NewsEdit Όποιος δεν πίστεψε στον ρόλο που έχει σε μία υγιή και κανονική δημοκρατία η αξιωματική αντιπολίτευση έχει κάνει πολύ μεγάλο λάθος. Γιατί το τιμόνι της διακυβέρνησης μπορεί να το κρατάει ο πρωθυπουργός της χώρας, αλλά άλλος είναι ο σταθμάρχης που παρακολουθεί τη διαδρομή. Κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον το ενδιαφέρον όλων μας είναι στραμμένο στα όσα διαμείβονται στον ΣΥΡΙΖΑ.
Γράφει η Φωτεινή Τομαή*
Είναι κοινοτυπία να επαναλάβω ότι η πολιτική στις μέρες μας έχει χάσει το κύρος και την αξιοπιστία της. Οι καθημερινές δηλώσεις εκπροσώπων της, οπαδών και σχολιαστών πολιτικών εκπομπών (όχι όλων) το αποδεικνύουν. Ο σοφός λαός μας ευχόταν καλά στερνά, κι αυτό δεν ισχύει μόνο για μεμονωμένα άτομα, αλλά και για σύνολο ανθρώπων που πρεσβεύουν μια ιδέα, την οποία και τάχθηκαν να υπηρετούν. Φαίνεται, όμως, πως μόνο καλά δεν είναι τα στερνά για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τη γελοιοποίηση που υφίσταται εξαιτίας του αγιοβασιλιάτη προέδρου του, που απογοητεύει με την ανωριμότητά του στερούμενος απολύτως λόγου με πολιτική δομή, αλλά και δηλώσεις επιφανών οπαδών του. Θυμίζω εκείνη του ευτραφούς τραγουδοποιού με τον γνωστό στίχο της αινιγματικής «χοντρής με το στρες» που βαλαντωμένος αναφέρθηκε στο τεκνό «που ήλθε και τους πήρε το κόμμα», και τα περί «αριστερής ευφυίας» της πάλαι υφυπουργού των ΣΥΡΑΖΑΝΕΛ. Ευφυία με ψηφοδέλτιο ομολογώ πως δεν είχα ακούσει μέχρι σήμερα, αλλά καλά το είπε ο αρχαίος φιλόσοφος, γερνάμε και μαθαίνουμε.
Και τώρα, στο προκείμενο. Σπέρνεις ανέμους ; Ε, τότε, θα θερίσεις θύελλες. Αναφέρομαι στις ευθύνες εκείνων που έφεραν στην εξουσία τον Τσίπρα, που εκείνος με τη σειρά του έφερε, το ντρίλι- ντρίλι- ντρίλι το καντήλι, όπως τραγουδούσαμε μικρά, τον Κασελάκη. Κι ο μεν που έδωσε το δαχτυλίδι στον Τσίπρα σιωπά, ο δε που προηγήθηκε και τον είχε στην ηγεσία του νεολαιίστικου κινήματος του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, αρνήθηκε να σχολιάσει σε δήλωσή του σε δημοσιογράφο του κρατικού καναλιού τον νέο πρόεδρο του κόμματος και περιορίστηκε σε αυτό που και η απολιτίκ κυρία από το απέναντι μπαλκόνι είναι σε θέση να διακρίνει. Ότι δηλαδή το κόμμα το πήρε και το σήκωσε ο φυλλοβόλος άνεμος. Προοικονομώ δια ταύτα το συμπέρασμα πως αμφότεροι δεν ήταν στο ύψος του καθήκοντος, δεν ήταν έτοιμοι να δουν τον κόσμο όπως πραγματικά ήταν. Και να ξεκαθαρίσω χρησιμοποιώντας λόγια από την προφητική μακράς διάρκειας ομιλία του Μαξ Βέμπερ στο πανεπιστήμιο του Μονάχου τον Ιανουάριο του 1919, οκτώ μήνες πριν την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης : «Δεν είναι η ηλικία που κάνει τη διαφορά αλλά το ασκημένο και απροκατάληπτο βλέμμα μπροστά στην πραγματικότητα της ζωής, η ικανότητα να υπομείνεις αυτή την πραγματικότητα και το ψυχικό σθένος να την αντιμετωπίσεις ως έχει.» Πόσο μεγαλύτερη ευθυκρισία διέθετε ο Χαρίλαος Φλωράκης όταν διέκρινε εξαρχής για τις αρετές του τον Ανδρουλάκη από τον Κοτζιά, κάνοντας πέρα τον τελευταίο που βρήκε μέσα στον χαμό την ευκαιρία να βγει ξανά στον αφρό, αυτή τη φορά στο πλευρό του Κασελάκη…
Πολιτική σημαίνει να τρυπάς σκληρά σανίδια αργά και σθεναρά με πάθος και μέτρο ταυτόχρονα, να κυνηγάς το ανέφικτο για να πετύχεις το εφικτό. Ας μη διαρρηγνύετε, λοιπόν, όσοι δρομολογήσατε τις εξελίξεις τα ιμάτιά σας…
*Φωτεινή Τομαή– πρεσβευτής και ιστορικός