NewsEdit Ποιητική κρίση: Η δημόσια λειτουργία της νέας ελληνικής ποίησης του 21ου αιώνα – Πρόσφατες δημοσιεύσεις
Κωστούλα Μάκη | Oι ποιητικές κρίσεις: ερωτήσεις, διλήμματα & αναστοχασμοί. Επιδράσεις μιας λογοαναλυτικής προσέγγισης
Η Κωστούλα Μάκη προτείνει μια συστηματική λογοαναλυτική ερμηνεία της ποίησης η οποία «στηρίζεται στην κριτική ανάλυση λόγου. Η συγκεκριμένη μεθοδολογία εντάσσεται στις αρχές του κονστρουξιονισμού και στη γενική του κατεύθυνση που εξετάζει κάθε φορά τι επιτελείται, τι κατασκευάζεται σε ένα συνομιλιακό απόσπασμα ή κείμενο. Επομένως η λεπτομερής εξέταση που δεν ενδιαφέρεται για τις προθέσεις του ποιητή ή της ποιήτριας αλλά αναδεικνύει την ιστορικότητα, την αισθητική και τις επιτελέσεις του κειμένου μέσα από λεπτομερή ανάλυσή της δομής, του ύφους, των φωνών είναι ένας συγκεκριμένος τρόπος να αποφευχθεί η θεωρητική αοριστολογία σε όλες τις ενδεχόμενες περιχαρακώσεις της.»
Αντώνης Τσόκος | Τα ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία ως φωνή της ποιητικής γενιάς του 2000: Η περίπτωση του Μονόκλ
Ο ποιητής, μεταφραστής, βιβλιοπώλης και εκδότης Αντώνης Τσόκος μιλά για τη θέση της ποιητικής γενιάς του 2000 στο βιβλιοπωλείο: «Η ποίηση δεν είναι χόμπι. Γι’ αυτό, ο δημιουργός δεν έχει το δικαίωμα να αποστασιοποιείται ούτε λεπτό από αυτήν. Κάθε ποίημα είναι ένα καρφί το οποίο, για να αφαιρεθεί από το μυαλό του ποιητή και να καρφωθεί στο μυαλό του αναγνώστη, πρέπει πρώτα να έχει ολοκληρώσει την πληγή του. Οι πληγές δεν πρέπει μόνο να κλείνουν αλλά και να ανοίγουν σωστά. Η ποιητική γενιά του 2000 έχει ανοίξει τις σωστές πληγές στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.»
Γιώργος Αλισάνογλου | Ο ρόλος του εναλλακτικού βιβλιοπωλείου στη δημόσια λειτουργία της νέας ελληνικής λογοτεχνία του 21ου αιώνα: Η περίπτωση του Σαιξπηρικόν
Ο ποιητής, μεταφραστής, βιβλιοπώλης και εκδότης Γιώργος Αλισάνογλου περιγράφει ένα μείζονα θεσμό της νέας ποίησης: «Το βιβλιοπωλείο οικοδομεί μια ιδέα, σχεδιάζει τον ρόλο του μέσα σε μια πόλη, στην κοινότητα. Το Σαιξπηρικόν, όπως και πολλά άλλα εναλλακτικά βιβλιοπωλεία αντίστοιχης λογικής που εμφανίστηκαν μετά το 2000, προσπαθεί να κινηθεί, να υπάρξει, ανάμεσα στην σιωπή και στην άγνοια του κόσμου για τον ρόλο της ποίησης – για το πως η ίδια βάλλεται, επηρεάζεται και ερμηνεύει την εποχή της, στην απόπειρα σχεδιασμού μιας νέας ρητορικής της σκέψης, της αισθητικής, και εν τέλει της ίδιας της γραφής και να αντι-προτείνει αυτή την ιδέα σε μια νέα ίσως γενιά αναγνωστών που θεωρούν κι εκείνοι πως η λογοτεχνία λειτουργεί ως παρακείμενος τόπος στην καθημερινότητά μας – ακριβώς επειδή είναι η καθημερινότητά μας.»
