NewsEdit Μία από τις έννοιες που προέκυψαν στον στρατιωτικό και δημόσιο λόγο μετά το ξέσπασμα του πολέμου Ισραήλ-Χαμάς είναι η «οικονομία των πυραύλων». Δεν αρκεί να έχεις τον καλύτερο πύραυλο ή βόμβα.
Πρέπει να έχεις αρκετά μεγάλο απόθεμα για να καλυφθούν οι ανάγκες και την ικανότητα αυτό να αναπληρώνεται σε περίπτωση παρατεταμένου πολέμου. Ακόμη και στην ανάπτυξη όπλων που μπορούν να πετάξουν με ταχύτητα χιλιάδων χιλιομέτρων την ώρα, οπλισμένα με κεφαλές και εξελιγμένους αισθητήρες, όλα καταλήγουν σε χρήματα, σημειώνει ανάλυση της Jerusalem Post.
Ο άγραφος κανόνας είναι ότι το βλήμα αναχαίτισης κοστίζει πάντα περισσότερο από το βλήμα που αναχαιτίζει. Η άμυνα είναι πιο ακριβή από την επίθεση. Αυτή ήταν η κατάσταση με το σύστημα Patriot που αντιμετώπισε τους πυραύλους Scud στον Πόλεμο του Κόλπου του 1991, και συμβαίνει με τους πυραύλους Iron Dome κατά των ρουκετών που εκτοξεύουν Χαμάς και Χεζμπολάχ από το 2011.Unmute
Remaining Time -0:00Fullscreen
Αυτή είναι η εξίσωση που προσπαθεί να αλλάξει το σύστημα αναχαίτισης λέιζερ «Iron Beam», που αναπτύσσεται αυτή τη στιγμή από το Υπουργείο Άμυνας και την Rafael. Τα πρώτα επιχειρησιακά συστήματα λέιζερ αναμένεται να παραδοθούν στον στρατό (IDF) μέχρι το τέλος του 2025. Αντί να χρησιμοποιηθεί ένας πύραυλος που κοστίζει περίπου 100.000 δολάρια, το σύστημα λέιζερ (αν είναι αποτελεσματικό) μειώνει το κόστος αναχαίτισης σε λίγα μόνο δολάρια για κάθε βολή, που είναι ουσιαστικά το κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας. Ακόμη και όταν προσθέτουμε το κόστος συντήρησης, αυτό αντιπροσωπεύει μια επανάσταση σε ότι αφορά την οικονομία.
Σύμφωνα με αναφορές του IDF, το Ιράν εκτόξευσε 181 βαλλιστικούς πυραύλους στο Ισραήλ την περασμένη Τρίτη και το σύστημα αεράμυνας του IDF αναχαίτισε τους περισσότερους από αυτούς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, μέσω αντιτορπιλικών, αναχαίτισαν 12 πυραύλους, σύμφωνα με αμερικανικές αναφορές.
Αυτό σημαίνει ότι οι Ιρανοί εκτόξευσαν περίπου 200 πυραύλους, με μερικούς να πέφτουν στην διαδρομή τόσο στο Ιράν όσο και το Ιράκ. Ένας βαλλιστικός πύραυλος με βεληνεκές από 1.500 έως 2.000 χιλιόμετρα είναι ακριβός. Οι εκτιμήσεις δείχνουν ότι κοστίζει στους Ιρανούς τουλάχιστον ένα εκατομμύριο δολάρια η παραγωγή κάθε πυραύλου, και χρησιμοποίησαν προηγμένα μοντέλα όπως ο Emad και ο Kheibar, ακόμη και ο Fattah-1, ο οποίος σύμφωνα με την Τεχεράνη είναι υπερηχητικός – κάτι που σημαίνει ότι μπορεί να πετάξει και να ελίσσεται με ταχύτητες που υπερβαίνουν πέντε φορές την ταχύτητα του ήχου- σε μια προσπάθεια εξαπάτησης των συστημάτων αεράμυνας που προσπαθούν να τον αναχαιτίσουν.
Περίπου 200 εκατομμύρια δολάρια είναι ένα σημαντικό ποσό για ένα μπαράζ πυραύλων και σίγουρα δεν είναι ασήμαντο μέρος του αποθέματος πυραύλων του Ιράν. Ωστόσο, από την πλευρά της Τεχεράνης, αντιπροσωπεύει ένα σχετικά μικρό χτύπημα στα οικονομικά της.
