάνει δυο μαθήματα τον χρόνο.
Έβαλε σε έναν προτζέκτορα το CNN να δείχνει συνέχεια. Στον άλλο έβαλε κάτι διαγράμματα για τα design patterns που λογάριαζε να καλύψει στο μάθημα. Στάθηκε ανάμεσα στις δυο οθόνες και μίλησε για patterns βίας, πολιτικής αστάθειας, για κύκλους καταστροφών και θριάμβων, προσπαθώντας να εκλογικεύσει κάτι που μέχρι πριν λίγες ώρες δεν το χωρούσε ο νους κανενός. Δεν είμαστε πια άτρωτοι. Ήταν μια ψευδαίσθηση που κράτησε λίγο — τόσο ώστε να ξεχάσουμε πως ούτε στις 7 Δεκεμβρίου 1941 είμασταν άτρωτοι.
Μετά το μάθημά του πήγαμε απέναντι στο Quadrangle Club — την λέσχη του προσωπικού. Ήπιαμε αρκετά· τόσο που ο Mark έκλεισε ένα δωμάτιο στη λέσχη για να μείνει το βράδι. Εγώ περπάτησα στο διαμέρισμά μου που ήταν δυο τετράγωνα πιο πέρα. Μέσα στη ζαλάδα μου, ένοιωσα κάτι να λείπει. Τα φωτάκια που αναβοσβήνουν κάθε βράδι στον ουρανό του Σικάγου: τα αεροπλάνα που πάνε και έρχονται ασταμάτητα, δεν πετούσαν εκείνο το βράδι.
Τόση ιστορία χύθηκε εκείνη τη μέρα. Την έχω ξεχάσει. Στη μνήμη μου έμεινε για πάντα μόνο ο σκοτεινός ουρανός της πρώτης νύχτας. Και τα ονόματα των τριών φοιτητών μου που χάθηκαν στους Πύργους την 11η Σεπτεμβρίου.
Professor in the Computer Science department at Loyola University Chicago
- Κώστας Λακαφώσης για το πόρισμα της Hellenic Train στα Τέμπη: “Μια καλογραμμένη επιστημονική φαντασία”
- Παναθηναϊκός για κλάματα στη Λαμία (3-1)
- Κώστας Παπαδάκης / Γιατί ο κόσμος δεν έχει εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη
- Ο Τραμπ πανηγυρίζει για το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών: «Έρχονται πολλές νίκες!!!»
- Μεγάλη Βρετανία: Ανοίγει και πάλι τις πόρτες της για τους νέους από και προς την Ευρωπαϊκή Ένωση