NewsEdit Υπερβολικά πολλές νέες ταινίες με την ελπίδα να βρεθεί κοινό να τις παρακολουθήσει τις γιορτινές μέρες που ακολουθούν.
Wonka
Ο πολυαναμενόμενος Wonka διαφοροποιείται από τις προηγούμενες ταινίες, πνίγεται στα τραγούδια, τη μαγεία και το κακάο. Η μιούζικαλ εκτέλεση του «εργοστασίου σοκολάτας», θυμίζει περισσότερο τον «Κουρέα της Οδού Φλιντ» όταν έπαθε «Χάρι Πότερ» παρά τις δύο άλλες ταινίες που έχουν προηγηθεί. Ο Wonka πάλι, την ιστορία του οποίου έχουμε ακούσει κυρίως από τον επισκέπτη του Τσάρλι, δίνει το λόγο στον μέχρι πρότινος μονοδιάστατο κακό για να μας πει πώς έφτασε να εκδικείται τα παιδιά που δεν έχουν μέτρο στη λαιμαργία. Φτιαγμένο με συνταγή, αφήνει επίγευση εργοστασιακού γλυκού κυρίως λόγω της αισθητής υπερπροσπάθειας του Τιμοτέ Σαλαμέ που δυστυχώς είναι μικρός και ηλικιακά για έναν τόσο απαιτητικό ρόλο, κυρίως στο μουσικό και χορευτικό μέρος. Ο προσεκτικός θεατής θα αγχωθεί από τα βεβιασμένα βήματά του και σίγουρα δεν θα του μείνει η φωνητική του δεινότητα στα τραγούδια. Νικήτρια και πάλι βγαίνει η Ολίβια Κόλμαν, που μαζί με άλλα μέλη της Εθνικής Αγγλίας Ηθοποιών σαρώνει χαλαρά όπως πάντα. Πλήρως βαριεστημένος ο Χιου Γκραντ, περιμένει να πληρωθεί σε επιταγή και όχι σοκολάτες. Τελικά μερικές φορές είναι μικρός και όχι λόγω της τεχνολογίας. Είναι φαντασμαγορικό, αλλά δεν έχει μαγεία.
Ζώνη Ενδιαφέροντος
Οι ταινίες για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σε μεγάλο βαθμό καταδικάζονταν στην οπτική των θυμάτων (η Λίστα του Σίντλερ) ή και των θυτών (Η Πτώση). Ελάχιστες φορές υπήρξε η μέση οδός (πιο πρόσφατη «Ο Γερμανός Γιατρός»). Ο Τζόναθαν Γκλέιζερ δοκιμάζει να πει την ιστορία από την οπτική των θυτών, αλλά με την κανονικότητα όσων είτε αγνοούν τις ευθύνες των κτηνωδιών που επιτελέστηκαν, είτε πίστεψαν στη σημασία της μεγάλης εικόνας του ναζισμού. Ένα σπίτι δίπλα από τα κρεματόρια γίνεται ο αφηγητής: μια υπερμεγέθης πλουμιστή βίλα δίπλα στη λίμνη, ιδανικός τόπος για αγροτουρισμό. Με χειρουργικές τομές μετά την ένταξη και πριν τη λήξη (η αρχή και το τέλος έχουν μια αυτονομία, υποστήριγμα της κυκλικής αφήγησης), το τίποτα του πολέμου γίνεται το τα πάντα μιας ασφυξίας. Η Σάντρα Χούλερ, σαρωτική όπως πάντα, κορυφώνει το τεχνουργικό κομψοτέχνημά της στη σκηνή με τη γούνα.
Ο Εξορκιστής
Ο παλιός, ο ορθόδοξος Εξορκιστής έρχεται να ξορκίσει το κακό του διαβολεμένα ανόητου remake/reboot που είδαμε φέτος. Σε πλήρως αποκατεστημένη κόπια για τα 50 χρόνια του, μαθαίνει στους νεότερους τι εστί Λίντα Μπλέρ, Μαξ Φον Σίντοφ και Έλεν Μπέρστιν. Όλα αυτά με ένα υπόκωφο «ιστορία μου αμαρτία μου» ή κάτι ανάλογο από τη φωνή της Ρίτας Σακελλαρίου. Με το στοιχειωτικό σάουντρακ και την αυτονομία ανατριχίλας, καλεί πιστούς -αλλά κυρίως άπιστους- να προσέλθουν.
Ο Καρυοθραύστης και η μαγική φλογέρα
Έτοιμη να αντισταθεί στην χυδαία ανταλλακτική πρόταση του προύχοντα που της ζητάει να τον παντρευτεί για να διαγράψει το οικογενειακό της χρέος, η μικρή ηρωίδα θα προσευχηθεί -ή και θα καταραστεί- έναν καρυοθραύστη με αποτέλεσμα να αλλάξει το μέγεθος της και να βιώσει την απόλυτη περιπέτεια αυτογνωσίας. Εμπνευσμένο από το γνωστό μπαλέτο και παραμύθι, ο «Καρυοθραύστης και η μαγική φλογέρα» έχει αποκλειστικά παιδικό κοινό και μάλλον, κατά κάτι τις περισσότερο, κοριτσίστικο. Καλοφτιαγμένο, προσφέρει όσα υπόσχεται.
