NewsEdit Ένα πορτοκαλί φάντασμα στοιχειώνει την Ευρώπη – το φάντασμα του Ντόναλντ Τραμπ. Όλες οι δυνάμεις της παλιάς Ευρώπης έχουν συνάψει μια ιερή συμμαχία για να ξορκίσουν αυτό το φάσμα. Αλλά το τι ακριβώς φοβούνται οι παλιές δυνάμεις της Ευρώπης είναι ασαφές.
Των Majda Ruge, Jeremy Shapiro
Καθώς πλησιάζουν οι προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ του 2024, μια δεύτερη θητεία της εξωτερικής πολιτικής του Τραμπ παραμένει ένα φάντασμα χωρίς ουσία, τρομακτικό και μόνο στη σκέψη· ασαφές ως προς τις λεπτομέρειες. Ο Τραμπ είναι κάποιος που σκέφτεται το δάσος και κατά τη διάρκεια της προεδρίας του περιφρόνησε ενεργά τη λεπτομέρεια, τη συνέπεια, ακόμη και τη συνοχή στην εξωτερική πολιτική.
Μια ποικιλία think tank που πρόσκεινται στους Ρεπουμπλικανούς, μεταξύ των οποίων ορισμένες της “νέας δεξιάς” που δημιουργήθηκαν πρόσφατα από αποφοίτους της κυβέρνησης Τραμπ, ετοιμάζουν ατζέντες για να συμπληρώσουν τις λεπτομέρειες στην πολιτική του Τραμπ. Αυτά περιλαμβάνουν το Heritage 2025 Agenda και το America First Foreign Policy Platform του America First Policy Institute, τα οποία στελεχώνονται από πρώην αξιωματούχους του Τραμπ.
Η μάχη για το μυαλό του Τραμπ
Όλες αυτές οι προσπάθειες συμμορφώνονται σε γενικές γραμμές με την αόριστη φιλοσοφία του Τραμπ, αλλά εξακολουθούν να διαφωνούν σε ορισμένες πολύ σημαντικές λεπτομέρειες. Ο Τραμπ ελέγχει το Ρεπουμπλικανικό κόμμα – δεν μπορεί να κάνει τίποτα οποιοσδήποτε Ρεπουμπλικανός διανοούμενος για αυτό. Το ερώτημα είναι ποιος στο κόμμα μπορεί να ελέγξει την εξωτερική πολιτική του Τραμπ.
Τρία κύρια στρατόπεδα εξωτερικής πολιτικής των Ρεπουμπλικανών ή “φυλές” δίνουν αυτή τη μάχη για το μυαλό του Τραμπ: οι μανιακοί με τα πρωτεία, οι θέτοντες προτεραιότητες και οι ζητούντες περιορισμούς. Το κυρίαρχο τμήμα της κοινοβουλευτικής ομάδας του Κογκρέσου και μεταξύ του κατεστημένου της Ουάσιγκτον παραμένουν παραδοσιακοί “μανιακοί με τα πρωτεία”. Υποστηρίζουν τη συνεχή ηγεσία και τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο. Οι “ζητούντες περιορισμούς”, που ζητούν ριζική μείωση της συνεργασίας για την ασφάλεια των ΗΠΑ στο εξωτερικό, ισχυρίζονται ότι έχουν την υποστήριξη της βάσης των Ρεπουμπλικανών. Οι “θέτοντες προτεραιότητες”, που θέλουν η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ να επικεντρώνεται κυρίως στην Ασία και την Κίνα, αποτελούν μειοψηφία τόσο σε επίπεδο ελίτ όσο και σε λαϊκό επίπεδο. Έχουν ευθυγραμμιστεί κυρίως με την εξέγερση αυτών που ζητούν περιορισμούς και ελπίζουν να καταφέρουν να δημιουργήσουν μια εξαίρεση στην Κίνα από την τάση αυτών.Play Video
Αυτοί που ζητούν περιορισμούς είναι ανένδοτοι στο ότι οι ΗΠΑ έχουν αλλάξει και δεν θα υποστηρίζουν πλέον ξένους πολέμους ή ακόμη και δεσμεύσεις ασφαλείας στο εξωτερικό. Θεωρούν ότι το κατεστημένο της Ουάσιγκτον, συμπεριλαμβανομένων των παραδοσιακών Ρεπουμπλικανών, είναι βαθιά άσχετο με αυτό το θέμα και οι ζητούντες περιορισμούς αισθάνονται ξεκάθαρα το μομέντουμ. Η προεκλογική εκστρατεία των Ρεπουμπλικάνων για τις προεδρικές εκλογές μέχρι στιγμής υπονοεί ότι έχουν ένα θέμα. Οι ζητούντες περιορισμούς επισημαίνουν ότι, σε βασικές πολιτείες, υπήρχε ισχυρή συσχέτιση μεταξύ του ποσοστού στρατιωτικών θυσιών μιας κοινότητας και της υποστήριξής της στον Τραμπ στις προεδρικές εκλογές του 2016. Με άλλα λόγια, η νίκη σε αμφιλεγόμενες πολιτείες όπως η Πενσυλβάνια, το Μίσιγκαν και το Ουισκόνσιν απαιτεί την υποστήριξη σημαντικών βετεράνων και στρατιωτικών κοινοτήτων που είναι βαθιά δύσπιστες για τις στρατιωτικές εμπλοκές των ΗΠΑ στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή.