Δημήτρης Τρωαδίτης | Για μια ποίηση που να συνομιλεί με την κοινωνία: Οι περιπτώσεις των tokoskino & KalliopeX – και όχι μόνο
Πώς λειτουργεί ένας ανθολόγος της νέας ποίησης; Διαχειριστής ποιητικής ιστοσελίδας και μέλος επιτροπής περιοδικού, ο ποιητής Δημήτρης Τρωαδίτης δίνει ένα στίγμα της ποιητικής γενιάς του 2000: «Εάν πρόκειται να διακρίνουμε και/ή να προσδιορίσουμε μια ξεκάθαρη και οφθαλμοφανή τάση στη σημερινή ποίηση, θα λέγαμε με βεβαιότητα ότι, ναι, αυτή η ποίηση έχει κοινωνική απεύθυνση γιατί καταπιάνεται άμεσα με τα σύγχρονα καθημερινά προβλήματα και τις πάμπολλες αγωνίες. Έχει ήδη αναδειχθεί μια πολιτική συνείδηση ανάμεσα στους/στις ποιητές/τριες του καιρού μας η οποία παρεμβαίνει ήδη στη δημόσια σφαίρα ή, τουλάχιστον, το διεκδικεί αυτό και με πολλές αξιώσεις, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Είναι με αυτό κατά νου που προσωπικά επέλεξα την προμετωπίδα “For a revolutionary poetry of our times” (Για μια επαναστατική ποίηση των καιρών μας) στο tokoskino.»
Ευσταθία Δήμου | Ποίηση & συγχρονία: Σκέψεις για μια τέχνη παντοτινή
Στο δοκίμιο της Ευσταθίας Δήμου «επιχειρείται η χαρτογράφηση του σύγχρονου ποιητικού πεδίου σε στενή συνάρτηση και ευθεία αναφορά με την ποίηση εν γένει, με αυτό που ο ποιητικός λόγος ανέκαθεν αποτελούσε – ένα σώμα πάντοτε πολιορκούμενο και πάντα διαφεύγον. Στο πλαίσιο αυτό περιλαμβάνονται αναφορές στις θεμελιώδεις λειτουργίες της ποίησης, στις συνδέσεις της με το εξωτερικό – λογοτεχνικό και μη – περιβάλλον και στον τρόπο με τον οποίο, τελικά, η τέχνη του στίχου δείχνει να επαναπροσδιορίζεται διαρκώς ανάλογα με τα ζητούμενα και τις απαιτήσεις κάθε εποχής. Γιατί, στην πραγματικότητα, δεν είναι αυτή που υπόκειται στην αλλαγή, αλλά αυτή που την αποτυπώνει και, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, την συλλαμβάνει και την καθοδηγεί.»
Αργύρης Δούρβας | Ο φιλελεύθερος κριτικός λόγος για την ελληνική ποίηση του 21ου αιώνα
Σε μια μείζονα μελέτη και καίρια παρέμβαση ο Αργύρης Δούρβας διαπιστώνει: «Ο φιλελεύθερος κριτικός λόγος που αναδύθηκε τα τελευταία χρόνια υποστηρίζει πως η κριτική αποτελεί πεδίο μεταπολιτικής συναίνεσης. Αυτή η κριτική της συναίνεσης συνιστά προέκταση του ηγεμονικού λόγου για την τέχνη και τον πολιτισμό, βασισμένη σε μια λογική που δεν επερωτά κριτικά το πολιτιστικό πεδίο αλλά καθιστά αόρατες τις σχέσεις εξουσίας που το διέπουν καθώς και την καμουφλαρισμένη βία που ασκείται μέσα στους καλλιτεχνικούς θεσμούς και ιδρύματα. Η κριτικής της συναίνεσης συναινεί στη φιλελεύθερη πολιτική ατζέντα, τους στόχους της, την πολιτική ιδεολογία της και πολλές φορές σε μια ορισμένη αισθητική.»
