NewsEdit Με αφορμή την κυκλοφορία του P.O.P -που σκίζει- σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες η Μαρίνα Σάττι έδωσε την πρώτη της μεγάλη συνέντευξη μετά τη συμμετοχή της στη φετινή Eurovision με το «Ζάρι» και την κατάκτηση της 11ης θέσης.
Ενώ για πρώτη φορά μίλησε ανοιχτά και για τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα της λίγο πριν ταξιδέψει για τη Σουηδία για την Eurovision:
«Πέθανε ο μπαμπάς μου και πήγαμε στην Κομοτηνή γιατί δεν υπάρχει μουσουλμανικό νεκροταφείο στην Αθήνα – τότε που με κυνηγούσαν οι δημοσιογράφοι και έλεγαν ότι δεν τους μίλησα πήγαινα στην κηδεία, σε ένα νεκροταφείο που είναι μακριά.
Ο μπαμπάς μου είναι θαμμένος εκεί, δεν είναι στην Αθήνα και δεν μπορώ να τον επισκεφτώ αύριο, αν θέλω. Κι ενώ σκέφτομαι ότι είναι εκεί, μακριά, μόνος του –με έχει στοιχειώσει αυτή η σκέψη και αυτή η εικόνα–, ξαφνικά κοιτάζω δίπλα του και βλέπω πάρα πολλούς τάφους με την ίδια ημερομηνία θανάτου: «26/5, Συρία». Ήταν άνθρωποι που πνίγηκαν σε ναυάγιο και τους μετέφεραν όλους εκεί, σε κάτι τάφους μισό μέτρο.
Κοιτάζω απ’ την άλλη, «9/1 Αφγανιστάν», άνθρωποι που πνίγηκαν σε άλλο ναυάγιο. Δεν ξέρω αν με έχει στοιχειώσει πιο πολύ η εικόνα του μπαμπά μου, που εμφανίζεται κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου, ή αυτό που συνέβαινε δίπλα του. Είναι ο μπαμπάς μου εκεί, μακριά, για χ ψ λόγους, με ένα κάρο άλλους ανθρώπους που τους έχουν γκρουπάρει κι αυτούς εκεί πέρα, μακριά. Κάπως το AH THALASSA για μένα είναι αυτή η εικόνα».
«Δεν με πειράζει να το πουν φτηνό, θεωρώ επιτυχία που το ZARI πέρασε και ακούμπησε» τόνισε μιλώντας στη Lifo και συνέχισε: «Ποια είναι η μεγαλύτερη επιτυχία για έναν καλλιτέχνη; Αυτό που κάνει να αφορά και να μην περάσει απαρατήρητο, είτε σ’ αρέσει είτε δεν σ’ αρέσει.
Επειδή όλη αυτήν την περίοδο έγιναν πολλές συζητήσεις περί ελληνικότητας, τι είναι ελληνικό και τι δεν είναι, ο καθένας εκλαμβάνει τα πράγματα βάσει των εικόνων που έχει, της ζωής που ζει και του lifestyle του.
Αν δεν έχεις κυκλοφορήσει και πολύ στην πόλη, αν δεν έχεις πάρει μέσα μαζικής μεταφοράς στο κέντρο της Αθήνας, είναι πολύ λογικό να μην ταυτίζεσαι με έναν συγκεκριμένο κώδικα, είτε αυτός είναι μουσικός είτε οτιδήποτε.
Tότε που έγινε πολλή συζήτηση γι’ αυτό το βίντεο που είχαμε κάνει στο Περιστέρι, τη διασκευή του «Ζαριού», ειπώθηκαν πολλά πράγματα, έγιναν διάφορα σχόλια.
Μάλιστα μου καταλόγισαν ότι είπα πως η Ελλάδα είναι το τάδε και το δείνα, που δεν το είπα ποτέ. Αυτό που είπα ήταν ότι είναι και αυτό, αλλά για να το γνωρίζεις πρέπει να το έχεις ζήσει και να το αποδέχεσαι κιόλας.
Γιατί μπορεί κάποια πράγματα να μη χωράνε μέσα στην εικόνα που έχει κάποιος για τη ζωή του, για το ποιος είναι και ποιος θα ήθελε να είναι, να του κλοτσάνε.
Όχι μόνο δεν μετανιώνω που πήγα στην Eurovision αλλά για μένα αυτή η περίοδος υπήρξε η καλύτερη της ζωής μου. Όμως αυτό το united by music δεν ισχύει, δυστυχώς.
Τις πρώτες μέρες που είχα πάει στο Μάλμε έλεγα ότι είναι η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου μαζί με το Μπέρκλι, μαζί με όλες αυτές τις τρομερές εμπειρίες που έχω ζήσει στα φεστιβάλ, στην Αυστραλία.
Ήμασταν με άλλους μουσικούς από διάφορες χώρες και όντως είχαμε πάει εκεί προσπαθώντας για το united by music, αλλά δυστυχώς δεν τους πέτυχε καθόλου. Είναι γνωστό το τι συνέβαινε εκεί πέρα, όποιος θέλει μπορεί να μπει στο ίντερνετ και να το μάθει, μπορεί να διαβάσει τι συνέβαινε όχι μόνο backstage αλλά και μέσα στην αρένα και έξω στους δρόμους.
