NewsEdit Ένα σχόλιο του καθηγητή στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, Σωτήρη Ρούσσου, στα Social, για την εξωτερική πολιτική της πολύ πιθανής (συμβαίνουν και απρόοπτα στην πολιτική) δεύτερης διακυβέρνησης Τραμπ.
Θετικά
1. Η συναλλακτική αντίληψη (παζάρι για βραχυπρόθεσμα οικονομικά κυρίως κέρδη) για την εξωτερική πολιτική μπορεί να οδηγήσει σε προσπάθεια εξόδου από την αδιέξοδη σύγκρουση στην Ουκρανία
2. Η επιθυμία του να απεγκλωβιστεί η Αμερική από την πλήρη ευθύνη για την ασφάλεια της Ευρώπης ίσως δημιουργήσει την ανάγκη για ριζική αναθεώρηση της πορείας, των σκοπών και της ταυτότητας της ΕΕ.
3. Η ετοιμότητα της προηγούμενης διακυβέρνησης Τραμπ να λάβει μέτρα εναντίον της Τουρκίας όταν αυτή βγήκε από τα πλαίσια της δυτικής συμμαχίας.
Αρνητικά
1. Δυσανεξία στα σχήματα περιφερειακής συνεργασίας και ασφάλειας. Απαξίωση των διεθνών κανόνων και του διεθνούς δικαίου καθώς και των διεθνών οργανισμών.
2. Συγκρουσιακή σχέση με την Κίνα ιδιαίτερα στην οικονομία που θα οδηγήσει την Αμερική σε περισσότερο προστατευτισμό πλήττοντας και τις σχέσεις με την Ευρώπη.
3. Αύξηση της ρευστότητας στη διεθνή σκηνή αφού δεν θα υπάρχει σαφές δόγμα της αμερικανικής ηγεμονίας ικανό να δημιουργεί προσδοκίες ασφάλειας στους συμμάχους.
4. Η ρευστότητα θα αυξήσει και τις διαδικασίες συσσωμάτωσης σημαντικών κρατών έξω και πέρα από τα σχήματα της Δύσης. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί και θετικό αλλά η πολυπολικότητα δεν είναι αναγκαία πιο ασφαλής. Τα αυταρχικά μοντέλα της Κίνας και της Ρωσίας είναι μάλλον απευκτέα.
5. Στη Μέση Ανατολή η χωρίς όρους στήριξη του Ισραήλ και η απόρριψη κάθε είδους ουσιαστικής διαπραγμάτευσης με το Ιράν θα οδηγήσουν σε κλιμάκωση αντί για ύφεση τις διαμάχες στην περιοχή. Υπάρχει όμως μια αμφιβολία. Η προσέγγιση Σαουδικής Αραβίας και Ισραήλ ήταν βασική επιλογή της πρώτης διακυβέρνησης Τραμπ και δεν θα με εξέπλητει αν ο Τραμπ ανέβαζε την πίεση προς το Ισραήλ για αποχώρηση από την Γάζα. Όπως επίσης δεν θα με εξέπληττε δυστυχώς αν έδινε το πράσινο φως για ισραηλινή επίθεση κατά της Χεζμπολάχ.
6. Τέλος Ερντογάν και Τραμπ έχουν την ίδια
συναλλακτική αντίληψη για την εξωτερική πολιτική και αυτό είναι πιθανόν να φέρει κοντά τις δύο χώρες πιέζοντας την Ελλάδα για παραχωρήσεις στα πλαίσια ενός θεμιτού, για τον Τραμπ, παζαριού.