NewsEdit Έχουμε σκεφτεί ποτέ στα σοβαρά πού ζούμε και πού αφήνουμε τις ζωές μας να οδηγηθούν; Η αγοραστική μας δύναμη στην Ελλάδα είναι κάτω από τα 2/3 του ευρωπαϊκού μέσου όρου, προτελευταία, μόλις πάνω από τη Βουλγαρία. Ακρίβεια, στεγαστικό και εργασιακή επισφάλεια πλήττουν αμείλικτα τα νοικοκυριά, πιο πολύ τους νεώτερους.
Του Ξ. Κοντιάδη
Ως προς την ασφάλεια και τις υποδομές, η τραγωδία των Τεμπών ήταν το αποκορύφωμα μίας προαναγγελθείσας παραμέλησης ή κατάρρευσης του κράτους. Η κατάσταση του κράτους δικαίου δραματική, με πολλούς ευρωπαϊκούς θεσμούς να μας συγκρίνουν πλέον με την Ουγγαρία–υποκλοπές, συγκαλύψεις, προσωπικά δεδομένα, αργόσυρτη δικαιοσύνη.
Ως προς την αδιαφάνεια και την αναξιοκρατία, οι απευθείας αναθέσεις δισεκατομμυρίων και τα σκάνδαλα με πολιτικά πρόσωπα δεν αφήνουν περιθώρια σχολιασμού. Όλοι βλέπουν, πόσοι τολμάνε να μιλήσουν;
Το δημογραφικό πρόβλημα ακραίο, αλλά πώς οι γυναίκες να απόφασίσουν να φέρουν στον κόσμο παιδιά όταν ξέρουν ότι θα στερηθούν τα στοιχειώδη ενός κοινωνικού κράτους; Ποια στήριξη σε προσχολικό επίπεδο, πόσα πραγματικά έξοδα τη σχολική περίοδο, πόσοι ελεύθεροι χώροι για παιχνίδι, πόση ασφάλεια στον δρόμο–κάποτε παιδική ηλικία θυμάμαι ήταν ατέλειωτο ελεύθερο παιχνίδι στις γειτονιές μετά το σχολείο.
Το Εθνικό Σύστημα Υγείας εκφυλίζεται, όποιος πληρώνει χειρουργείται, όποιος δεν έχει χρήματα κινδυνεύει να πεθάνει. Τα δημόσια αγαθά γίνονται πάλι εμπόρευμα. Στις δαπάνες για ανώτατη εκπαίδευση ουραγοί στην Ευρώπη, ενώ ταυτόχρονα ανωτατοποιούνται με αντισυνταγματική νομοθεσία τα ιδιωτικά κολλέγια.
Τον ανθρωπισμό μας, τη φιλοξενία και την τήρηση του διεθνούς δικαίου της θάλασσας τα είδαμε στα ανοιχτά της Πύλου. Απωθήσεις χωρίς τέλος, αδιαφορώντας για τη ζωή ακόμη και μικρών παιδιών. Κατά τα λοιπά κλαιγόμαστε επειδή έφυγαν οι εργάτες γης που δούλευαν στα χωράφια μας, οι ανειδίκευτοι στις οικοδομές, οι γυναίκες που φρόντιζαν τους ηλικιωμένους, ανήμπορους γονείς μας.
Ο αρρύθμιστος, παρασιτικός τουρισμός καταστρέφει αμετάκλητα τις πιο όμορφες περιοχές της χώρας. Ως προς την προστασία απέναντι σε φυσικές καταστροφές, το περσινό απόλυτο πανευρωπαϊκό ρεκόρ της Ελλάδας σε καμμένα δάση τα λέει όλα. Η Δαδιά δεν θα ξαναγίνει ποτέ, η Εύβοια χαμένος τόπος, η Πάρνηθα μετά από συνεχείς πυρκαγιές δεν μπορεί να αναγεννηθεί.
Η Αθήνα υδροκέφαλο τέρας της Χώρας, με τον μισό πληθυσμό στο πάλαι ποτέ υπέροχο λεκανοπέδιο, μία αβίωτη πόλη, ένας κλιματικός εφιάλτης, που αν πληγεί από μια καταιγίδα με τη μισή ένταση από αυτήν που έπληξε τον Σεπτέμβριο τη Θεσσαλία θα θρηνήσουμε εκατοντάδες νεκρούς. Ανοχύρωτες πόλεις, αφιλόξενες και επικίνδυνες για τους ίδιους τους κατοίκους τους.
Ποιος συνεχίζει να παραμυθιάζεται ότι ζει σε μία κανονική χώρα; Αυτή είναι η Ελλάδα. Συγχαρητήρια στην πολιτική τάξη και πρωτίστως στην Κυβέρνησή μας. Όποιος μπορεί και σκέφτεται τη ζωή του, τα παιδιά του, το βιοτικό του επίπεδο ψάχνει τρόπο να φύγει, αν δεν έχει φύγει ακόμη. Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο, αλλά εμείς τους κοιτάζουμε να συνεχίζουν το ιδιοτελές, καταστροφικό τους έργο.
Υπάρχει ακόμη η δυνατότητα μίας άλλης Ελλάδας, για να σωθεί ό,τι έχει μείνει όρθιο, αλλά ποιος μπορεί να την φανταστεί όταν σε λίγες μέρες θα μας μπουκώσουν σε όλα τα μέσα, συμβατικά και κοινωνικής δικτύωσης, με τις προεκλογικές καμπάνιες τους, που βασίζονται στα προσωπικά δεδομένα μας και σε χρήματα που στέρησαν από την κοινωνία;
Το παιχνίδι είναι στημένο με τρόπους που δεν προϋποθέτουν παράβαση της εκλογικής νομοθεσίας, ούτε τανκς στους δρόμους όπως κάποτε. Όμως αυτή τη δημοκρατία ονειρευτήκαμε; Αντισταθείτε, έγραφε ο ποιητής, αλλά σε 70 μέρες, την Κυριακή των εκλογών, περισσότεροι από τους μισούς θα πάνε μία βόλτα ή θα βρίζουν από το καφενείο και τον καναπέ τους.
Ισως πλησιάζει η ώρα, αυτό που πολλοί από εμάς δεν κάναμε ακόμη και τις πιο σκοτεινές εβδομάδες της οικονομικής κρίσης να το κάνουμε τώρα: Να ετοιμάσουμε με πόνο ψυχής τις βαλίτσες μας για άλλες πολιτείες, όχι τόσο αναζητώντας καλύτερη ζωή όσο για να μην βλέπουμε να καταστρέφεται ο τόπος που μεγαλώσαμε, τα μέρη που αγαπήσαμε.
(Αναδημοσίευση από το Facebook)