«Οι κριτικοί που επιλέχθηκαν να αναλυθούν ασκούν πολλαπλή θεσμική εξουσία, καθώς κρίνουν, γράφουν δοκίμια, ανθολογούν, μεταφράζουν, διδάσκουν, βραβεύουν, προβάλλουν ή γράφουν οι ίδιοι ποίηση, συχνά αποσπώντας βραβεία, ενώ ταυτόχρονα κατέχουν θέσεις κλειδιά στο πανεπιστήμιο, στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, στην έκδοση λογοτεχνικών περιοδικών και σε επιτροπές βράβευσης. Το διακύβευμα του παρόντος κειμένου είναι να δείξει πώς τοποθετούνται οι κριτικοί της συναίνεσης στο ζήτημα της εξουσίας. Στόχος μας είναι να δείξουμε τη θέση από την οποία μιλούν οι κριτικοί της συναίνεσης και τα συμφέροντα των κοινωνικών ομάδων που εκφράζουν και εξυπηρετούν.»
«Η συναίνεση που επιβάλλεται από την κριτική της συναίνεσης οικοδομείται με βάση την απονομιμοποίηση και την αποσιώπηση όσων απειλούν να μετασχηματίσουν την κοινωνία προς μια ριζοσπαστική κατεύθυνση. Η κριτική της συναίνεσης είναι μια κριτική που απωθεί τις κοινωνικές συγκρούσεις και τους ανταγωνισμούς, μια ποίηση που αντανακλά το ιδεώδες μιας αρμονικής κοινωνίας η οποία έχει εξοβελίσει τις αντιφάσεις της. Η κριτική της συναίνεσης είναι μια κριτική που έχει αποδεχθεί το τέλος της ιστορίας, το τέλος των ιδεολογιών, το τέλος της πολιτικής και θεωρεί ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι ο τελικός ορίζοντας πραγμάτωσης του πολιτικού. Βέβαια, πρέπει να τονιστεί ότι η νέα ποίηση που έχει αναδυθεί δυναμικά μετά την κρίση χρέους έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την κριτική της συναίνεσης. Η νέα ποίηση είναι στραμμένη προς έναν ορίζοντα που επερωτά τις ιεραρχίες και αμφισβητεί τη συναίνεση, αποτελώντας τον αντίθετο πόλο της.»
Ιωάννα Λιούτσια | Τέχνη της περφόρμανς και επιτέλεση ποίησης από την ποιητική γενιά του 2000
Σε μια καίρια επισκόπηση η Ιωάννα Λούτσια εξηγεί πως η γενιά της ποίησης μετά την κρίση έχει ως «πολιτικό ορίζοντα» την έννοια του «κοινού» (common), τόσο στον τρόπο που εμφανίζεται και δρα στη δημόσια σφαίρα, όσο και αναφορικά με το περιεχόμενο της ποιητικής της δημιουργίας. Η επιτέλεση ποίησης αποτελεί μόνο ένα τμήμα των διάφορων εκφάνσεων αυτής της τάσης προς το «κοινό», καθώς ποιητ(ρι)ες αυτής της γενιάς δημιουργούν νέα και φανερά δίκτυα, βγαίνουν στους δρόμους, οργανώνουν αφιερώματα και φεστιβάλ, συμμετέχουν σε πορείες και σε φεστιβάλ κινημάτων και πρωτοβουλιών κ.λπ.
George Le Nonce | Θέσεις γιὰ τὴν Queer Ποίηση καὶ τὴν Queer Κριτικὴ στὴν Ἑλλάδα τοῦ 21ου αἰώνα
Συνοψίζοντας τους στόχους και άξονες της queer κριτικής, ο George Le Nonce προτείνει πως «ἡ ἱεραρχικὴ ἢ γενικευτικὴ ταξινόμηση τῶν ποιητικῶν ἔργων σὲ σχολές, τάσεις ἢ γενιές θὰ ἦταν ὠφέλιμο νὰ ἀντικατασταθεῖ στὴν λογοτεχνικὴ κριτικὴ ἀπὸ μιὰ διερεύνηση τῶν σημείων διεπαφῆς καὶ ἀλληλεπικάλυψης τῶν nonce taxonomies ποὺ παραδίδονται μέσῳ τῶν ἔργων, ὥστε νὰ ἀναπτυχθεῖ μιὰ post hoc χαρτογράφηση τῶν ριζωμάτων ποὺ δημιουργοῦνται ὄχι μόνο στὸ ἐπίπεδο τῆς πραγμάτευσης, μὲ τὴ διερεύνηση διαθεματικῶν ἀξόνων, ἀλλὰ καὶ στὸ ἐπίπεδο τῆς διαπραγμάτευσης, μὲ τὴ διερεύνηση ἐνδοκειμενικῶν καὶ διακειμενικῶν σχέσεων καὶ ἀνατροπῶν ποὺ ὁδηγοῦν στὸ queering τῆς ποίησης καὶ τῆς λογοτεχνικότητας ἐν γένει.»
