NewsEdit Στο σύντομο αυτό βιβλίο-μανιφέστο, ο Λευτέρης Κουσούλης εναντιώνεται στην τάση της εποχής να χτίζει όλη τη δημόσια συζήτηση γύρω από το επίκαιρο.
Γι αυτον το επίκαιρο, το στιγμιαίο αποτελεί μια παγίδευση που περίτεχνα περιορίζει τη δημόσια συζήτηση. Το προσκήνιο κατακλύζεται από το επίκαιρο και χειροκροτείται ως αιώνιο, «κερδίζοντας προσωρινά την μάχη με τον χρόνο».
Προκειμένου δε αυτή η πρακτική να συντηρηθεί, «έρχεται η μυθοπλασία του μεγάλου σκοπού να λυτρώσει το βασανισμένο από την ματαιότητα άτομο και να το τοποθετήσει στην προσδοκία του ελπιδοφόρου μακρινού χρόνου». Την απόδραση αυτή, αναγκαστικά, θα συνοδεύσει μετά από ένα σημείο η μετάβαση στο υπερφίαλο και εν τέλει το γελοίο…
Το κάλεσμα του βιβλίου είναι «οι κοινωνοί της πραγματικής ζωής» να προσπεράσουν το επίκαιρο και να βιώσουν, αγωνιζόμενοι, την πραγματικότητα.
«Βλέποντας να θαμπώνει η φωταγωγημένη εποχή του παρόντος, το μέλλον παρέχει όλη την ελευθερία της περιγραφής του στη φαντασία. Κι αρχίζει η ολοκληρωτική σύλληψη του κόσμου. Επινοούνται δρόμοι. Διαγράφεται η πορεία. Εγκαθίσταται η επιθυμία του γήινου παραδείσου ως βεβαιότητα. Διεκδικεί επιστημονικότητα… Προοδευτικά η νομοτέλεια αυτή κερδίζει τη σκέψη και τον νου. Και ανακουφίζει από την αμφιβολία. Και απαλλάσσει από την απειλή του αγνώστου. Και κάθε φορά επικίνδυνου και απρόβλεπτου επίκαιρου. Το ανυπότακτο μπαίνει σε μια κοίτη κατανόησης».