Το ότι δεν πέτυχε το united by music είναι ο λόγος που για μένα αυτό έκλεισε κάπως με μια πικρία, δεν σου το κρύβω. Κατά τα άλλα, υπήρξε η πιο ευχάριστη εμπειρία της ζωής μου».
Αλήθεια τελικά μήπως έπρεπε να πάει με αγγλόφωνο τραγούδι στον Διαγωνισμό τραγουδιού;
«Δεν θα με ενδιέφερε να πάω με αγγλόφωνο τραγούδι στη Εurovision» λέει η ίδια και συνεχίζει: «Δεν ξέρω αν θα είχα πάρει καλύτερη θέση, αλλά δεν θα με ενδιέφερε να το κάνω εγώ αυτό, γιατί όλη αυτή την ώρα σού μιλάω για ελευθερία, ρίσκο, το «είμαι αυτό που είμαι».
Θα το πάω μέχρι τέρμα χωρίς να μπω σε κουτάκια, χωρίς να γίνω κάτι άλλο. Δεν λέω ότι δεν θα τραγουδήσω ποτέ στη ζωή μου αγγλικά, αλλά το συγκεκριμένο πρότζεκτ είχε αυτόν τον στόχο».
Σε άλλο σημείο μιλάει για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε όλο αυτό το διάστημα:
«Αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο αυτή την περίοδο, το οποίο ίσως να πηγαίνει πακέτο με όλη αυτήν τη δημοσιότητα ή την έκθεση, είναι πως ένιωθα ότι είτε τα λόγια μου είτε οι πράξεις μου είτε οι προθέσεις μου παραποιούνταν, διαστρεβλώνονταν.
Δεν μου άρεσε αυτό, και ο λόγος που είμαι ευγνώμων πραγματικά στον κόσμο είναι ότι δεν επηρεάστηκε. Τους ευχαριστώ πολύ γιατί νιώθω ότι νιώθουν αυτό που νιώθω κι εγώ, ότι ο καθένας ψάχνει μια αφορμή για να πει τη δική του ιστορία.
Δεν έχω τίποτα προσωπικό με κανέναν, ειλικρινά, ακόμα και το MIXTAPE δεν ήταν προσωπική απάντηση σε κανέναν, ήταν ένα big picture commentary και για μένα όσο συνέβαιναν όλα αυτά.
Γιατί αυτά τα τραγούδια τα ξεκίνησα από τον Νοέμβριο, είχα γράψει πολλές ιδέες που δεν χρησιμοποιήθηκαν για την Eurovision, και η ηχογράφηση των κομματιών ήταν το playground μου εκείνη την περίοδο.
Ό,τι ήταν το σημειώναμε σαν να ζωγραφίζαμε, σαν ένα παιδάκι που ζωγραφίζει και δεν το νοιάζει αν ο ουρανός πρέπει να ’ναι γαλάζιος. Με χαροποιούσε αυτό το πράγμα, αυτό που ένιωθα ήταν let us be, whatever it is, γιατί πρέπει το τάδε να σημαίνει κάτι άλλο;
Μου είπαν ότι είμαι αγενής, ότι είμαι απροσάρμοστη. Ο καθένας, για να παρουσιάσει το αφήγημά του, μπορεί να στάθηκε και να απομόνωσε ό,τι ήθελε. Μία στιγμή δεν είναι ολόκληρη η εικόνα.
Αυτό που συμβαίνει στα Σπάτα, όπου είναι τα περισσότερα στούντιο, δεν έχει σχέση με τη ζωή που ζει ο κόσμος, κι εγώ προσπαθώ αυτήν τη σχέση να τη διατηρήσω.
Δεν έχω αλλάξει σπίτι, στη Νέα Σμύρνη μένω, σε ένα σπίτι με δύο δωμάτια, ούτε με νοιάζει να έχω βίλα με πισίνα, ούτε τίποτα. Ό,τι λεφτά έχω βγάλει τα έχω βάλει στο πρότζεκτ μου, στα βιντεοκλίπ μου. Έφτιαξα μόνη το βινύλιο με κάποιον τρόπο γιατί ήθελα να ’ναι έργο τέχνης και να μείνει, να είναι ένα κόσμημα για όποιον θα το πάρει να το ’χει στο σπίτι του. Όλοι μου λένε «είσαι χαζή, κράτα λεφτά, μην κάνεις τέτοια έξοδα». Μα άμα δεν τα έκανα, δεν θα ’κανα αυτό που κάνω.
Αυτό είναι το όνειρό μου, όχι να ζω σε ένα σπίτι με πισίνα. Θέλω να κυκλοφορώ στο κέντρο της Αθήνας μόνη μου, αυτή είμαι, δεν έχω κανένα κίνητρο να ζήσω άλλη ζωή, μετά από πάρα πολλές μάχες –που τις ξέρεις, με έχεις δει σε όλα τα χρόνια–, νιώθω την αλλαγή.
Δεν έχω τέτοιες προσδοκίες, νιώθω πολύ καλά με τον εαυτό μου, έχω μεγαλώσει πια, νιώθω μεγάλη αυτοπεποίθηση. Δεν με αφορά το αν κάποιος θέλει να ψάξει το πώς είμαι και πώς μιλάω και πώς έχω μιλήσει στις συνεντεύξεις, αν είμαι αγενής ή αν βοηθάω τις γυναίκες – γιατί το άκουσα κι αυτό για ό,τι έγινε στη συνέντευξη Τύπου, είναι δυνατόν;»