Παυλίνα Μάρβιν | Η ελληνόφωνη ποιητική performance στον 21ο αιώνα ως πεδίο συνάντησης και διεκδίκησης
Η Παυλίνα Μάρβιν συζητά συστηματικά ποιητικές επιτελέσεις που «παρουσιάστηκαν μέσα στην τελευταία δεκαπενταετία και έθεσαν κομβικά ταυτοτικά και πολιτικά ζητήματα, συνδεδεμένα με μερικές από τις σημαντικότερες κοινωνικές διεκδικήσεις που αρθρώνονται στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Τέτοια ζητήματα είναι η συμπερίληψη και η αναγνώριση της ελευθερίας κάθε ξεχωριστού ατόμου ανεξαρτήτως φύλου, καταγωγής, γλώσσας και ταξικής προέλευσης, η προσβασιμότητα στην τέχνη, η μάχη ενάντια στην έμφυλη βία και η ακύρωση των έμφυλων στερεοτύπων, η επανοικειοποίηση της γλώσσας, της ιστορίας και της παράδοσης με όρους δημιουργικής ελευθερίας και όχι εθνικής συνέχειας, η διαφύλαξη της δημόσιας υγείας και η συνάντηση με τον άλλον ως προοπτική εξέγερσης.»
Κωστούλα Μάκη | Oι ποιητικές κρίσεις: ερωτήσεις, διλήμματα & αναστοχασμοί. Επιδράσεις μιας λογοαναλυτικής προσέγγισης
Η Κωστούλα Μάκη προτείνει μια συστηματική λογοαναλυτική ερμηνεία της ποίησης η οποία «στηρίζεται στην κριτική ανάλυση λόγου. Η συγκεκριμένη μεθοδολογία εντάσσεται στις αρχές του κονστρουξιονισμού και στη γενική του κατεύθυνση που εξετάζει κάθε φορά τι επιτελείται, τι κατασκευάζεται σε ένα συνομιλιακό απόσπασμα ή κείμενο. Επομένως η λεπτομερής εξέταση που δεν ενδιαφέρεται για τις προθέσεις του ποιητή ή της ποιήτριας αλλά αναδεικνύει την ιστορικότητα, την αισθητική και τις επιτελέσεις του κειμένου μέσα από λεπτομερή ανάλυσή της δομής, του ύφους, των φωνών είναι ένας συγκεκριμένος τρόπος να αποφευχθεί η θεωρητική αοριστολογία σε όλες τις ενδεχόμενες περιχαρακώσεις της.»
Αντώνης Τσόκος | Τα ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία ως φωνή της ποιητικής γενιάς του 2000: Η περίπτωση του Μονόκλ
Ο ποιητής, μεταφραστής, βιβλιοπώλης και εκδότης Αντώνης Τσόκος μιλά για τη θέση της ποιητικής γενιάς του 2000 στο βιβλιοπωλείο: «Η ποίηση δεν είναι χόμπι. Γι’ αυτό, ο δημιουργός δεν έχει το δικαίωμα να αποστασιοποιείται ούτε λεπτό από αυτήν. Κάθε ποίημα είναι ένα καρφί το οποίο, για να αφαιρεθεί από το μυαλό του ποιητή και να καρφωθεί στο μυαλό του αναγνώστη, πρέπει πρώτα να έχει ολοκληρώσει την πληγή του. Οι πληγές δεν πρέπει μόνο να κλείνουν αλλά και να ανοίγουν σωστά. Η ποιητική γενιά του 2000 έχει ανοίξει τις σωστές πληγές στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.»
