ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Ενόσω ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ συνεχίζει να προσφέρει θέαμα επαρχιακού κολοσσαίου και η Ν.Δ απολαμβάνει την αδιάλειπτη πολιτική ηγεμονία της, προκύπτουν κάποια ερωτήματα (διόλου ρητορικά) για το μέλλον του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Πρώτον, θα αποτελέσει εναρκτήριο λάκτισμα για την πολιτική, οργανωτική και τελικά εκλογική ανάκαμψή του (ευρωεκλογές, εθνικές εκλογές) η διαγραφή των τεσσάρων, πιθανώς και άλλων ακόμη;
[Προσοχή, το ερώτημα δεν υποκινεί αμφιβολίες για όσα καταφανώς προκλητικά και προσβλητικά διατύπωσαν- οι λόγοι παραπομπής στέκουν…]
Δεύτερον, είναι, πράγματι, ορατό, με τα σημερινά δεδομένα, να κατορθώσει ο Στέφανος Κασσελάκης να κάνει πράξη την δέσμευσή του ότι “θα νικήσει τον Μητσοτάκη”;
Τρίτον, πόσο πιθανό είναι να χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές την δεύτερη θέση από το ΠΑΣΟΚ που υπνώττει μεν αδιατάρακτα αλλά δημοσκοπικά βλέπει την ψαλίδα να κλείνει λόγω της συνεχούς πτώσης του πρώτου;
Τέταρτον, ισχύει ακόμα το αγαθών προθέσεων αλλά κακής εκτέλεσης σχέδιο του Αλέξη Τσίπρα για διεύρυνση προς το κέντρο; Και επιπλέον, μπορούν τα πρόσωπα που στοιχίζονται στην νέα ηγετική ομάδα υπό τον Στέφανο Κασσελάκη να το υλοποιήσουν, όταν κάποια απ΄ αυτά αποτελούν “κόκκινο πανί” για τους λεγόμενους κεντρώους και κεντροαριστερούς και περισσότερο κλείνουν παρά ανοίγουν τις σκουριασμένες θύρες της Κουμουνδούρου;
Πέμπτον, μπορούν να συνυπάρξουν εκείνοι που κατηγορούν τους απέναντι ως υπονομευτές του Τσίπρα με εκείνους που θεωρούν ότι οι άλλοι έκαναν επικοινωνιακό ρεσάλτο και κατέλαβαν τμήματα της ιδιοκτησίας τους;
Έκτο, τι ακριβώς εκπροσωπεί αυτή την στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ στην ελληνική κοινωνία; Και τι πραγματικά μπορεί να εκπροσωπήσει το προσεχές διάστημα; Και μαζί, πόσο πιθανό είναι αυτό το συρρικνωμένο και ψυχολογικά διασπασμένο κόμμα να αποκτήσει ερίσματα και οργανωτική δομή παρέμβασης στην τοπική αυτοδιοίκηση, τους κοινωνικούς φορείς, τα πανεπιστήμια και αλλού;
Καθένας μπορεί να δώσει τις δικές του απαντήσεις. Η συμπύκνωση των παραπάνω οδηγεί, όμως, και στο τελικό, μεγάλο και καταλυτικό ερώτημα:
Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, όπως τον γνωρίσαμε, έχει κλείσει οριστικά τον ιστορικό του κύκλο;
Η 15αετής πορεία του Αλέξη Τσίπρα υπηρέτησε ένα συγκεκριμένο αφήγημα με καθαρή στόχευση (κυβερνώσα αριστερά) σε ιδανικές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες. Η αγωνία του κόσμου έγινε ελπίδα και η ελπίδα κατάκτηση της κορυφής. Η διακυβέρνηση (2015-19) αποκάλυψε πλεονεκτήματα (πολιτική εντιμότητα και καλές προθέσεις) αλλά και δομικές αδυναμίες. Ήταν μία μέτρια διακυβέρνηση στις χειρότερες συνθήκες με καλές στιγμές και πολλά λάθη. Εξεμέτρησε, όμως, το ζην στο σημείο που άλλαξε η εποχή από τα μνημόνια στην μετάβαση σε μία φάση που οι πολίτες αναζητούσαν ηρεμία και προσωπική ευημερία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά το 2019, δεν κατόρθωσε ποτέ να εξηγήσει γιατί κυβέρνησε όπως κυβέρνησε (ίσως σε ορισμένα θέματα να μην μπορούσε καν να το εξηγήσει) και παραδόθηκε εξαντλημένος σε μια μακρά περίοδο ακινησίας.
Ο σχεδιασμός Τσίπρα για επανεκκίνηση δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Η ευθύνη του είναι μεγάλη, είτε επειδή δεν έπραξε όσα ήθελε, είτε επειδή επέτρεψε να τον τραβούν στον βυθό όσοι και όσες θεωρούσε βαρίδια. Το χρέος το πλήρωσε ο ίδιος με την παραίτησή του, η πτώχευση, ωστόσο, εξακολουθεί να υφίσταται.
Ο ιστορικός κύκλος του ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον γνωρίσαμε, έχει κλείσει. Κι αυτό δεν αλλάζει ούτε με διαγραφές, ούτε με εσωτερικούς συμβιβασμούς. Ούτε με το επικοινωνιακό χάρισμα του Κασσελάκη, ούτε με την ψευδαίσθηση του νέου που ορίζεται από εναλλαγή του πολιτικού προσωπικού από το ίδιο, ωστόσο, “απόθεμα” που υπήρχε στις προθήκες και τις αποθήκες της Κουμουνδούρου.
Το πολιτικό σύστημα και η χώρα χρειάζεται κάτι εντελώς καινούριο, μία μεγάλη παράταξη της κεντροαριστεράς με ουσιαστική γείωση στην κοινωνία, με όραμα και σχέδιο για την πατρίδα. Και η απάντηση σε αυτό δεν είναι ούτε ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, ούτε, φυσικά, το ΠΑΣΟΚ. Ναι, υπάρχουν πρόσωπα που μπορούν να συμμετάσχουν σε αυτό το εγχείρημα και προέρχονται από τους χώρους αυτούς. Υπάρχει, όμως, εκεί έξω και ένας κόσμος σε αναμονή. Αλλά και ψευδαισθήσεις που επιμένουν…