NewsEdit Είναι ν’ απορεί κανείς…Όχι για το πού βαδίζουμε, αυτό είναι βέβαιο. Βαδίζουμε στον όλεθρο. Η απορία που παραμένει είναι πόσο εθισμένοι είμαστε πια στην καταστροφή που συντελείται γύρω μας και την ανεχόμαστε ως κάτι το φυσιολογικό.
Γράφει η Φωτεινή Τομαή*
Δύο τα τινά η αιτία συγγραφής του άρθρου: ο αποκλεισμός του Θεόδωρου Κουρεντζή από το Φεστιβάλ της Βιέννης και η ψήφιση αύριο του νομοσχεδίου για τα διαφορετικά «παιδιά».
Τι έγινε, λοιπόν; Έγινε ότι ο διευθυντής του Φεστιβάλ της Βιέννης με θέμα αφιερωμένο στον πόλεμο, απέκλεισε τον μεγάλο, διεθνούς φήμης μαέστρο να διευθύνει το «Πολεμικό Ρέκβιεμ» του Μπέντζαμιν Μπρίτεν, γιατί ξίνισε η ετέρα μαέστρος, άγνωστη σε πολλούς Ουκρανή Οκσάνα Λίνιβ, επειδή ο ελληνόπαις που ζει κι εργάζεται στη Ρωσία… δεν πήρε αποστάσεις για τον πόλεμο στην Ουκρανία !
Περισσότερο προκλητικά ηχεί και το έργο που επέλεξε να διευθύνει: το ρέκβιεμ «Babyn Yar» του συμπατριώτη της Γιέβεν Στάνκοβιτς. Για όσους δεν το γνωρίζουν, πρόκειται για το ολοκαύτωμα 35.000 Εβραίων που σκότωναν οι Ναζί μπροστά στην ομώνυμη χαράδρα έξω από το Κίεβο επί δύο μερόνυχτα, και εξακολούθησαν να σκοτώνουν εκεί Ρομά, Σοβιετικούς και Ουκρανούς πατριώτες μέχρι που ανέκτησαν οι Ρώσοι το Κίεβο το οποίο είχαν καταλάβει οι ναζιστικές δυνάμεις σε απόλυτη συνεργασία με τους Ουκρανούς!
Οπότε, έχουμε την απόγονο εκείνων vice versa με τον απόγονο Ελλήνων που πάλεψαν μέχρι θανάτου τον Χίτλερ, ο οποίος ζει και μεγαλουργεί στη Ρωσία, τη χώρα που δοξάστηκε με την αντίστασή της στο Στάλινγκραντ, τη δεύτερη μεγάλη μάχη μετά εκείνη της Κρήτης που ανέτρεψε τη νικηφόρα προέλαση του Χίτλερ στον κόσμο μας.
Είναι ν’ απορεί και να ντρέπεται κανείς. Τελικά, η άγνοια της Ιστορίας είναι εκείνη που θα μας σκοτώσει. Και κυρίως αυτών που μας κυβερνούν, γιατί εμένα δεν μου φεύγει από το μυαλό η εικόνα του πολυπαινεμένου Επιτρόπου μας στην ΕΕ Μαργαρίτη Σχοινά να επισκέπτεται τον τόπο μαρτυρίου της ουκρανικής πρωτεύουσας με τα χέρια στις τσέπες ! Έτσι θα επισκεπτόταν άραγε τους τάφους των δικών του; σκέφτηκα, αλλά τι σημασία είχε η οδύνη που μου προκάλεσε η εικόνα ;
Πάμε τώρα στο δεύτερο, το γνωστό νομοσχέδιο. Στο προηγούμενο άρθρο μου έγραφα πως δεν ήταν ζήτημα προτεραιότητας για τον Έλληνα Π/Θ και πως επέπεσε επί της κεφαλής του έξωθεν.
Επιβεβαιώθηκα, όταν τελειώνοντας την ανάγνωση του κειμένου που αφορά τον πενταετούς διάρκειας Στρατηγικό Διάλογο που υπογράφτηκε πρόσφατα στην Ουάσιγκτον, διάβασα για τις ευχαριστίες και την ικανοποίηση της αμερικανικής πλευράς προσωπικά στον Έλληνα Π/Θ για το εν λόγω νομοσχέδιο ισονομίας (επί λέξει: equality in marriage) και την εφαρμογή Εθνικού Σχεδίου Δράσης προστασίας των ΛΟΑΤΚΙ της χώρας μας. Το οξύμωρο είναι ότι ανησυχεί η χώρα με τα δεκάδες καθημερινά θύματα βίας κατά Αφροαμερικανών και μεταναστών στην επικράτειά της για τα δικαιώματα των διαφορετικών σε χρώμα, προέλευση και απόκλιση ατόμων που ζουν στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία και της τρέχει από τα μπατζάκια όπως θα έλεγαν οι παλιότεροι, με αποτέλεσμα να γίνεται δημοκρατία των ολίγων περιθωριακών…
Επιστρέφω στην ελπίδα. Στην ταινία με θέμα τη μάχη του Στάλινγκραντ και πρωταγωνιστή τον υπέροχο Τζουντ Λω στον ρόλο του ηρωικού ακροβολιστή βοσκού από τα Ουράλια Βασίλι Ζάιτσεφ, ρωτάει ο βλοσυρός Χρουστσώφ επιθεωρώντας ως απεσταλμένος του Στάλιν τους επιτελείς στη χτυπημένη ανηλεώς από τις χιτλερικές δυνάμεις πόλη: τι να τους κάνουμε ; Εννοώντας τους λιποτάκτες που δείλιασαν. Εκτέλεση! Αναφώνησαν όλοι και μόνο ο νεαρός κομισάριος υπεύθυνος προπαγάνδας που έκανε, τυπωμένη σε φυλλάδια με τον πολύγραφο την ιστορία του Ζάιτσεφ γνωστή, είπε: να τους δώσουμε ελπίδα ! Έτσι κερδήθηκε το Στάλινγκραντ, με την ελπίδα που απουσιάζει στις μέρες μας παντού…
*Φωτεινή Τομαή– πρεσβευτής και ιστορικός