NewsEdit Του Απόστολου Πιστόλα*
Από τις διπλές εκλογές και την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ η χώρα έχει μπει σε μια μεταβατική περίοδο ρευστού πολιτικού σκηνικού η οποία θα τελειώσει όταν έχουμε απαντήσεις στο πόσους πολιτικούς πόλους θα έχει η νέα μεταπολίτευση και ποιοι θα είναι αυτοί. Όταν δηλαδή ξαναπαγώσει η εκλογική λίμνη. Η απάντηση που έδωσαν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ στην αρχική πτώση του κόμματος από κόμμα εξουσίας ήταν ο Στέφανος Κασσελάκης, ο μόνος υποψήφιος που τους έδωσε ελπίδες πως θα μπορούσαν να επιστρέψουν στη διεκδίκηση της εξουσίας. Είναι αμφίβολο το εάν ενδιαφέρθηκαν να κατανοήσουν το τι ακριβώς ήθελε ο κύριος Κασσελάκης να κάνει με το κόμμα και πως θα διεκδικούσε την εξουσία, αν και ο ίδιος το είχε πει ξεκάθαρα. Είχε ως σκοπό να δημιουργήσει έναν ΣΥΡΙΖΑ στα πρότυπα του κόμματος των Δημοκρατικών των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η κατεύθυνση αυτή ερχόταν σε αντίθεση με τις τοποθετήσεις ηγετικών και ιστορικών στελεχών του κόμματος. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ γινόταν η λίμπεραλ αριστερά την οποία οραματιζόταν ο κύριος Κασσελάκης τι ρόλο θα είχαν αυτοί; Σίγουρα όχι ηγετικό, ενδεχομένως ούτε καν συμπληρωματικό. Η αναρρίχηση του κυρίου Κασσελάκη στην ηγεσία του κόμματος ήταν απειλή για αυτούς. Δεν ήταν όμως μόνο η τοποθέτηση του Στέφανου Κασσελάκη ξένη προς αυτούς. Ήταν και ο τρόπος διοίκησης. Αυτοί είχαν συνηθίσει στο να λαμβάνονται αποφάσεις με βάση συγκεκριμένο τρόπο. Συζητήσεις επί συζητήσεων, επιτροπές, ψηφοφορία και απόφαση. Ο κύριος Κασσελάκης ήρθε με εντελώς διαφορετική νοοτροπία. Προσπάθησε να λειτουργήσει ως ένας CEO εταιρίας που αποφασίζει και οι υπόλοιποι εκτελούν. Ο συνδυασμός αυτών των διαφορών οδήγησε σε αναπόφευκτες εσωκομματικές κόντρες και σε ένα κόμμα που δε μπορούσε να πάει ούτε προς τη μία αλλά ούτε και προς την άλλη κατεύθυνση. Η εστίαση στις εσωτερικές διαφορές και όχι στην αντιπολίτευση έφερε τη δημοσκοπική φθορά.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ να παλεύει να μείνει ουσιαστικά ζωντανός και το ΠΑΣΟΚ σε εσωκομματικές εκλογές που μπορεί να φέρουν αλλαγή (είτε προσώπου είτε/και τρόπου επικοινωνίας) η πτέρυγα των παραδοσιακών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ είναι «στα σχοινιά». Αυτό διότι εάν το ΠΑΣΟΚ (είτε με τον ίδιο αρχηγό είτε με αλλαγή ηγεσίας) πείσει πως μπορεί να αποτελέσει κυβερνητική εναλλακτική βασισμένο σε μια κεντροαριστερή ατζέντα τότε ψηφοφόροι η βάση τους θα στραφεί προς το ΠΑΣΟΚ και η σημασία των ιδίων θα έχει πέσει σημαντική στην πολιτική κλίμακα. Εάν δε θέλουν να μείνουν στην πολιτική αφάνεια, όπως η Νέα Αριστερά, θα αναγκαστούν να ενταχθούν στο ΠΑΣΟΚ (εάν τους δεχθεί) με μη ευνοϊκούς για τους ίδιους όρους.
Έτσι, θεωρώ πως, κάνουν μια τελευταία προσπάθεια να κρατήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο της παραδοσιακής αριστεράς ώστε αναμετρηθεί με το ΠΑΣΟΚ και ενδεχομένως να ενωθεί, όχι να βρεθεί αποδυναμωμένος και να απορροφηθεί. Ακόμα και να επιτύχουν στο να πάρουν την ηγεσία του κόμματος όμως, ο κόσμος έχει ήδη απομακρυνθεί από το κόμμα ενώ παράλληλα το πολιτικό πλαίσιο σε όλη τη δύση έχει αλλάξει. Για να πείσουν θα πρέπει να προσαρμόσουν τοποθετήσεις και επικοινωνία στα καινούρια δεδομένα. Ειδάλλως θα έχουν την τύχη της Νέας Αριστεράς.
*Σύμβουλος στρατηγικής, ιδρυτής της Mastermind Analytics