ΜΑΡΙΑ ΔΕΔΟΥΣΗ Ανέβηκε προσφάτως ένα ντοκιμαντέρ στο Netflix, ισπανικής παραγωγής, το «Δεν είσαι Μονη». Αν έχετε γερά νεύρα, να το δείτε.
Εκτός αν ανήκετε σε εκείνους που το θέμα του δεν τους ακουμπάει, οπότε είτε το δείτε είτε όχι, μάλλον θα εξακολουθήσει να μην σας ακουμπάει.
Μιλάει για μια γυναίκα που βιάστηκε από έξι άντρες κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ ταυρομαχιών στην Παμπλόνα το 2016. Η γυναίκα αυτή, παρά τις πανταχόθεν τρομερές πιέσεις που δέχτηκε, μίλησε, έκανε καταγγελία και πήγε σε δίκη.
Η δίκη αυτή άλλαξε τον τρόπο που η Ισπανία αντιμετωπίζει το θέμα των βιασμών και των σεξουαλικών επιθέσεων. Κυρίως, άλλαξε τον τρόπο που βλέπει τα θύματα.
Ξανά: Το 2016, όχι πριν από τρεις αιώνες.
Δύο από τους άντρες που τη βίασαν ήταν μέλη των δυνάμεων ασφαλείας και περίοπτα μέλη της τοπικής κοινωνίας. Βιντεοσκόπησαν το βιασμό, διότι αισθάνονταν αλώβητοι.
Όπως θα σας πει και ο πρωτοετής ψυχολογίας, ο βιασμός δεν έχει να κάνει με το ίδιο το σεξ.
Έχει να κάνει με την άσκηση εξουσίας και την επιβολή.
Γι αυτό και πολλοι άντρες με ισχύ -κάθε είδους και σε κάθε μετερίζι- αισθάνονταν πάντα ότι είχαν το δικαίωμα να επιβάλλονται σεξουαλικά, ότι ήταν αυτονόητο μέρος του προνομίου τους.
Για μένα δεν υπάρχει «ναι μεν, αλλά». Δεν υπάρχει κανένα «αλλά», καμία δικαιολογία, καμία στρογγύλευση, κανένας συμψηφισμός, κανένα απαλλακτικό, απολύτως τίποτε. Μηδέν.
Δεν υπάρχουν «ιερά τέρατα», «άλλες εποχές», «νεκροί που δικαιώνονται», τίποτε. Μηδέν. Κάθε φορά που βλέπω μια τέτοια στρογγύλευση θυμώνω. Και μου έρχονται στο μυαλό όλες εκείνες οι περιπτώσεις αντρών που έκαναν τέρατα, αλλά η κοινωνία τούς θωρούσε με δέος, επειδή ήταν επιτυχημένοι, ταλαντούχοι, ισχυροί, όλα αυτά.
Μου έρχονται στο μυαλό εποχές που κρυβόμασταν πίσω από τις πόρτες να «μην μας δει και μας βάλει στο μάτι». Και πολλά ακόμη που δεν τα είπαμε όταν έπρεπε, αλλά θα τα πούμε κάποια στιγμή. Με όποιο κόστος.
Ήδη προσπαθούμε να τα πούμε και συναντάμε ακόμη αντίσταση. Είσαι «αναίσθητη» αν μιλήσεις, επειδή το κάθε «ιερό τέρας»…
Δεν έχει να κάνει με φόβο πλέον ο δισταγμος, αλλά με τραύμα.
Και δεν έχω την απαίτηση να έρθει κανένας στη δική μου θέση, ή στη θέση της κάθε γυναίκας, δεν δουλεύει έτσι αυτό.
Καμία απαίτηση δεν έχω από κανέναν σε ατομικό επίπεδο. Δεν είναι θέμα κατανόησης πια, τελείωσε αυτό το στάδιο του «σε παρακαλώ να με καταλάβεις». Μην με καταλάβεις ποτέ. Θα συμμορφωθείς όμως. Και θα ακούσεις. Και θα σκύψεις το κεφάλι. Ο κόσμος χωρίζεται σε πριν το #MeToo και μετά από αυτό.
Τώρα υπάρχει μόνο δικαίωση. Για τα θύματα, για μας, για τις κόρες μας. Για έναν κόσμο που κανένας δεν θα μπορεί να κρύβεται πίσω από το προνόμιό του, την ισχύ του, ή το ο,τιδήποτε.
Η δικαίωση έρχεται με την αλήθεια. Αυτή είναι η δική μας ισχύς.
(πρώτη δημοσίευση στο Facebook)