Κουραμπιέδες από χιόνι
Τα Christmas movies (όπως και τα Christian), έχουν μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά του Αμερικανικού κοινού -ιδιαίτερα η πρώτη κατηγορία έχει τροφοδοτήσει γνωστή αλυσίδα καταστημάτων και τηλεοπτικού δικτύου που σχεδόν αποκλειστικά παράγει τέτοια προϊόντα στο line up του με τις ρομαντικές τηλεταινίες. Στην Ελλάδα αυτό το κοινό ακόμα δεν έχει χτιστεί. Η πρώτη επίσημη 100% χριστουγεννιάτικη ελληνική ταινία που παράχθηκε εξολοκλήρου για αυτόν τον σκοπό είναι γεγονός. Στους «κουραμπιέδες από χιόνι», ο περιστασιακός Άγιος Βασίλης και άξιος φούρναρης του μικρού χωριού, θα κρατήσει την υπόσχεσή του και θα διαφυλάξει το μικρό κοριτσάκι της αλκοολικής του φίλης, που φεύγει παραδομένη στο πάθος της τις γιορτινές μέρες μιας χρονιάς. Η αρπαγή του μικρού κοριτσιού θα γίνει το κοινό μυστικό με τα παιδιά της περιοχής, που θα αρχίσουν να αντιλαμβάνονται δια της τεθλασμένης πως τα παραμύθια μπορούν να μας βοηθήσουν να αντιληφθούμε διαφορετικά και τον θάνατο και την ευθύνη μιας καλοπροαίρετης μεν πράξης αλλά… παραβατικής δε.
Ο Γιάννης Τσιμιτσέλης, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, μας είχε χαρίσει μια αξιοπρεπή αναβίωση της τουρκικής ταινίας «Isiz Adam». Στους «κουραμπιέδες από χιόνι» καταφέρνει να βγάλει από τους μικρούς πρωταγωνιστές [και ιδιαίτερα από τη Φανούλα (Αριάδνη Βελλή)] ίσως τις πιο ρεαλιστικές ερμηνείες που έχουμε να δούμε σε ελληνική ταινία από την εποχή του Βασίλη Καΐλα. Παράλληλα στον φολκλόρ και παραστατικό χριστουγεννιάτικο μικρόκοσμο, κανείς από τους ερμηνευτές δεν ξεπερνά το όριο (με τη Μαίρη Σταυρακέλλη, τον Αλέξανδρο Αντωνόπουλο, τον Μιχάλη Ρέππα -που επεμβαίνει αισθητά και στο σενάριο και στο διάλογο- και τη Νικολέττα Βλαβιανού να χαρίζουν χορταστικά ρεαλιστικές -υπό πλαισίου- ερμηνείες). Η ταινία ξεκινάει με την καλύτερη των προθέσεων και παραδίδει αυτό που υπόσχεται (πατώντας φρένο ρυθμού και αφήγησης κάπου στα μισά). Είναι μια έντιμη προσπάθεια που στα περισσότερα σημεία κρύβει κομψά τους χορηγούς. Απαραίτητο στοιχείο για να αγαπηθεί είναι να σας αρέσει το είδος ή να έχετε ανοιχτό ορίζοντα σχετικά με τον υποτιμημένο παιδικό και οικογενειακό στη χώρα μας κινηματογράφο.
Ο Καθεδρικός
Με φωτογραφικό υλικό, αρχεία ειδήσεων και αρκετά voice over έρχεται ο «καθεδρικός», ένα μασίφ δημιούργημα που επιβάλλει τους αφηγηματικούς του κανόνες σε όλη τη διάρκειά του. Από την οπτική ενός «αόρατου» παιδιού σε δύο ηλικιακές φάσεις (και υπό το άγρυπνο βλέμμα της τρίτης ηλικίας που «εγκαταλείπει» όσο εγκαταλείπεται) βλέπουμε την άνοδο και την πτώση μιας αμερικανικής οικογένειας στο πέρας δύο δεκαετιών. Διαζύγια, ανθρώπινες σχέσεις, οικογενειακές υποταγές, εκρήξεις υπό το πρίσμα συνειρμών και αντιστίξεων εικόνας-ήχου. Μια μελέτη στις κατατομές των πολύπλοκων ενήλικων σχέσεων, που δεν ζητάει με οίκτο να την αγαπήσετε. Αυτό μεταμορφώνει τον «καθεδρικό» σε σκέτο ναό για περισυλλογή.
Πηγή: ΕΡΤ