NewsEdit Θέμα μου, η σύγχρονη Κίνα που επισκεπτόμουν για πρώτη φορά. Και για την οποία είχα τελείως διαφορετική άποψη.
Γράφει η Φωτεινή Τομαή*
Είδα μόνο το Πεκίνο, αφού το ταξίδι αφορούσε σε εργασία για την υπογραφή συμφωνίας. Οι συνομιλητές μου ορκίστηκαν πως άλλες πόλεις είναι πολύ ωραιότερες κι ότι αξίζει να επανέλθω να τις επισκεφθώ. Ωστόσο, είχα μπροστά μου δείγμα γραφής: μια πρωτεύουσα δεκαπέντε εκατομμυρίων ανθρώπων που, παρά το τσουχτερό κρύο, δεν σταματούσαν να χαμογελούν. Ευγενικοί, κι ας μη μιλούσαν οι περισσότεροι καμία ξένη γλώσσα, με την κίνηση του κορμού τους σου έδιναν να καταλάβεις, γελώντας κάθε λεπτό. Τεράστια κτήρια, προφανώς εταιρειών και γραφείων, οικιστικά συγκροτήματα τοποθετημένα με φροντίδα στον χώρο, πεντακάθαροι δρόμοι και υπέροχα πάρκα, πουθενά γκράφιτι και αφίσες, πολλοί ποδηλάτες και πανάκριβα αυτοκίνητα, απόλυτη ασφάλεια για πεζούς στους δρόμους και μηδαμινή εγκληματικότητα.
Να είμαι ειλικρινής ; Μελαγχόλησα γιατί, βλέποντας έναν λαό με προφανώς άξια ηγεσία να έχει φτάσει την οικονομία τής χώρας του στο απόγειό της, έκανα αυτόματα τη σύγκριση με τη γκρίνια που στο όνομα της δημοκρατίας βιώνει η δική μας κοινωνία τελευταία με το γνωστό θέμα, τον γάμο των ομοφύλων!
Μη έχοντας ακόμα συνέλθει από το πένθος των Τεμπών και τους νεκρούς στο Μάτι, με την ακρίβεια να συντρίβει την καθημερινότητά μας, τον Ερντογάν να μας κουνάει το μαντήλι ανάλογα πώς θα ξυπνήσει, τον Ράμα να παριστάνει τον Ράμπο των Βαλκανίων έχοντας ακόμη προφυλακισμένο τον ομογενή δήμαρχο, την Εκκλησία Αμερικής να σπαράσσεται και τον θεό του πολέμου ΄Αρη να ανάβει νέες εστίες φωτιάς στη γειτονική μας Μ. Ανατολή, άλλη δουλειά και στενοχώρια δεν είχαμε, αλλά πώς να λυτρώσουμε αυτά τα «παιδιά» από το βάρος της ψευδωνυμίας τους. Και να ήταν αυτό μόνο, πάλι καλά. Φαίνεται όμως πως δεν τους αρκεί το σύμφωνο συμβίωσης, όπως πολλά νέα ζευγάρια ετεροφύλων δείχνουν να προτιμούν, κι επιμένουν: θέλουν νυφικό και κουμπάρο, μέχρι και παιδιά!
Αμφιβάλλει κανείς ότι η γραμμή έχει δοθεί έξωθεν; Μην το ψάχνετε, δεν είναι πρωτοβουλία του Έλληνα Π/Θ για να ευχαριστήσει μερικούς επιτελείς του με αποκλίνουσα στάση, ούτε όπως γράφτηκε για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα σπουδαιότερα. Είναι γραμμή με συστατικά εντολής. Με τη διαφορά ότι σε μια χώρα πολλών εκατομμυρίων όπου το ποσοστό γάμων ομοφύλων δεν συνεπάγεται μεγάλες αναστατώσεις, πληθυσμιακές κυρίως, που η δική μας χώρα με την κρίση του δημογραφικού αντιμετωπίζει τις τελευταίες δεκαετίες, το θέμα εξελίσσεται σε πρόβλημα. Αφήνω που σε μια πιθανή σύρραξη με τον άφρονα γείτονα πρέπει να βρεθεί λύση ποιος θα πιάσει από τους δυο το όπλο και ποιος θα μείνει σπίτι με τα παιδιά.
Η κοινωνία μας διψάει για άμεσες λύσεις και δεν τις βρίσκει. Ο πολιτικός μας κόσμος αναλώνεται σε επιδείξεις πνεύματος και πειραματισμούς ξενόφερτων σαν και τον νεαρό που ο καλός μας Θεός έστειλε, εκείνον με τα πουκάμισα και τα παντελόνια δυο νούμερα κάτω από το κανονικό.
Τον ακούς και τον βλέπεις με την οίηση νεαρού που σηκώθηκε στον πίνακα αδιάβαστος, αλλά ο ίδιος επιμένει ότι το ξέρει το μάθημα, κι έχεις την επιθυμία να τον πετάξεις έξω από την τάξη. Οι εκδρομές, το καλύτερό του. Κλείσαμε από εκεί.
Το Κίνημα πανηγυρίζει γιατί έρχεται δεύτερο, χωρίς να υπολογίζει ότι και μόνο του να τρέξει θα βλέπει το κόμμα που κυβερνά με τα κιάλια. Με τούτα και με ‘κείνα όμως, ο ρόλος της κυβέρνησης γίνεται ακόμα πιο επιτακτικός να βρει λύσεις για μια κοινωνία που βράζει από ελλειμματική απόδοση δικαιοσύνης και οικονομική δυσπραγία, έτοιμη να ξεσπάσει με τη σταγόνα που θα κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει.
Αναγνωρίζοντας ιστορικά παράλληλα, καταλήγουμε πως και η Ρώμη τελικά έπεσε κι ας είχε ο Γάιος Γράκχος φτιάξει πριν τον Άδωνι το καλάθι της νοικοκυράς (είμαι σίγουρη πως αυτό δεν το ξέρατε…), κι ας είχε πάρει μέτρα ο Αύγουστος να επιβάλει ποινές στους ανύπαντρους νεαρούς και στα άτεκνα ζευγάρια υποχρεώνοντάς τα να συνάψουν νέους γάμους για να κάνουν παιδιά, γιατί η Ρώμη χρειαζόταν νέους στον στρατό και μανάδες να τους γεννήσουν.
Μερικές δεκαετίες αργότερα όμως η Ρώμη, με την κοινωνία της να έχει υποστεί σοβαρά πλήγματα που έτρωσαν τα ήθη της, δεν άντεξε κι έπεσε. Και επειδή η Ιστορία διδάσκει, ας πάρουμε ένα μάθημα για το μέλλον μας.
*Φωτεινή Τομαή– πρεσβευτής και ιστορικός