Σύμφωνα με δημοσίευμα του Reuters, το Ιράν κατάφερε, ακόμη και υπό διεθνείς κυρώσεις, να εξάγει πετρέλαιο αξίας 35 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως. Αυτό το μπαράζ πυραύλων κόστισε το ισοδύναμο μόλις δύο ημερών εξαγωγών – όχι κάτι που θα έκαναν καθημερινά, αλλά ούτε μια δαπάνη που η χώρα θα δυσκολευόταν να διαχειριστεί κάθε λίγους μήνες, ειδικά αν παραμελούσε άλλους κλάδους του στρατού και επενδύσει στην πυραυλική τεχνολογία.
Η χρήση των συστημάτων αεράμυνας Arrow-2 και Arrow-3 από το Ισραήλ
Σε απάντηση στους ιρανικούς πυραύλους, η ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία εκτόξευσε πυραύλους Arrow-2 και Arrow-3 που παράγονται από την Israel Aerospace Industries. Οι πύραυλοι δεν εκτοξεύονται εναντίον πυραύλων που το σύστημα κρίνει ότι θα χτυπήσουν ακατοίκητες ή στρατιωτικά ασήμαντες περιοχές.
Ωστόσο, οι Ιρανοί χρησιμοποίησαν πυραύλους μεγαλύτερης ακρίβειας αυτή τη φορά, κάτι που σημαίνει ότι απαιτήθηκαν περισσότερες αναχαιτίσεις.
Ο IDF δεν έχει αποκαλύψει πόσοι πύραυλοι Arrow χρησιμοποιήθηκαν ή αν χρειάστηκε επίσης η χρήση του David’s Sling ή του Iron Dome για την αναχαίτιση μεγαλύτερων θραυσμάτων ή τμημάτων ιρανικών πυραύλων που δεν είναι κεφαλές, αλλά θα μπορούσαν να προκαλέσουν δευτερεύουσα ζημιά.
Ο παλαιότερος πύραυλος Arrow-2, που αναχαιτίζει τον στόχο του σε ύψος δεκάδων χιλιομέτρων στην ατμόσφαιρα, κοστίζει περίπου 3 εκατομμύρια δολάρια. Ο νεότερος πύραυλος Arrow-3, ο οποίος αναχαιτίζει βαλλιστικούς πυραύλους και στο διάστημα κοστίζει περίπου 2 εκατομμύρια δολάρια.
Ωστόσο, ακόμη κι αν χρησιμοποιήθηκαν περίπου 180 πύραυλοι Arrow, χρησιμοποιώντας και τους δύο τύπους, το κόστος αναχαίτισης θα ήταν περίπου 450 εκατομμύρια δολάρια – υπερδιπλάσιο από το κόστος των ιρανικών πυραύλων.
Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ του Ισραήλ είναι υπερδιπλάσιο από αυτό του Ιράν: 50.000 δολάρια σε σύγκριση με 20.000 δολάρια το 2022. Ωστόσο, το Ισραήλ είναι μια χώρα 10 εκατομμυρίων κατοίκων, ενώ το Ιράν έχει 90 εκατομμύρια. Το μεγαλύτερο μέρος της χρηματοδότησης για την προμήθεια των πυραύλων Arrow προέρχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες έχουν επενδύσει περίπου 4 δισεκατομμύρια δολάρια στο project μέχρι σήμερα.
Εφόσον οι ΗΠΑ είναι πρόθυμες να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν τα συστήματα αεράμυνας του Ισραήλ, όπως κάνουν για το Iron Dome και το David’s Sling, ο κύριος περιορισμός θα είναι ο ρυθμός παραγωγής στις Israel Aerospace Industries και Rafael, καθώς και η προμήθεια βασικών εξαρτημάτων.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν ξεκίνησε και το Κογκρέσο ενέκρινε έναν ειδικό προϋπολογισμό 14,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων από το ξέσπασμα του πολέμου, εκ των οποίων περισσότερα από 4 δισεκατομμύρια δολάρια προορίζονται για την αναπλήρωση των αποθεμάτων συστημάτων αναχαίτισης και την προώθηση της ανάπτυξης και της προμήθειας του συστήματος λέιζερ. Ωστόσο, το λέιζερ δεν θα είναι αρκετά ισχυρό στο εγγύς μέλλον για να αναχαιτίσει βαλλιστικούς πυραύλους και οι συνεχείς επενδύσεις των ΗΠΑ εξαρτώνται από τη σχέση μεταξύ των δύο εθνών.
Όσον αφορά την αεράμυνα, χωρίς αμερικανική χρηματοδότηση, θα ήταν μεγάλο βάρος για τον αμυντικό προϋπολογισμό, καταλήγει η Jerusalem Post.