ΜΑΡΙΑ ΔΕΔΟΥΣΗ Χτες κρατήθηκα όλη μέρα, διότι θα έγραφα κάτι πολύ θυμωμένο και συναισθηματικό και νομίζω ότι το τελευταίο που χρειάζεται ο κόσμος είναι άλλο ένα θυμωμένο και συναισθηματικό κείμενο για τις γυναίκες που σκοτώνονται στα χέρια των αντρών (τους).
Της Μαρίας Δεδούση
Τα σόσιαλ το έχουν αυτό το πρόβλημα, ξεσπας θυμό και συναίσθημα, μαζεύεις τα λάιξ σου και πας παρακάτω σε ντε τε, στο επόμενο θέμα, με την ίδια ταχύτητα και ευκολία που περνάνε τα δελτία ειδήσεων από το σφαγείο της Γάζας στη χρυσόσκονη του Χόλιγουντ, αρκεί να βγει το «μεροκάματο», με ικανό αριθμό αναρτήσεων.
Το θέμα δεν είναι οι διαπιστώσεις. Είναι εύκολο να κάνεις διαπιστώσεις. Κυρίως είναι άκοπο, όπως και το 99,9% του περιεχομένου των σόσιαλ.
Το θέμα είναι να μπεις στην ουσία.
Τι συμβαίνει; Τι μπορούμε να κάνουμε ως κοινωνία; Τι πρέπει να γίνει θεσμικά; Τι μπορώ να κάνω ως άνθρωπος;
Τα στοιχεία είναι πολύ δυσοίωνα ως προς το τι συμβαίνει, όσο κι αν κάποιοι εθελοτυφλούν.
Δεν είμαστε Ciudad Juarez, αλλά αυτό έλλειπε κιόλας.
Είμαστε όμως χρυσοί πρωταθλητές στην αύξηση γυναικοκτονιών στην Ευρώπη. Εάν θέλετε λίγο πιο αναλυτικά τα στοιχεία, μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Ένα άλλο πολύ ανησυχητικό για μένα θέμα είναι οι ηλικίες των δραστών.
Στη δική μου γενιά, η κάθε λογής κακοποίηση ήταν κάτι σχεδόν νορμάλ. Μεγαλώσαμε βλέποντας τις μανάδες μας να κακοποιούνται ψυχολογικά και συχνά σωματικά και δεν άνοιγε μύτη. Μεγαλώσαμε σε έναν κόσμο στον οποίον οι γυναίκες ήταν απόλυτα εξαρτημένες από τους άντρες και κανείς δεν αμφισβητούσε αυτήν τη δυναμική.
Οι περισσότερες από εμάς κακοποιηθήκαμε κατά καιρούς από διάφορους συντρόφους/συζύγους/συναδέλφους, και δεν το λέω εγώ, πάλι τα στοιχεία το λένε. Ανεχτήκαμε αδιανόητο σεξισμό, επαγγελματικό μπούλινγκ από τους άντρες, «αστειάκια» που σου φέρνουν ναυτία, όλες τις μορφές συναισθηματικής κακοποίησης που υπάρχουν στα εγχειρίδια και πολλές που δεν υπάρχουν και πολεμήσαμε σκληρά με όλο αυτό. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες γυναίκες της γενιάς μου τρέχουν στους ψυχολόγους.
Οι άντρες πάλι, οι συνομήλικοί μου, «θεωρητικά» κατανοούν -αισθάνονται και την πίεση να «κατανοήσουν»-, στην πράξη όμως, το βλέπεις γύρω σου, το βλέπεις και στα σόσιαλ, λίγοι έχουν καταλάβει πραγματικά και έχουν κάνει προσπάθεια να αλλάξουν.
Για να αλλάξεις, πρέπει πρώτα απ’ όλα να κοιταχτείς στον καθρέπτη και να βάλεις τη συμπεριφορά σου στο μικροσκόπιο. Να αποδεχθείς ότι η κακοποίηση ξεκινά από τις προσωπικές σου σχέσεις και την καθημερινή σου συμπεριφορά. Όσα κάνεις και όσα λες. Ότι οι αλλαγές έχουν κόστος, ιδιαιτερα για εκείνον που βολεύεται μέσα στις υπάρχουσες συνθήκες.
Ότι τα «καφριλίκια», που κάποιος μού παινεύτηκε χτες ότι κάνει, επειδή «όσοι τον ξέρουν, καταλαβαίνουν», είναι μέρος του προβλήματος. Ότι το «εγώ είμαι αγοράκι και έτσι τα κάνω», είναι μέρος του προβλήματος. Ότι η καθ’ έξιν εξαπάτηση, ο χειρισμός (συναισθηματικός, οικονομικός και άλλος) είναι μέρος του προβλήματος. Ότι η υπεροψία του φύλου τους και η άτυπη «ασυλία» που θεωρούν ότι αυτό τους προσφέρει, οι εμπεδωμένες συμπεριφορές είναι μέρος του προβλήματος.
Ξανά: Η κακοποίηση ξεκινά από τις προσωπικές μας σχέσεις και όχι, δεν είναι κακοποίηση μόνο το να δέρνεις. Η κακοποίηση είναι οριζόντια συμπεριφορά και έχει πάρα πολλές εκφάνσεις.
Δεν είχα, εδώ και κάμποσο καιρό, ελπίδες για τους περισσότερους άντρες της γενιάς μου. Είχα για τους νεώτερους όμως. Και με τρόμο διαπιστώνω ότι πίσω από μας έρχεται μια ακόμη πιο ναρκισσιστική γενιά αντρών. Πιο βίαιη και κακοποιητική. Οι περισσότεροι από αυτούς που σκοτώνουν, Μπάμπηδες και Ακηδες, είναι 40άρηδες.
