anilikos “Μαζί” τα φάγαμε τα λεφτά, “Μαζί” τους σκοτώσαμε στα Τέμπη, “Μαζί” τους κάψαμε στο Μάτι. Έχουμε ελαφρώς μπερδέψει τις έννοιες του “μαζί” στην Ελλάδα.
Όσες δικαιολογίες και αν προβάλλονται περί κοινωνικών παθογενειών, διαχρονικών κακοδιαχειρίσεων από κυβερνήσεις, κόμματα, ιθύνοντες, ο Έλληνας πολίτης που ψηφίζει πολιτικούς, συμβάλλει μόνο μία ημέρα, αυτή των εκλογών, στην επιλογή αυτών που θα πάρουν στα χέρια τους το τιμόνι διακυβέρνησης της Ελλάδας.
Μιας Ελλάδας που αδιαμφισβήτητα εμφανίζει παθογένειες δημοσιονομικής διαχείρισης, διαχρονικές κακοτεχνίες σε έργα ζωτικής σημασίας, όπως αυτά της αποστράγγισης του Θεσσαλικού κάμπου που πριν 10 μήνες πνίγηκε και ακόμα δεν έγινε τίποτα το ουσιαστικό για την αποφυγή παρόμοιων περιστατικών, όπως στην Αλεξανδρούπολη που, αν είχε μείνει χλωρό κλαρί σε ολόκληρο το νότιο τμήμα του νομού, σίγουρα φέτος θα καεί ώστε να αποψιλωθεί ολοκληρωτικά το τοπίο.
Όταν ο Πάγκαλος το 2010, αναφέρθηκε στο “μαζί τα φάγαμε”, προκλητικός και δαιμόνια εύστοχα απαντητικός στην τότε επίκαιρη ερώτηση του “τις πταίει” για τη χρεοκοπία της χώρας είχε πει: “Σας διορίσαμε. Τα φάγαμε όλοι μαζί. Μέσα στα πλαίσια μιας σχέσης πολιτικής πελατείας, διαφθοράς, εξαγοράς και εξευτελισμού της έννοιας της ίδιας της πολιτικής.”
Σε μια χώρα που χρειάζεται σχέσεις πολιτικής πελατείας, ώστε να υπάρξουν βολεμένοι πολιτικοί και με αυτό το πελατειακό καθεστώς – αντί για ουσιαστικά έργα – να εξαγοράζονται οι ψήφοι, η ίδια η έννοια της πολιτικής έχει αποτύχει.
Έκτοτε έχουν παρέλθει 14 χρόνια. Πολλά άλλαξαν αλλά η βάση του πελατειακού κράτους κυριάρχησε και άνθισε με τη “καταπληκτική ποιότητα ζωής” και το “Η μιζέρια κάνει κακό στη χώρα” να έχουν γίνει modus vivendi και ταυτόχρονα θρυαλλίδες που συνεχίζουν να πυροδοτούν μια εκτεταμένη σωρεία γεγονότων, άρρηκτα συνδεδεμένων με τις συνεχιζόμενες παθογένειες.
Κι αν το 2010, ένα μότο της τότε αντιπολίτευσης ήταν πως 30 χρόνια κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ, πλέον, τα στατιστικά έχουν αλλάξει. Η ΝΔ έχει κυβερνήσει από το 2004 έως το 2009, από το 2012 έως το 2015 και από το 2019 έως σήμερα. Το σύνολο είναι έως τώρα 13 έτη.
Στα Τέμπη πάλι “μαζί” τους σκοτώσαμε. Στην Πύλο πάλι “μαζί” τους πνίξαμε. Στο Μάτι, εφόσον οι παθογένειες είναι διαχρονικές και επομένως δεν ανήκαν στα μόνα τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, πάλι “μαζί” τους κάψαμε. Εν τέλει, αυτοί οι “μαζί” ποιοι είναι; Γιατί αν η μία ημέρα ψηφοφορίας ανά 4 περίπου έτη, την ημέρα των εκλογών, είναι αρκετή για να “στοιχειοθετηθεί” η κατηγορία και να συμπεριλάβει κάθε απλό πολίτη, κάθε κυρία Κούλα και κυρ Γιάννη, που ιδροκοπούν καθημερινά, όλα αυτά τα χρόνια, ώστε να μπορέσουν να τα φέρουν βόλτα στον μήνα τους, τότε ο κάθε “εισαγγελέας” του “μαζί”, θα πρέπει ελαφρώς να επαναπροσδιορίσει τον φάκελο κατηγορίας.
Ειδάλλως, μαζί θα θέλαμε να τρώμε και τη φέτα που αδιευκρίνιστα ο Μητσοτάκης βρίσκει 6.28 ευρώ το κιλό, ενώ εμείς οι “μαζί” αλλά χώρια, τη βλέπουμε στα 12 ευρώ. Πιθανώς ομοίως στη μισή τιμή να βρίσκει και το λάδι, το κρέας, τα αυγά και τα αμύγδαλα. Εφτά για δεκατιανό, για να βρίσκεται σε εγρήγορση αυτός ο ογκόλιθος πολιτικής που έχει καταφέρει να είναι διάτρητα τα πάντα. Η δικαιοσύνη, η δημόσια υγεία, η παιδεία, οι τσέπες μας.
Κύριε Εισαγγελέα, αρνούμαι κάθε κατηγορία και δηλώνω αθώος στο “μαζί”. Και θέλω να επιστήσω την προσοχή πως, μετά από τέτοιες αβάσιμες και συκοφαντικές κατηγορίες περί “μαζί”, η επιθυμία μου να είμαι χώρια, γιγαντώνεται, ίπταται επί των κεφαλών αυτών που δολίως συκοφαντούν εμένα και κάθε πολίτη. Μην απορήσετε αν απέχω από τις εκλογές. Δεν επιθυμώ να συκοφαντείται έτσι η παρουσία μου, ο κόπος μου, η αξιοπρέπειά μου, σε αυτήν τη χώρα που αγάπησα.
(Εικόνα από την ταινία “Η Δίκη” του Όρσον Γουέλς (1962) με τον Άντονι Πέρκινς)