NewsEdit Γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης
Είναι δείγμα – δυσάρεστο δείγμα – του πού/πώς διαμορφώνεται η ίδια η έννοια της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα του 2024.
Από την μετάβαση του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Αίγυπτο, μεθ’ όλης της Ευρωπαϊκής κουστωδίας (Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν/Αλεξάντερ ντε Κρόο – η δικέφαλη προεδρία της ΕΕ – Τζόρτζια Μελόνι – η αληθινή σιδηρά Κυρία της ΕΕ σε θέματα μετανάστευσης και «δεξιάς στροφής» – Νίκος Χριστοδουλίδης -λόγω προσφυγικών ρευμάτων στον ανατολικό μυχό της Μεσογείου) ώστε να συζητηθεί με τον Πρόεδρο Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι, η ανάσχεση των μεταναστευτικών ροών μέσω Αιγύπτου-Λιβύης ( αλλά και μια ευρύτερη «στρατηγική συνεργασία» ΕΕ-Αιγύπτου), εκείνο που κράτησε περισσότερο τα φώτα της δημοσιότητας ήταν … η μετάβαση Κυριάκου – «με το κρατικό αεροπλάνο» – στην όαση της Σίβα/Άμμωνος Ρα. Εκεί δηλαδή όπου το 1989 η αυτόκλητη αρχαιολόγος Λιάνα Σουβαλτζή είχε «ανακαλύψει» τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με πολύκροτες ανακοινώσεις το 1995, με σμήνος δημοσιογράφων απ’ όλον τον κόσμο να συρρέουν.
(Χρειάστηκε διακριτική πλην σταθερή παρέμβαση Κώστα Σημίτη προκειμένου να συμμαζευτεί ο τεχνητός ενθουσιασμός – ήταν πάλι ημέρες Μακεδονικού –, σε αντίθεση π.χ. με την αντίστοιχη «ανακάλυψη» τάφου του ίδιου Αλεξάνδρου στην Αμφίπολη/τύμβο Καστά, το 2012, με πολύ πιο ουσιαστική ανασκαφή με ευθύνη Κατερίνας Περιστέρη, όπου η σχετική Αλεξανδρολογία συγκρατήθηκε πιο γρήγορα).
Έμεινε, λοιπόν, η αντιπολιτευτικότητα στο κατά πόσον η πτήση των 500+ χιλιομέτρων από το Κάιρο (το ιερό του Άμμωνος Ρα βρίσκεται στην Λιβυκή έρημο, λιγότερο από 50 χιλιόμετρα από τα σύνορα Αιγύπτου-Λιβύης) και η διανυκτέρευση εκεί… πληρώθηκε από κρατικά, Ελληνικά χρήματα. Και τούτο την στιγμή που η διαπραγμάτευση «Ευρώπης» – αλ Σίσι είχε πολύ, μα πολύ βαρύ περιεχόμενο!
Εξηγούμαστε: η πρακτική του να επιχειρείται να «αγοραστεί» με οικονομική βοήθεια η ανακοπή των μεταναστευτικών ρευμάτων – η ίδια Ευρωκουστωδία φον ντερ Λαϊεν-Μελόνι (μαζί Μαρκ Ρούττε: τότε ήταν η Ολλανδία στην κυλιόμενη Προεδρία του Συμβουλίου υπουργών της ΕΕ, τώρα είναι το Βέλγιο) είχε βρεθεί στην Τυνησία μάλιστα δυο φορές, για να συμφωνηθεί «Μνημόνιο Κατανόησης» με τον Πρόεδρο Καϊς Σάγιεντ σε λογική «αναπτυξιακής συνεργασίας και ρύθμισης της μετανάστευσης». Όμως ο αναβρασμός που υπάρχει στην Αίγυπτο των 105 εκατομμυρίων κατοίκων, με δεκάδες εκατομμύρια να ζουν στο όριο επιβίωσης, με Ισλαμιστική διάβρωση του (καταπιεστικού) καθεστώτος αλ-Σίσι, με δυο πολέμους και δυο πηγές προσφυγικού ρεύματος δίπλα της – η τραγωδία της Γάζας στον βορρά, ο λησμονημένος πόλεμος του Σουδάν στον νότο – και με «πορώδη» μεθόριο με την Λιβύη απ’ όπου ξεκινούν (με την λειτουργική βοήθεια του «φίλου μας» στρατάρχη Χαφτάρ…) καραβιές τραγικών ανθρώπων προς Ιταλία/Λαμπεντούζα και Ελλάδα/Κρήτη, θυμηθείτε και την ατιμωτική υπόθεση του ναυαγίου της Πύλου, δημιουργεί ανατρεπτικότητα εντελώς άλλης τάξεως.