Γιώργος Αλισάνογλου | Ο ρόλος του εναλλακτικού βιβλιοπωλείου στη δημόσια λειτουργία της νέας ελληνικής λογοτεχνία του 21ου αιώνα: Η περίπτωση του Σαιξπηρικόν
Ο ποιητής, μεταφραστής, βιβλιοπώλης και εκδότης Γιώργος Αλισάνογλου περιγράφει ένα μείζονα θεσμό της νέας ποίησης: «Το βιβλιοπωλείο οικοδομεί μια ιδέα, σχεδιάζει τον ρόλο του μέσα σε μια πόλη, στην κοινότητα. Το Σαιξπηρικόν, όπως και πολλά άλλα εναλλακτικά βιβλιοπωλεία αντίστοιχης λογικής που εμφανίστηκαν μετά το 2000, προσπαθεί να κινηθεί, να υπάρξει, ανάμεσα στην σιωπή και στην άγνοια του κόσμου για τον ρόλο της ποίησης – για το πως η ίδια βάλλεται, επηρεάζεται και ερμηνεύει την εποχή της, στην απόπειρα σχεδιασμού μιας νέας ρητορικής της σκέψης, της αισθητικής, και εν τέλει της ίδιας της γραφής και να αντι-προτείνει αυτή την ιδέα σε μια νέα ίσως γενιά αναγνωστών που θεωρούν κι εκείνοι πως η λογοτεχνία λειτουργεί ως παρακείμενος τόπος στην καθημερινότητά μας – ακριβώς επειδή είναι η καθημερινότητά μας.»
Δημήτρης Τρωαδίτης | Για μια ποίηση που να συνομιλεί με την κοινωνία: Οι περιπτώσεις των tokoskino & KalliopeX – και όχι μόνο
Πώς λειτουργεί ένας ανθολόγος της νέας ποίησης; Διαχειριστής ποιητικής ιστοσελίδας και μέλος επιτροπής περιοδικού, ο ποιητής Δημήτρης Τρωαδίτης δίνει ένα στίγμα της ποιητικής γενιάς του 2000: «Εάν πρόκειται να διακρίνουμε και/ή να προσδιορίσουμε μια ξεκάθαρη και οφθαλμοφανή τάση στη σημερινή ποίηση, θα λέγαμε με βεβαιότητα ότι, ναι, αυτή η ποίηση έχει κοινωνική απεύθυνση γιατί καταπιάνεται άμεσα με τα σύγχρονα καθημερινά προβλήματα και τις πάμπολλες αγωνίες. Έχει ήδη αναδειχθεί μια πολιτική συνείδηση ανάμεσα στους/στις ποιητές/τριες του καιρού μας η οποία παρεμβαίνει ήδη στη δημόσια σφαίρα ή, τουλάχιστον, το διεκδικεί αυτό και με πολλές αξιώσεις, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Είναι με αυτό κατά νου που προσωπικά επέλεξα την προμετωπίδα “For a revolutionary poetry of our times” (Για μια επαναστατική ποίηση των καιρών μας) στο tokoskino.»
Ευσταθία Δήμου | Ποίηση & συγχρονία: Σκέψεις για μια τέχνη παντοτινή
Στο δοκίμιο της Ευσταθίας Δήμου «επιχειρείται η χαρτογράφηση του σύγχρονου ποιητικού πεδίου σε στενή συνάρτηση και ευθεία αναφορά με την ποίηση εν γένει, με αυτό που ο ποιητικός λόγος ανέκαθεν αποτελούσε – ένα σώμα πάντοτε πολιορκούμενο και πάντα διαφεύγον. Στο πλαίσιο αυτό περιλαμβάνονται αναφορές στις θεμελιώδεις λειτουργίες της ποίησης, στις συνδέσεις της με το εξωτερικό – λογοτεχνικό και μη – περιβάλλον και στον τρόπο με τον οποίο, τελικά, η τέχνη του στίχου δείχνει να επαναπροσδιορίζεται διαρκώς ανάλογα με τα ζητούμενα και τις απαιτήσεις κάθε εποχής. Γιατί, στην πραγματικότητα, δεν είναι αυτή που υπόκειται στην αλλαγή, αλλά αυτή που την αποτυπώνει και, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, την συλλαμβάνει και την καθοδηγεί.»
