ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Σύμφωνα με το μύθο ο Μίνωας, για να τιμωρήσει τους Αθηναίους επειδή σκότωσαν τον γιο του Ανδρόγεω, αφού τους κήρυξε πόλεμο στον οποίο νίκησε όρισε ως ποινή, κάθε ένατο έτος εφτά νέοι Αθηναίοι και εφτά νέες Αθηναίες να στέλνονται στην Κρήτη και να κατασπαράζονται από τον Μινώταυρο μέσα στον Λαβύρινθο.
Ποιος “Μίνωας” και ποιος “Μινώταυρος” να είναι σήμερα αυτοί που απαιτούν μεγαλύτερο φόρο αίματος κάθε χρόνο, κάθε μήνα, κάθε μέρα και ώρα; Και ποιο άραγε έγκλημα πληρώνουμε για να τιμωρούμε με τόσο σκληρό τρόπο νέα αγόρια και κορίτσια;
Όλη η χώρα ένας βωμός που άλλοτε μοιάζει με τον τροχό ενός λούνα-παρκ στο οποίο κομματιάστηκε ένας 19χρονος κι άλλοτε με την πισίνα μίας κατασκήνωσης που μέσα της πνίγηκε ένα 8χρονο κορίτσι. Όλη η χώρα ένας Λαβύρινθος που άλλοτε τον λένε “παραλιακή”, άλλοτε “Εγνατία”, άλλοτε “Τέμπη” και άλλοτε “ΒΟΑΚ” και που πάνω στην άσφαλτό του χάνονται δεκάδες νέοι κάθε χρόνο όπως ο 20χρονος Θοδωρής Τζανίδης ο 15χρονος Αλέξανδρος Συμιανάκης και ο 18χρονος Νίκος Τζαγκαράκης, προχθές στην Κρήτη. Όπως τα 57 αγόρια και κορίτσια αγόρια πριν ενάμιση χρόνο…
Τα δάχτυλα έτοιμα να δείξουν τους υπεύθυνους πριν καν γίνει έρευνα:
“Φταίει ο σταθμάρχης”.
“Φταίει ο ομαδάρχης”.
“Φταίει ο χειριστής του του τροχού στο λούνα-παρκ”.
“Φταίει το κακό το ριζικό μας”.
Κανένα δάχτυλο όμως δεν τολμά ποτέ να δείξει τον “Μίνωα” και τον “Μινώταυρο”. Γιατί ο “Μίνωας” κρύβεται κι αν δει τα σκούρα άντε, το πολύ-πολύ να κάνει δεκτή την παραίτηση του “Μινώταυρου”.
Όχι, ας μη βιαστεί κανείς να πει πως τον “Μίνωα” τον λένε Μητσοτάκη, Τσίπρα, Σαμαρά ή Καραμανλή. Αυτό είναι πάντα το εύκολο γιατί αν για κάτι θα μπορούσε κάποιος να τους κατηγορήσει θα ήταν πως κανείς δεν τόλμησε να αγγίξει το Τέρας. Διότι “Μίνωας” είναι το ίδιο, το εξ’ γενετής στραβό ελληνικό Κράτος και “Μινώταυροι” οι εγκληματικά αδιάφοροι γραφειοκράτες, διοικητές, γραμματείς, διευθυντές υπηρεσιών και από δίπλα τους οι ανακριτές και οι εισαγγελείς που συναπαρτίζουν τον κρατικό μηχανισμό, αυτόν που συχνά ονομάζουμε “βαθύ κράτος”. Ένα κράτος-Μινώταυρος και μαζί Χατζηαβάτης, βαθιά ταξικό, ανελέητο για τους αδύναμους που έχει μάθει να κάνει “τα στραβά μάτια” για τους ισχυρούς, ικανό να αρνείται, να ματαιώνει, να κουκουλώνει, να διώχνει μακριά τις ευθύνες, να διαπλέκεται, να απειλεί, να διαστρεβλώνει. Πάντα με όπλο τους κανονισμούς και τα “παραθυράκια” των νόμων.
Είναι αυτός ο μηχανισμός που όπως εύστοχα γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης, παρά το ότι «έχει την ευθύνη του ελέγχου στέκει κυνικά αδιάφορος απέναντι στους ανθρώπους. Μιμείται το δουλοκτητικό κράτος, προστατευμένος και ασφαλής μέσα στην αγκαλιά του» για να προσθέσει: «Το πνεύμα της κρατικής δουλοκτησίας έχει υπονομεύσει κάθε έννοια του Νόμου».
Αλήθεια ποιος έκανε ποτέ έλεγχο στις παιδικές κατασκηνώσεις, στα λούνα-παρκ αλλά ακόμη και στα εργοτάξια, στους δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους που ζουν, εργάζονται ή διασκεδάζουν οι πολίτες;
Δυστυχώς αυτά δεν είναι κατάλληλα για φιέστες και “αιφνιδιαστικές επισκέψεις” υπουργών, υφυπουργών, περιφερειαρχών και δημάρχων συνοδευόμενων από τηλεοπτικά συνεργεία. Σε τέτοιους χώρους θα πάνε οι κάμερες και οι φωτογράφοι μόνο όταν υπάρχουν πτώματα, μόνο όταν συγκρουστούν τραίνα, μόνο όταν η άσφαλτος γεμίσει από άμορφες μάζες, μόνο όταν ο τροχός εκτοξεύσει ένα νέο παλικαράκι στο θάνατο, μόνο όταν μία γυναίκα βρεθεί καρβουνιασμένη μέσα στο χώρο δουλειάς της…
Ζούμε σε μία χώρα που επιμένει να διαψεύδει τον ποιητή όταν γράφει:
«…για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή
Θέλει νεκροί χιλιάδες να `ναι στους τροχούς
Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.»
Γιατί κανένας ήλιος δεν γυρίζει. Κανένας “Θησέας” δεν τολμά να αναμετρηθεί με τον “Μινώταυρο”. Αντίθετα βουλιάζουμε με υψωμένα τα μαύρα πανιά μας όλο και πιο βαθιά στα σκοτάδια της διαρκούς και καθολικής χρεοκοπίας μας και που το μόνο που έχει απομείνει να λειτουργεί είναι οι τροχοί που αλέθουν ακατάπαυστα τα άνθη της κοινωνίας μας. Ας το επαναλάβουμε: Από τύχη ζούμε. Κι εμείς και τα παιδιά μας.