anilikos Κοινό περί δικαίου αίσθημα: Ο Ηλίας Αναγνωστόπουλος, καθηγητής της νομικής σχολής ΕΚΠΑ αναφέρεται σε αυτό ως ένα «ετερόκλητο αμάλγαμα διαφορετικών πεποιθήσεων, παραστάσεων και προκαταλήψεων που έχουν τις ρίζες τους στις ποικίλες κοινωνικές διαστρωματώσεις».
Τέμπη: ένα δυστύχημα με έντονα παρόντα στοιχεία εγκλήματος. Μια εβδομάδα πριν, ο ίδιος ο υπουργός κ. Καραμανλής διερρήγνυε ιμάτια από τη Βουλή για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων. Ένα χρόνο πριν, αυτές τις ημέρες, ένα-ένα ανακαλύπτονταν – αναγκαστικά – κάθε περιστατικό παράλειψης, έλλειψης, αμέλειας. Κάθε αφύλακτη διάβαση τρένου που, μέχρι και σήμερα, παραμένει ως έχει.
Η δικαιοσύνη, αυτός ο θεμέλιος λίθος μιας συγκροτημένης και δημοκρατικής κοινωνίας, διαθέτει μια, μεγάλη ευκαιρία – προσοχή, όχι όπως ευτελώς αναφέρθηκε ως “ευκαιρία” το δυστύχημα για τον εκσυγχρονισμό των σιδηροδρόμων της Ελλάδας – ώστε να αποδείξει, έμπρακτα, στεντόρεια και επιμελώς ότι υπάρχει. Μια στιγμή που θα μπορούσε να αποδείξει στην ΕΕ πως δεν εξαϋλώθηκε από την Ελληνική επικράτεια, με τα αμέτρητα περιστατικά που έδωσε λαβές ώστε να αμφισβητηθεί.
Το μομέντουμ των Τεμπών είναι μια ευκαιρία, ώστε να πέσει βαρύς ο πέλεκυς του νόμου. Και να πείσει τον κάθε ένα μέσο πολίτη, την κάθε κυρία Σούλα στον τέταρτο που ενημερώνεται μόνο από την τηλεόραση και βγαίνει μόνο έως το σούπερ μάρκετ.
Το “κοινό περί δικαίου αίσθημα” χρειάζεται πειθώ και επιμονή για να συναινέσει πως, πράγματι, αποδίδεται δικαιοσύνη. Και πρέπει να εξηγηθούν απλά και κατανοητά τα αποφασισμένα, όταν πραγματοποιηθεί η δίκη. Δεν πρέπει να λησμονούμε πως η κοινωνία, πολύ λιγότερο απαρτίζεται από Ηλίες Αναγνωστόπουλους και πολύ περισσότερο από κυρίες Σούλες.
Τα Τέμπη, ομοιάζουν με έναν βωμό, διαχρονικά. Λες και οι Ολύμπιοι θεοί, που μένουν εκεί κοντά, ζητούν θυσίες.
Ανθρωποθυσίες από μια κοινωνία που, επιμελώς, αμελεί να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Ποιοι μύστες είναι αυτοί που αποφασίζουν την εκάστοτε θυσία; Και ποιον κατευνασμό επιδιώκουν;