Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι

Ναι, η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι και όχι, δεν μιλάμε ούτε για τον προεκλογικό, εσωκομματικό εμφύλιο στο ΣΥΡΙΖΑ ούτε και στους μετα-Daniel τριγμούς στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι, αίμα και θάνατο κυριολεκτικά.

Πριν λίγες ώρες, το πρωί της Παρασκευής, στην καρδιά του Πειραιά ένας άνθρωπος θύμωσε πολύ γιατί ένας συμπολίτης του που εργαζόταν ως παρκαδόρος δεν του βρήκε μία θέση πάρκινγκ. Κάτι που όλοι λίγο-πολύ έχουμε νιώσει κατά καιρούς κάνοντας δεκάδες γύρους στη γειτονιά μας για να παρκάρουμε το ρημάδι το ΙΧ μας και τα επί πληρωμή πάρκινγκ είναι και αυτά γεμάτα. Ομως αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος θύμωσε τόσο πολύ που άρπαξε μία καραμπίνα και πυροβόλησε στο κεφάλι έναν 40χρονο πατέρα δύο παιδιών αφήνοντάς τον στον τόπο λίγες δεκάδες μέτρα μακριά απ’ όπου κάποιοι λεβεντάνθρωποι πέταξαν από τον καταπέλτη ενός πλοίου και έπνιξαν έναν νέο γιατί νόμιζαν ότι είναι… Πακιστανός.

Μην αρχίσουμε να απαριθμούμε ξανά τα όσα ακούμε, μαθαίνουμε και ζούμε τον τελευταίο καιρό, το κάνει άλλωστε εξαιρετικά στο χθεσινό άρθρο της, στο AnatropiNews, η καθηγήτρια Κοινωνιολογίας Ρόη Παναγιωτοπούλου:

“Για να θέσουμε το πλαίσιο συζήτησης επιχειρούμε μια ενδεικτική απαρίθμηση ορισμένων γεγονότων: το ναυάγιο ανοικτά της Πύλου, στο οποίο πνίγηκαν εκατοντάδες μετανάστες, ένας διανομέας ξυλοκοπεί μέχρι θανάτου έναν πολίτη που του έκανε παρατήρηση, το συνεχές bulling και οι ξυλοδαρμοί σε σχολεία, γειτονιές από ανήλικους σε ανήλικους με τα περισσότερα κρούσματα χωρίς συνέπειες, το θανατηφόρο σπρώξιμο επιβάτη από τον καταπέλτη πλοίου, οι καταστροφικότατες πυρκαγιές σε Αττική, Μαγνησία, Φθιώτιδα, Λουτράκι, Κέρκυρα, Εύβοια και Ρόδο. Για να μην αναφερθούμε στον Έβρο, όπου ξέσπασε η μεγαλύτερη δασική πυρκαγιά στη σύγχρονη ιστορία της χώρας, αλλά και της ΕΕ με 28 νεκρούς. Φυσικά, -όπως πάντα-, δεν βρέθηκαν ούτε τα αίτια των πυρκαγιών ούτε οι τυχόν εμπρηστές ώστε να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα πρόληψης για τα μεν, και να τιμωρηθούν οι δε.

Ως επιστέγασμα όλων αυτών, ήρθαν οι πλημμύρες σε Θεσσαλία, Πήλιο και Βόλο, όπου οι ζημιές είναι ανυπολόγιστες τόσο για τους κατοίκους, όσο και για το γενικό πληθυσμό όταν καταστρέφεται πάνω από το ένα τρίτο της αγροτικής παραγωγής. Έτσι, αντιπλημμυρικά έργα που είχαν έγκριση χρηματοδότησης είτε δεν έγιναν ποτέ, είτε κατασκευάστηκαν ή επισκευάστηκαν πλημμελώς με εντελώς σαθρά υλικά, με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν εκ νέου (γέφυρες, οδικό δίκτυο κλπ.)”.

Έχουν σχέση όλα αυτά μεταξύ τους;

Απόλυτη. Πρόκειται για τη διάλυση, για τη συντριβή της κοινωνικής συνοχής, για έναν ακήρυκτο εμφύλιο όλων με όλους σε μικρότερο ή μεγαλύτερο ή ακόμη και θανατηφόρο βαθμό.

“Για όλα αυτά” συνεχίζει στον άρθρο της η κα Παναγιωτοπούλου, “δεν έχουν αποδοθεί πολιτικές ή/και αστικές ευθύνες, ταυτόχρονα οι πολίτες έχουν πλέον εθιστεί στην ασυδοσία και ατιμωρησία, πόσο μάλλον έχουν αρχίσει να τις θεωρούν ως επιτυχημένο πρότυπο ζωής και ως επίτευγμα προς μίμηση όλων όσοι «μπορούν και τους παίρνει». Δηλαδή, ως ένα ιδεατό τρόπο ζωής που ευνοεί τους κοινωνικά ισχυρούς και τους κάθε είδους παραβάτες, «μάγκες». Με όλα τα παραπάνω οι πολίτες αισθάνονται ακόμα περισσότερο την ανασφάλεια και την φτωχοποίηση να τους περικυκλώνουν, αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι και δεν ελπίζουν σε συστηματική κρατική συνδρομή για υποδομές, σε απόδοση δικαιοσύνης από ένα κράτος που θα εξισορροπούσε τις απώλειες και θα εξασφάλιζε ένα πιο σταθερό, ευοίωνο μέλλον για όλους“.

Πολλοί λένε πως αυτή η γενικευμένη παραβατικότητα, οι σχεδόν καθημερινές δολοφονίες μέρα μεσημέρι, οι γυναικοκτονίες, οι ξυλοδαρμοί, οι βίαιες συμπεριφορές θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν από ισχυρότερη παρουσία της αστυνομίας στους δρόμους, στις γειτονιές, στα λιμάνια, στα πανεπιστήμια, από χθες και στα δικαστήρια με την δημιουργία δικαστικής αστυνομίας.

Είναι όμως έτσι; Και οι μισοί Ελληνες να γινόντουσαν αστυνομικοί για να επιτηρούν τους άλλους μισούς και πάλι θα τα είχαμε αυτά ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό αν προσθέσει κανείς την αυξημένη αστυνομική βία, όπως στην πρόσφατη περίπτωση του Κρητικού που έπεσε νεκρός στη διάρκεια ελέγχου από την… τροχαία. Ακόμη όμως κι αν είχαμε ένα εκατομμύριο αστυνομικούς θα ήταν αδύνατο να αποτρέψουν έναν οργισμένο άνθρωπο με αντικοινωνική συμπεριφορά από το να πάρει μία καραμπίνα από το σπίτι του, να κατέβει στο δρόμο και να σκοτώσει κάποιον.

Η κοινωνική συνοχή δεν αποκαθίσταται από αστυνομικά μέτρα και μεγαλύτερη επιτήρηση αλλά με την αντιμετώπιση των αιτιών που την διαβρώνουν και τελικά διαλύουν. Κοινωνιολόγοι όπως η κα Παναγιωτοπούλου, εγκληματολόγοι και άλλοι επιστήμονες τα μελετούν, τα εξηγούν, τα γράφουν.

Δυστυχώς δεν ασχολείται κανείς. Ούτε η Πολιτεία ούτε η κοινωνία των πολιτών…

Και βέβαια ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ή η σημερινή κυβέρνηση. Προφανώς έχουν δικά τους, πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθούν.

(Φωτό: Andy Warhol Gun – The Warhol Collection, 1981)

Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι

1962 στου “Ζόναρς”