Αυτή η τάση βρίσκεται σε αντίθεση με την πρωταρχική ατζέντα εξωτερικής πολιτικής, η οποία βασίζεται στην πίστη στην ικανότητα των ΗΠΑ να ηγηθούν και στην αναγκαιότητα για αμερικανικής παρουσία σε πολλές περιοχές. Οι μανιακοί με τα πρωτεία δεν πιστεύουν ότι ο περιορισμός ή η ιεράρχηση προτεραιοτήτων είναι μια πραγματική γεωπολιτική επιλογή. Πιστεύουν ότι η γεωπολιτική αναπόφευκτα θα τραβήξει οποιονδήποτε πρόεδρο πίσω στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, όπως υποδηλώνουν τα πρόσφατα γεγονότα, και ότι η απλή εστίαση στην Κίνα και την Ασία αγνοεί τις κρίσιμες σχέσεις μεταξύ αυτών των θεάτρων.
Πολεμώντας το βαθύ κράτος
Όλες αυτές οι “φυλές” καταλαβαίνουν ότι, όπως λέει και η παροιμία, “το προσωπικό είναι πολιτική”. Η έλλειψη συνοχής στην εξωτερική πολιτική του Τραμπ σημαίνει ότι όποιος εφαρμόζει την εξωτερική του πολιτική μπορεί στην πραγματικότητα να την καθορίσει. Πράγματι, το αφήγημα Τραμπ υποστηρίζει ότι μια συνωμοσία του βαθέος κράτους, με πράκτορες ενσωματωμένους στις γραφειοκρατίες του Υπουργείου Δικαιοσύνης, του Υπουργείου Άμυνας, ακόμη και του Λευκού Οίκου, σαμποτάρησε την ατζέντα της πρώτης θητείας του, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Έγγραφα όπως η ατζέντα του Heritage 2025 είναι επομένως πολύ εστιασμένα στην εκρίζωση των πολιτικά προκατειλημμένων “παραγόντων του βαθέως κράτους” από την κυβέρνηση. Σε αυτή την προσπάθεια, οι ζητούντες περιορισμούς και οι θέτοντες προτεραιότητες, ως εξεγέρσεις κατά των μανιακών με τα πρωτεία στο υπάρχον κατεστημένο, έχουν ένα εγγενές πλεονέκτημα. Γενικά απεικονίζουν τους γραφειοκράτες και ακόμη και πολλούς πολιτικούς πρωτοδιόριστους ως εθισμένους στην πρωτοκαθεδρία και πρόθυμους να υπονομεύσουν την ατζέντα Τραμπ. Ο ίδιος ο Τραμπ έχει επανειλημμένα επιτεθεί στην ιδεολογία των πρωτείων, καθώς και σε ορισμένους από τους υποστηρικτές της, τους οποίους ο ίδιος διόρισε, όπως ο πρώην επικεφαλής του επιτελείου του Τζον Κέλι και η πρεσβευτής στον ΟΗΕ Νίκι Χέιλι.
Η ατζέντα του Heritage 2025 περιλαμβάνει σχέδια για μια ριζική αναμόρφωση της ομοσπονδιακής γραφειοκρατίας και την “αποδόμηση του διοικητικού κράτους”, με σκοπό την αντικατάσταση των δημοσίων υπαλλήλων (ίσως έως και 50.000 εξ’ αυτών) “προεγκεκριμένους διορισμένους” που θα εφαρμόσουν αξιόπιστα τις πολιτικές του Τραμπ, όποιες κι αν αποδειχθούν αυτές. Αυτά τα έγγραφα επικεντρώνονται έτσι στον εντοπισμό του πιθανού προσωπικού σε όλα τα επίπεδα, στην εκπαίδευσή τους για να επιβιώσουν στο βάλτο της ομοσπονδιακής γραφειοκρατίας και στην εύρεση μηχανισμών για τη διασφάλιση της πίστης τους.
Συνέπειες για τους Ευρωπαίους
Πέρα από την εστίαση στο βαθύ κράτος, τα μανιφέστα Τραμπ αντικατοπτρίζουν την αίσθηση ότι η Αμερική έχει πάρα πολλές δεσμεύσεις ασφάλειας στο εξωτερικό και ότι έχει εκμεταλλευτεί τους συμμάχους της. Οι ζητούντες περιορισμούς επιμένουν ότι οι ΗΠΑ πρέπει να μετακινηθούν από την έννοια του “καταμερισμού των βαρών” (η προσδοκία ότι οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ ανταποκρίνονται στις δεσμεύσεις τους για στρατιωτικές δαπάνες 2%) στη “μετατόπιση βαρών” (ελαχιστοποίηση του ρόλου των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ για να αναγκάσουν τους Ευρωπαίους να αναλάβουν την ευθύνη για την ασφάλεια στην Ευρώπη).