Αργύρης Δούρβας | Ο φιλελεύθερος κριτικός λόγος για την ελληνική ποίηση του 21ου αιώνα
Σε μια μείζονα μελέτη και καίρια παρέμβαση ο Αργύρης Δούρβας διαπιστώνει: «Ο φιλελεύθερος κριτικός λόγος που αναδύθηκε τα τελευταία χρόνια υποστηρίζει πως η κριτική αποτελεί πεδίο μεταπολιτικής συναίνεσης. Αυτή η κριτική της συναίνεσης συνιστά προέκταση του ηγεμονικού λόγου για την τέχνη και τον πολιτισμό, βασισμένη σε μια λογική που δεν επερωτά κριτικά το πολιτιστικό πεδίο αλλά καθιστά αόρατες τις σχέσεις εξουσίας που το διέπουν καθώς και την καμουφλαρισμένη βία που ασκείται μέσα στους καλλιτεχνικούς θεσμούς και ιδρύματα. Η κριτικής της συναίνεσης συναινεί στη φιλελεύθερη πολιτική ατζέντα, τους στόχους της, την πολιτική ιδεολογία της και πολλές φορές σε μια ορισμένη αισθητική.»
«Οι κριτικοί που επιλέχθηκαν να αναλυθούν ασκούν πολλαπλή θεσμική εξουσία, καθώς κρίνουν, γράφουν δοκίμια, ανθολογούν, μεταφράζουν, διδάσκουν, βραβεύουν, προβάλλουν ή γράφουν οι ίδιοι ποίηση, συχνά αποσπώντας βραβεία, ενώ ταυτόχρονα κατέχουν θέσεις κλειδιά στο πανεπιστήμιο, στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, στην έκδοση λογοτεχνικών περιοδικών και σε επιτροπές βράβευσης. Το διακύβευμα του παρόντος κειμένου είναι να δείξει πώς τοποθετούνται οι κριτικοί της συναίνεσης στο ζήτημα της εξουσίας. Στόχος μας είναι να δείξουμε τη θέση από την οποία μιλούν οι κριτικοί της συναίνεσης και τα συμφέροντα των κοινωνικών ομάδων που εκφράζουν και εξυπηρετούν.»
«Η συναίνεση που επιβάλλεται από την κριτική της συναίνεσης οικοδομείται με βάση την απονομιμοποίηση και την αποσιώπηση όσων απειλούν να μετασχηματίσουν την κοινωνία προς μια ριζοσπαστική κατεύθυνση. Η κριτική της συναίνεσης είναι μια κριτική που απωθεί τις κοινωνικές συγκρούσεις και τους ανταγωνισμούς, μια ποίηση που αντανακλά το ιδεώδες μιας αρμονικής κοινωνίας η οποία έχει εξοβελίσει τις αντιφάσεις της. Η κριτική της συναίνεσης είναι μια κριτική που έχει αποδεχθεί το τέλος της ιστορίας, το τέλος των ιδεολογιών, το τέλος της πολιτικής και θεωρεί ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι ο τελικός ορίζοντας πραγμάτωσης του πολιτικού. Βέβαια, πρέπει να τονιστεί ότι η νέα ποίηση που έχει αναδυθεί δυναμικά μετά την κρίση χρέους έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την κριτική της συναίνεσης. Η νέα ποίηση είναι στραμμένη προς έναν ορίζοντα που επερωτά τις ιεραρχίες και αμφισβητεί τη συναίνεση, αποτελώντας τον αντίθετο πόλο της.»