Εδώ, λοιπόν, μπαίνει στην μέση η υπόθεση της «στρατηγικής συμφωνίας» ΕΕ-Αιγύπτου. Οσοι αισθάνθηκαν ενθουσιασμό με το κονδύλι βοήθειας 7,4 δις ευρώ (σε βάθος τριετίας…) το οποίο συμφωνήθηκε, παρακαλούνται να συγκρίνουν π.χ. με τα 35 δις (σε βάθος ολίγων μηνών η αρχική προώθηση) που θα διατεθούν από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα για μια πελώρια τουριστική ανάπτυξη στις μεσογειακές ακτές της Αιγύπτου, «μια χώρα μέσα στην χώρα». Σαφώς μεγαλύτερης σημασίας η υπόσχεση για σταδιακή επανανακάλυψη της Αιγύπτου από τις χώρες-μέλη της ΕΕ ως επενδυτικό/αναπτυξιακό κόμβο: το μεγάλο κοίτασμα φυσικού αερίου Ζορ, και τα τέρμιναλ υγροποίησής του σε Δαμιέττη και Ίντκου είναι Ιταλικής/ΕΝΙ (το Ζορ) και ΕΝΙ ή πάλι Shell-Petronas-Total (τα δυο τέρμιναλ), έχει δημιουργήσει αληθινό ενεργειακό πόλο στην Ανατολική Μεσόγειο – από εκεί άλλωστε θα εξάγεται μεγάλο μέρος της παραγωγής των Ισραηλινών και Κυπριακών κοιτασμάτων.
Οπότε, η ενσωμάτωση της Αιγυπτιακής ενεργειακής οικονομίας σε Ευρωπαϊκή προοπτική, και μάλιστα την στιγμή που τα έσοδα του Καϊρου από την Διώρυγα του Σουέζ λιώνουν σαν το χιόνι την άνοιξη (λόγω μπλόκου Χούθι στην Ερυθρά Θάλασσα) βγάζει νόημα. Η Ελληνική διάσταση, εδώ, υποβοηθητική, αν και περισσότερο εκείνη του καλωδίου ηλεκτρικού ρεύματος «παραγόμενου από ΑΠΕ», όταν και όπως προωθηθεί. Όπου ενέργεια, εκεί και γεωπολιτικό στοίχημα…
Πλην όμως στο κυρίως ζήτημα πολιτικής αιχμής – το Προσφυγικό/Μεταναστευτικό – χρειάζεται μεγαλύτερη ειλικρίνεια. Μιλάμε για μετεξέλιξη σε «Ευρωπαϊκή πολιτική» των συμφωνιών Ελλάδας-τρίτων χωρών, π.χ. για εργάτες γης ή και ψαράδες από Αίγυπτο/ «συμφωνίες Καιρίδη», όμως σε στατιστικά σημαντικά μεγέθη; Ή για ενίσχυση των Αιγυπτιακών πρωτοβουλιών «φύλαξης των συνόρων με Λιβύη», ώστε οι απόκληροι του κόσμου τούτου να μην ξεκινούν τον φονικό διάπλου της Μεσογείου; Όπως και να το κάνουμε, οι δυο αυτές εκδοχές δεν είναι το ίδιο πράγμα!
Και μια λέξη περί Κύπρου, μιας και παρευρισκόταν ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης: ας προσέχουμε – κι ας προσέχει η «Ευρώπη» – μήπως έτσι που εξελίσσεται η φρίκη στην Γάζα, βρεθούμε με καμιά ειρηνευτική πρωτοβουλία, με «ανθρωπιστική προσωρινή φιλοξενία» ξεριζωμένων Παλαιστινίων, π.χ. στην Βόρεια Κύπρο, π.χ. με πρωτοβουλία Ερντογάν/Φιντάν.
Είχε, λοιπόν, ουσία το ταξίδι Μητσοτάκη στην Αίγυπτο. Είχε/έχει και αμφιλεγόμενες πλευρές – πέρα απ’ όσα είδαμε, υπάρχει άλλωστε και το πλέξιμο δεξιοδεξιάς συμμαχίας μετά τις Ευρωεκλογές με Μελόνι/φον ντερ Λάϊν στην πρωτοπορία (ή οπισθοφυλακή;). Όμως.. όχι λόγω της προσέλευσης στην όαση τ ης Σίβα!
Πηγή: [www.economia.gr]