Τόσο οι ζητούντες περιορισμούς όσο και οι θέτοντες προτεραιότητες αντιτίθενται σε οποιαδήποτε περαιτέρω διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Πιστεύουν ότι οι Ευρωπαίοι δεν θα έχουν ποτέ τα απαραίτητα κίνητρα για να πάρουν τη δική τους ασφάλεια στα χέρια τους, εάν η Αμερική δεν μειώσει γρήγορα την παρουσία της στην Ευρώπη. Και κατηγορούν την κυβέρνηση Μπάιντεν ότι αποθάρρυνε την ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία προσθέτοντας 20.000 αμερικανικούς στρατιώτες στην Ευρώπη από το 2022 και αυξάνοντας την υποστήριξη της αεροπορικής άμυνας των ΗΠΑ.
Η εναλλακτική ατζέντα των ζητούντων περιορισμούς είναι η δημιουργία μιας νέας αρχιτεκτονικής ασφάλειας που δεν θα επικεντρώνεται στις ΗΠΑ στην Ευρώπη. Αυτό θα σήμαινε την απόσυρση των περισσότερων αμερικανικών στρατευμάτων από την Ευρώπη και την αναθεώρηση των κανόνων του ΝΑΤΟ για τη δημιουργία ενός “αδρανούς ΝΑΤΟ”, δηλαδή ενός ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των Ευρωπαίων στο οποίο οι Αμερικανοί παίζουν μόνο υποστηρικτικό ρόλο.
Οι θέτοντες προτεραιότητες υπογραμμίζουν συνήθως την ανάγκη μεταφοράς πόρων από την Ευρώπη στον Ινδο-Ειρηνικό. Θεωρούν μια σύγκρουση στα στενά της Ταϊβάν ως πολύ πιθανή, αλλά δεν αναμένουν από την Ευρώπη να εμπλακεί άμεσα σε μια κρίση στην Ταϊβάν, ούτε βλέπουν μεγάλη αξία στην ολοκληρωμένη αποτροπή στην οποία η Ευρώπη θα έπαιζε ρόλο. Αντιθέτως, αναμένουν τη συμμετοχή της Ευρώπης στην προσπάθεια των ΗΠΑ να συγκρατήσουν τεχνολογικά την Κίνα και από τους ευρωπαϊκούς στρατούς να συμπληρώσουν τα αμερικανικά στρατιωτικά μέσα στην Ευρώπη, εάν οι ΗΠΑ χρειαστεί να αναδιατάξουν πόρους στον Ινδο-Ειρηνικό. Είναι ενδιαφέρον ότι πιστεύουν ότι η αμυντική βιομηχανική βάση των ΗΠΑ έχει διαβρωθεί σε τέτοιο βαθμό που είναι λογικό να πιέζουμε τους Ευρωπαίους να κατασκευάσουν περισσότερα ευρωπαϊκά όπλα αντί να συνεχίσουν να τους λένε να αγοράζουν αμερικανικά όπλα, τα οποία θα παραμείνουν σε έλλειψη.
Οι μανιακοί με τα πρωτεία είναι αποφασισμένοι να διατηρήσουν τον ηγετικό τους ρόλο στις ΗΠΑ και την παρουσία τους στην Ευρώπη, αλλά τονίζουν ότι θα περίμεναν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο ζήτημα της Κίνας, δεν θα υποτάξουν την ατζέντα της Κίνας στην ατζέντα για το κλίμα και ότι γενικά η στρατηγική τους, σε αντίθεση με η κυβέρνηση Μπάιντεν, θα ήταν να διατυπώσει τολμηρές θέσεις και να δει ποιος ακολουθεί αντί να διαπραγματεύεται μια προσέγγιση με τον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή με τους συμμάχους.
Σε όλες τις περιπτώσεις, επομένως, η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ θα αλλάξει δραματικά εάν το πνεύμα του Τραμπ λάβει φυσική μορφή ως ο επόμενος πρόεδρος. Από ευρωπαϊκή προοπτική, οι ζητούντες περιορισμούς και οι θέτοντες προτεραιότητες θα ταρακουνούσαν τους ίδιους τους πυλώνες της ευρωπαϊκής ασφάλειας στο όνομα της προτεραιότητας είτε της Αμερικής είτε της Κίνας. Οι μανιακοί με τα πρωτεία είναι μια πιο παραδοσιακή πρόκληση για τους Ευρωπαίους φορείς χάραξης πολιτικής, αλλά εξακολουθούν να αντιπροσωπεύουν μια τεράστια αλλαγή από τη φιλική προς τους συμμάχους προσέγγιση της κυβέρνησης Μπάιντεν.
Δείτε τη δημοσίευση του πρωτότυπου άρθρου εδώ