Και όχι, δεν είναι λύση να επαναλαμβάνεις το ποιον του συγκεκριμένου, διότι δεν είναι ο συγκεκριμένος το πρόβλημα. Ο ένας, άλλωστε, είναι θεούσος εθνικόφρων και ο άλλος φασαίος πιλότος. Πετάει την κουβέντα στην εξέδρα η εμμονή να ανεβάζουμε ξανά και ξανά τις αναρτήσεις του «Ακη». Είναι σαν να λέμε ότι μόνο οι θεούσοι εθνικόφρονες σκοτώνουν και αυτό είναι απολύτως αναληθές. Ούτε είναι όλοι ψυχοπαθείς. Ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Όσο εξατομικεύουμε τις περιπτώσεις, τόσο χάνουμε την ουσία.
—————-
Η κουβέντα πρέπει να γίνει στη βάση της συλλογικής αντιμετώπισης.
– Οι δύο γυναίκες που δολοφονήθηκαν εσχάτως, είχαν καταφύγει στις αρχές για βοήθεια και οι αρχές τις είχαν αφήσει εντελώς αβοήθητες. Το πλαίσιο είναι κουρέλι, είναι εγκληματικά απρόθυμο και ανίκανο να βοηθήσει.
Είναι τριτοκοσμικό.
Η αστυνομία φέρει τεράστια ευθύνη, σε βαθμό συνενοχής. Κανονικά πρέπει να αναζητηθουν ευθύνες από τους αστυνομικούς που δεν έδρασαν και πρέπει να αλλάξει άμεσα το πλαίσιο ώστε να μην επαναληφθούν τέτοια φαινόμενα.
– Η αστυνομία θα σου πει «μα δεν υπάρχουν νόμοι για να εφαρμόσω». Να πιεστούν οι νομοθέτες. Άμεσα. Να βγουν οι γυναίκες στους δρόμους κι αν θέλουν ας ακολουθήσουν και οι άντρες. Το έκαναν στην ακροδεξιά Πολωνία για τις εκτρώσεις. Δεν είναι αντίδραση το δακρύβρεχτο ποστ, δεν σε κάνει ούτε ακτιβίστρια ούτε τίποτε.
– Να γράφουμε, εμείς που μπορούμε. Επί της ουσίας όμως, όχι για τους φόλοερς ή την αναγνωσιμότητα.
Να πιέσουμε. Προς κάθε κατεύθυνση.
– Η κυβέρνηση αρνείται να θεσμοθετήσει τον όρο «γυναικοκτονία», με συνέπεια να μην μπορεί να δημιουργηθεί εξειδικευμένο στο πρόβλημα πλαίσιο, μην και στενοχωρήσει τους αντι-woke και πολυδεξιούς ψηφοφόρους της. Το θέμα είναι τόσο χαμηλά στην ατζέντα που είναι σχεδόν ανύπαρκτο.
– Να ενταχθουν δράσεις στα σχολεία. Μαθήματα. Για κορίτσια και αγόρια εξίσου: Εκπαίδευση αλλά και προστασία. Με μια απλή αναζήτηση τα βρίσκεις αυτά στο ίντερνετ, αλλά δεν αρκεί, πρέπει να γίνουν θεσμικά.
– Μόνιτορινγκ για ανθρώπους με βίαιες συμπεριφορές. Εθνική βάση δεδομένων για κακοποιητές. Να βαράνε σειρήνες κάθε φορά που κάποιος τους «εμφανίζεται» στο ραντάρ.
– Ενίσχυση της βοήθειας για τα θύματα και τις καταγγέλουσες. Κυρίως για τις καταγγέλουσες, όταν γίνεις θύμα είναι πολύ αργά.
– Ενημέρωση σε εθνικό επίπεδο για το πρόβλημα. Καμπάνιες. Δεν μας ενδιαφέρουν αυτοί που το αρνούνται, αυτοί θα υπάρχουν πάντα. Θα σκοτώνονται οι γυναίκες κι αυτοί θα σου απαντούν «ναι, αλλλά στο Χαλάνδρι βρέχει». Δεν πειράζει, είναι λίγοι αυτοί.
—————-
Σπανίως οι κυβερνήσεις είναι πρόθυμες να κάνουν αλλαγές από μόνες τους, έχουν κόστος οι αλλαγές.
Αναρωτιόμαστε, όμως, συχνά, τι έχει συμβεί στην κοινωνία μας. Αυτό έχει συμβεί: Έχουμε γίνει κοινωνία social media, με διάσπαση προσοχής και ανικανότητα να συγκεντρωθούμε σε οποιοδήποτε θέμα, να το μελετήσουμε προσεκτικά και να αντιδράσουμε σε αυτό.
Ναι, δεν φταίμε απόλυτα, φταίμε αρκετά όμως.
Βολευόμαστε.
Τα τραγικά γεγονότα γύρω μας, αντί να μας δώσουν αφορμή για περισυλλογή και δράση, αποτελούν πλέον μόνο αφορμή για ένα ακόμη ποστ, έναν ακόμη διαγωνισμό προσωπικού σχολιασμού και σοσιαλμιντιακής αποδοχής, ένα ακόμη έναυσμα για ψευτοκαυγάδες.
Κι αυτό διδάσκουμε -διά του παραδείγματος- και στους επόμενους.
Έστω και ένας να κάτσει να τα σκεφτεί αυτά, θα είναι κέρδος.
(Αναδημοσίευση από το Facebook)