«Τα μέσα παραγωγής είναι η συλλογική εργασία της ανθρωπότητας και το προϊόν που παράγουν θα πρέπει να είναι συλλογική ιδιοκτησία του ανθρώπινου γένους. Η ατομική ιδιοκτησία τους δεν είναι ούτε δίκαιη ούτε λειτουργική. Όλα ανήκουν σε όλους. Όλα τα πράγματα ανήκουν σε όλους τους ανθρώπους, γιατί όλοι οι άνθρωποι τα έχουν ανάγκη, γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουν δουλέψει στο μέτρο των δυνατοτήτων τους για να παραχθούν και γιατί είναι αδύνατον να μετρήσουμε τη συμμετοχή του καθενός στην παραγωγή του παγκόσμιου πλούτου.
Όλα είναι για όλους. Υπάρχει ένα τεράστιο απόθεμα εργαλείων και μέσων. Υπάρχουν όλοι αυτοί οι σιδερένιοι σκλάβοι που ονομάζουμε μηχανές, που πριονίζουν και ροκανίζουν, γνέθουν και υφαίνουν, μεταποιούν και αλλάζουν, επεξεργάζονται την πρώτη ύλη και τη μετατρέπουν σε όλα αυτά τα θαύματα των καιρών μας. Αλλά κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αρπάξει έστω μία από αυτές τις μηχανές και να πει: ”Αυτή είναι δική μου. Αν θες να τη χρησιμοποιήσεις πρέπει να μου πληρώσεις φόρο για κάθε τι που παράγεις”. Όχι περισσότερο από όσο ο φεουδάρχης είχε δικαίωμα να λέει στον χωρικό: ”Αυτός ο λόφος, αυτό το λειβάδι μου ανήκει και πρέπει να μου πληρώνεις φόρο για κάθε κόκκο καλαμποκιού που βγάζεις και για κάθε χειμαδιό που χτίζεις”,
Όλα ανήκουν σε όλους. Αν οι άνδρες και οι γυναίκες συμμετέχουν με δίκαιο τρόπο στην εργασία, πρέπει να συμμετέχουν με δίκαιο τρόπο και στη διανομή όλων αυτών που όλοι μαζί παράγουμε. Και αυτή η διανομή είναι αρκετή για να προσφέρει σε όλους ευημερία. Ας αφήσουμε κατά μέρος αφηρημένα συνθήματα, όπως ”δουλειά για όλους” ή ”ίση αμοιβη για ίση εργασία”. Αυτό που ζητάμε είναι η ευημερία. Ευημερία για όλους»
Πιοτρ Κροπότκιν, «Η κατάκτηση του ψωμιού»
Γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 9 Δεκεμβρίου 1842