Ιωάννα Λιούτσια | Τέχνη της περφόρμανς και επιτέλεση ποίησης από την ποιητική γενιά του 2000
Σε μια καίρια επισκόπηση η Ιωάννα Λούτσια εξηγεί πως η γενιά της ποίησης μετά την κρίση έχει ως «πολιτικό ορίζοντα» την έννοια του «κοινού» (common), τόσο στον τρόπο που εμφανίζεται και δρα στη δημόσια σφαίρα, όσο και αναφορικά με το περιεχόμενο της ποιητικής της δημιουργίας. Η επιτέλεση ποίησης αποτελεί μόνο ένα τμήμα των διάφορων εκφάνσεων αυτής της τάσης προς το «κοινό», καθώς ποιητ(ρι)ες αυτής της γενιάς δημιουργούν νέα και φανερά δίκτυα, βγαίνουν στους δρόμους, οργανώνουν αφιερώματα και φεστιβάλ, συμμετέχουν σε πορείες και σε φεστιβάλ κινημάτων και πρωτοβουλιών κ.λπ.
George Le Nonce | Θέσεις γιὰ τὴν Queer Ποίηση καὶ τὴν Queer Κριτικὴ στὴν Ἑλλάδα τοῦ 21ου αἰώνα
Συνοψίζοντας τους στόχους και άξονες της queer κριτικής, ο George Le Nonce προτείνει πως «ἡ ἱεραρχικὴ ἢ γενικευτικὴ ταξινόμηση τῶν ποιητικῶν ἔργων σὲ σχολές, τάσεις ἢ γενιές θὰ ἦταν ὠφέλιμο νὰ ἀντικατασταθεῖ στὴν λογοτεχνικὴ κριτικὴ ἀπὸ μιὰ διερεύνηση τῶν σημείων διεπαφῆς καὶ ἀλληλεπικάλυψης τῶν nonce taxonomies ποὺ παραδίδονται μέσῳ τῶν ἔργων, ὥστε νὰ ἀναπτυχθεῖ μιὰ post hoc χαρτογράφηση τῶν ριζωμάτων ποὺ δημιουργοῦνται ὄχι μόνο στὸ ἐπίπεδο τῆς πραγμάτευσης, μὲ τὴ διερεύνηση διαθεματικῶν ἀξόνων, ἀλλὰ καὶ στὸ ἐπίπεδο τῆς διαπραγμάτευσης, μὲ τὴ διερεύνηση ἐνδοκειμενικῶν καὶ διακειμενικῶν σχέσεων καὶ ἀνατροπῶν ποὺ ὁδηγοῦν στὸ queering τῆς ποίησης καὶ τῆς λογοτεχνικότητας ἐν γένει.»
Παυλίνα Μάρβιν | Η ελληνόφωνη ποιητική performance στον 21ο αιώνα ως πεδίο συνάντησης και διεκδίκησης
Η Παυλίνα Μάρβιν συζητά συστηματικά ποιητικές επιτελέσεις που «παρουσιάστηκαν μέσα στην τελευταία δεκαπενταετία και έθεσαν κομβικά ταυτοτικά και πολιτικά ζητήματα, συνδεδεμένα με μερικές από τις σημαντικότερες κοινωνικές διεκδικήσεις που αρθρώνονται στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Τέτοια ζητήματα είναι η συμπερίληψη και η αναγνώριση της ελευθερίας κάθε ξεχωριστού ατόμου ανεξαρτήτως φύλου, καταγωγής, γλώσσας και ταξικής προέλευσης, η προσβασιμότητα στην τέχνη, η μάχη ενάντια στην έμφυλη βία και η ακύρωση των έμφυλων στερεοτύπων, η επανοικειοποίηση της γλώσσας, της ιστορίας και της παράδοσης με όρους δημιουργικής ελευθερίας και όχι εθνικής συνέχειας, η διαφύλαξη της δημόσιας υγείας και η συνάντηση με τον άλλον ως προοπτική εξέγερσης.»
Ποιητική κρίση: Η δημόσια λειτουργία της νέας ελληνικής ποίησης του 21ου αιώνα
[ Ένας ιστότοπος του Ινστιτούτου Εναλλακτικών Πολιτικών ΕΝΑ ]
Συντονιστής: Βασίλης Λαμπρόπουλος, Ομότιμος Καθηγητής Κλασικών Σπουδών & Συγκριτικής Λογοτεχνίας στο Παν/μιο του Μίσιγκαν, μέλος Γνωμοδοτικού Συμβουλίου ΕΝΑ