Elizabeth Bishop: Μια τέχνη

Η Ελίζαμπεθ Μπίσοπ (Elizabeth Bishop) γεννήθηκε το Φεβρουάριο του 1911 στο Γουόρτσεστερ της Μασαχουσέτης.

Εξέχουσα Αμερικανίδα ποιήτρια, πολυβραβευμένη και εμβληματική εκπρόσωπος του αμερικανικού μοντερνισμού. Επηρεάστηκε από την ποιήτρια Μαριάν Μουρ, η οποία υπήρξε φίλη της και μέντοράς της. Έζησε για πολλά έτη στη Βραζιλία. Την εποχή αυτή αγάπησε τη νοτιοαμερικανική ποίηση και δέχτηκε επιρροές από το έργο ποιητών όπως ο Μεξικάνος Οκτάβιο Παζ.

Τη δεκαετία του 1970 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Όπως κατά το μείζον ισχύει για την αμερικανική ποίηση, η Μπίσοπ εξέδιδε με φειδώ, τα ποιήματά της μετά βίας φτάνουν τα εκατό, αλλά η αίγλη της τεχνικής της είναι εκπληκτική. Το πρώτο της βιβλίο “North & South” εκδόθηκε το 1949 και κέρδισε το βραβείο ποίησης Houghton Mifflin. Εννέα χρόνια αργότερα εκδόθηκε το βιβλίο της “Poems North & South – A Cold Spring”, το οποίο περιελάμβανε δεκαοχτώ επιπλέον ποιήματα πέραν αυτών του πρώτου. Αυτό το βιβλίο κέρδισε το βραβείο Pulitzer το 1956. Το 1965 εξέδωσε το “Questions of Travel”, φανερά επηρεασμένο από τη ζωή της στη Βραζιλία. Το “The Complete Poems” που εκδόθηκε το 1969, περιείχε οκτώ επιπλέον ποιήματα και κέρδισε το National Book Award.

Πέθανε στη Βοστόνη τον Οκτώβριο του 1979.

Μτφρ. Αντώνης Μπαλασόπουλος

Την τέχνη του να χάνεις δεν είναι δύσκολο να κατακτήσεις·

είναι τόσα αυτά που μοιάζουν να χαθούν να το ’χουνε σκοπό

που την απώλειά τους για καταστροφή δε θα μετρήσεις.

Την κάθε μέρα χάνε κάτι. Τη σύγχυση να συνηθίσεις

κλειδιών χαμένων, ωρών σπαταλημένων χωρίς καρπό.

Την τέχνη του να χάνεις δεν είναι δύσκολο να κατακτήσεις.

Ώρα μετά την τέχνη του να χάνεις πιο πολύ να εξασκήσεις:

τόπους κι ονόματα και πού είχες στο μυαλό

να επισκεφθείς. Τίποτε απ’ αυτά καταστροφή δε θα υπολογίσεις.

Έχασα το ρολόι της μητέρας μου. Και το στερνό, ή αν έτσι το λογίσεις,

το προτελευταίο σπίτι που από τρία αγάπησα χάθηκε στο κενό.

Την τέχνη του να χάνεις δεν είναι δύσκολο να κατακτήσεις.

Δυο πόλεις έχασα, αγαπημένες. Κι από κτήσεις,

άλλες, πιο τρανές· κάποια βασίλεια, μιαν ήπειρο, ποτάμια δυο.

Μού λείπουνε. Καταστροφή όμως να το πεις δε θ’ απαιτήσεις.

— Ακόμα κι όταν έχασα εσέ (τη γελαστή σου τη φωνή ή μια χειρονομία

που αγαπώ) ψέματα δε θα πω. Άλλωστε είναι φανερό:

την τέχνη του να χάνεις δεν είναι δύσκολο πολύ να κατακτήσεις

αν και μπορεί (γραψ’ το!)… μπορεί καταστροφής την όψη ν’ αντικρίσεις.

Elizabeth Bishop

One Art

The art of losing isn’t hard to master;

so many things seem filled with the intent

to be lost that their loss is no disaster.

Lose something every day. Accept the fluster

of lost door keys, the hour badly spent.

The art of losing isn’t hard to master.

Then practice losing farther, losing faster:

places, and names, and where it was you meant

to travel. None of these will bring disaster.

I lost my mother’s watch. And look! my last, or

next-to-last, of three loved houses went.

The art of losing isn’t hard to master.

I lost two cities, lovely ones. And, vaster,

some realms I owned, two rivers, a continent.

I miss them, but it wasn’t a disaster.

—Even losing you (the joking voice, a gesture

I love) I shan’t have lied. It’s evident

the art of losing’s not too hard to master

though it may look like (Write it!) like disaster.