NewsEdit Υπάρχει ένα βιβλίο με τίτλο ο “Αδαής Δάσκαλος”. Σ’ αυτό ο Γάλλος ιστορικός και φιλόσοφος Ζακ Ρανσιέρ γράφει ότι καλός δάσκαλος είναι αυτός που μαθαίνει μαζί με τους μαθητές του.
Του Αντώνη Λιάκου*
Εξαρχής η υποψηφιότητα Κασσελάκη, έθεσε σε κρίση ένα καθεστώς γνώσης. Ειχαμε ένα τρόπο να αντιλαμβανόμαστε τις πολιτικές συμπεριφορές των ανθρώπων, τις πολιτικές εξελίξεις. Δεν είχε αλλάξει επί δεκαετίες, παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια το διαδίκτυο, η ψηφιακή συνθήκη, μας έχει οδηγήσει να ζούμε σε ένα καινούργιο σύμπαν. Δεν ξέρουμε τί συμβαίνει σ’ αυτό, τί συμβαίνει με μας σε αυτό, το πολύ το βλέπουμε εξωτερικά και με τα παλιά εννοιολογικά εργαλεία. Δεν έχουμε γλώσσα να το περιγράψουμε. Και ξαφνικά έρχεται κάποιος που συναρθρώνει αυτό που όλοι κάνουν, και τους το συνταιριάζει με ισχυρές προβολές και συναισθήματα. Συναισθήματα θετικά, ελπίδας. Και βλέπεις πιτσιρικάδες αδιάφορους, που οι μεγάλοι περιφρονούμε γιατί είναι κολλημένοι με το τηλεφωνάκι τους, και να αρχίζουν να ενδιαφέρονται και να σου λένε το θεϊκό «γουστάρω»! Εκεί κάπου καταλαβαίνεις την αντίδραση των πιο μεγάλων, και κυρίως αυτών που θεωρούν τον εαυτό τους ψαγμένο. Και βλέπεις την αμυντικότητα. Την ματαίωση. Το ξεβόλεμα. Και που πάνε όλα όσα εμείς ξέραμε; Που θα πάνε οι γνώσεις μας και οι θεωρίες μας; Πώς θα κοιτάμε τους άλλους πάνω από τα γυαλιά μας; Το βλέπω, την είδα αυτή την αντίδραση και σε φίλους ακριβούς. Κι όχι μόνο Αριστερούς. Η αμφισβήτηση έπληξε ευρύτερα περιβάλλοντα καλλιεργημένων ανθρώπων.
Αλλά κάποτε οι άνθρωποι πρώτα μάθαιναν να γράφουν και να διαβάζουν, κι ύστερα να παίζουν με εικόνες και σύμβολα στο πληκτρολόγιο. Τώρα συμβαίνει το αντίστροφο. Αν δεν καταλαβαίνεις τη σημασία του και τις συνεπαγωγές του, θα στέκεσαι επιφυλακτικός και θα γκρινιάζεις.
Νομίζω ότι το σοκ πρέπει να το περάσουμε. Να καταλάβουμε την αλλαγή γνωσιακής πίστας. Να μάθουμε να σερφάρουμε σε μια άλλη γλώσσα, που δεν είναι στιφή, που είναι συμπεριληπτική, που βλέπει πέρα από όσα συνηθίσαμε να προσλαμβάνουμε ως αριστερά και πολιτική.
Και ο Κασσσελάκης πρέπει να μείνει αδαής πολιτικός. Ένας πολιτικός που δεν ξέρει και δεν εκφράζεται με τους ξύλινους όρους της ελληνικής πολιτικής. Που δεν εκφράζεται με μια στυφή αργκό. Που δεν μιλά με στερεότυπα και δεν επαναλαμβάνει το μάθημά που έχει αποστηθίσει.
Βέβαια το πεδίο πολιτικής επικοινωνίας στην Ελλάδα είναι δηλητηριασμένο, ωθώντας όλους τους παίχτες να εκφράζονται με τον ίδιο άρρωστο τρόπο. Το να επιμένει επομένως κανείς να είναι αδαής και να μην χρησιμοποιεί ανόητες και παγιδευμένες λέξεις όπως «ψευδοκράτος» κλπ. είναι υγεία.
Τα πράγματα δεν έχουν κριθεί ακόμη. Η οικοδόμηση μια ηγετικής φυσιογνωμίας, μιας καινούργιας ηγεσίας θέλει χρόνο και επίπονη δουλειά. Το χάρισμα δεν φτάνει. Και η επιφυλακτικότητα των αντιπάλων θέλει την κατάλληλη προσέγγιση για να μετριαστεί. Αν η νέα ηγεσία ξεδιπλώσει το πρόγραμμά της χωρίς συμβιβασμούς, μπορεί να ξεσηκώσει και να πάρει μαζί του ένα πολύ μεγάλο δυναμικό που βρίσκεται στην ελληνική κοινωνία απογοητευμένο και από την κυβέρνηση, που εξάντλησε την όποια ανανεωτική δυναμική επαγγελλόταν, και από την αντιπολίτευση που οι επαγγελίες της είχαν συντριβεί στις συμπληγάδες της οικονομικής κρίσης.
Χρειάζεται όμως ισχυρή ανεξαρτησία και προς τους πρώην υποστηρικτές. Ένα καινούργιο πρόσωπο δεν χρειάζονται εξαπτέρυγα. Άλλωστε νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντας πρέπει να συμμετέχουν ισότιμα στη γιορτή. Από Δευτέρα είναι καιρός γι αυτές τις συγκλίσεις. Συγκλίσεις δημιουργικές και πρωτότυπες.
*Ιστορικός
(Αρθρο δημοσιευμένο στο Facebook του Αντώνη Λιάκου)