ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΟΥΣΟΥΛΗΣ Σε λίγες μέρες τελειώνει ο Δεκέμβρης και λίγο πριν το τέλος του αποκρυσταλλώνεται η πολιτική διεργασία που τέθηκε σε κίνηση με τις διπλές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου. Η κατάληξη αυτής της δυναμικής αλλαγών βρίσκει το λεγόμενο πολιτικό σύστημα με μια νέα κοινοβουλευτική ομάδα στη Βουλή – ένα εν δυνάμει νέο κόμμα – που μοιάζει να πρεσβεύει μια αυθεντική έκφραση της αριστεράς, «Νέα Αριστερά» ονόμασε τον εαυτό της.
Του Λευτέρη Κουσούλη, πολιτικού επιστήμονα
Στις δημοσιογραφικές ζώνες υψηλής προσοχής κερδίζει την παρατήρηση το σταθερό και ανεμπόδιστο προβάδισμα του κυβερνώντος κόμματος, η κυριαρχία του όπως επαναλαμβανόμενα σημειώνεται. Το δεδομένο αυτό με περισσότερο την αριθμητική του διάσταση και λιγότερη την πολιτική να το χαρακτηρίζει, θα έχει διάρκεια. Είναι το υποχρεωτικό καταληκτικό και καταλυτικό για τις εξελίξεις συμπέρασμα αυτού του Δεκέμβρη.
Δεν είναι το μόνο και δεν είναι το κυριότερο. Η συνθήκη που έχει διαμορφωθεί σταθερά πλέον και μορφοποιημένα στην ευρύτερη αντιπολίτευση αποτελεί το βαρύτερο πολιτικά στοιχείο του τέλους αυτού του έτους, που αποτελεί ταυτόχρονα και το τέλος μιας φάσης εύκολων εξαγγελιών και παραπλάνησης. Δεν αντέχει πια ούτε η παραμικρή ελπίδα επανάληψης αυτής της μεθόδου, ούτε η ελάχιστη υπόσχεση επιστροφής σε αντιλήψεις που η άρνηση της πραγματικότητας έγινε ο δρόμος μιας εύκολης και προσωρινά αποτελεσματικής χειραγώγησης των πολλών.
Έτσι ο κατακερματισμός της αντιπολίτευσης, πρωτόγνωρος και αποσυνθετικός, συναντιέται με το πολιτικό της αδιέξοδο. Η καθολική ήττα αυτού που εξέφρασε ο ΣΥΡΙΖΑ παρασύρει έναν κόσμο, είτε ορίζεται αυτός ως κεντροαριστερά, είτε βλέπει τον εαυτό του ως εκφραστή μιας νέας πολιτικής, που ακούγοντας όμως ήδη τον λόγο της « Νέας Αριστεράς» κατανοείται η ανυπέρβλητη δυσκολία το νέο να βρει περιεχόμενο.
Ο εγκλωβισμός είναι ιδεολογικός. Πρώτα ιδεολογικός. Οι δεσμοί του παρελθόντος και οι εσωτερικευμένες πεποιθήσεις περί των γνωστών βεβαιοτήτων της αριστερής ανάλυσης κάνουν τον εγκλωβισμό ασφυκτικό και την αδυναμία διατύπωσης συγκεκριμένων και εφικτών προτάσεων σχεδόν απόλυτη. Όσο πασχίζεις να δικαιώσεις την ιδεολογία, τόσο απομακρύνεσαι από την πραγματική ζωή.
Είναι προφανές ότι ένα είναι το συμπέρασμα που σαν κατάληξη ανακεφαλαιώνει ο Δεκέμβρης. Κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν αντέχει το βάρος της συνθήκης και δεν διαθέτει τις εσωτερικές δυνάμεις της ριζικής αυτοανάπλασής του. Ο χρόνος αμείλικτος και βουβός φορτώνει στο αδιέξοδο κόπωση και ματαιότητα. Απογοήτευση και αποθάρρυνση. Ο συμβιβασμός που προκύπτει αγγίζει πια τον ιστορικό κάματο.
Ανταποκρινόμενη η Κυβέρνηση στην επείγουσα ανάγκη της επιβίωσης, όσο και αν οι συνθήκες της καθημερινής ζωής έχουν για έναν πολύ μεγάλο αριθμό πολτών επιβαρυνθεί, με την ακρίβεια δυσβάστακτη, αποσπά εύκολα μέσα σε αυτό το αντιπολιτευτικό κενό την υποστήριξη. Η πλήρης ανισορροπία στην πολιτική λειτουργία είναι η κατάληξη αυτού του Δεκέμβρη, σε ένα υπόστρωμα διαβρωτικής για το κοινωνικό σώμα απουσίας περιεχομένου και νοήματος.