NewsEdit «Η δημιουργία μιας τηλεοπτικής σειράς είναι μια ομαδική προσπάθεια που απαιτεί τη συνεργασία πολλών ταλαντούχων ανθρώπων, από τους σεναριογράφους και τους σκηνοθέτες μέχρι τους σχεδιαστές παραγωγής και τους τεχνικούς. Είναι πολύ σημαντική και η οπτική αφήγηση και ο τρόπος με τον οποίο η επιλογή των τοποθεσιών, τα χρώματα και το σκηνικό μπορούν να ενισχύσουν την αφήγηση και να δημιουργήσουν μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα» τόνισε η κορυφαία Βρετανο-Αμερικανίδα σεναριογράφος, showrunner και εκτελεστική παραγωγός Άννα Γουίνγκερ, η οποία παρέδωσε masterclass με τίτλο «Running the Show» στο πλαίσιο του 65ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Αναφερόμενη στις προκλήσεις που αντιμετώπισε στα γυρίσματα των σειρών «Unorthodox» και «Transatlantic», αναφέρθηκε στη δύσκολη διαδικασία να μεταμορφωθούν σύγχρονες τοποθεσίες σε ιστορικά σκηνικά και να δημιουργηθεί μια επινοημένη εκδοχή πραγματικών πόλεων. Παράλληλα, σημείωσε ότι ακόμα και οι μικρότερες λεπτομέρειες, όπως η παλέτα χρωμάτων ή η επιλογή των υφασμάτων, μπορούν να συμβάλλουν στην ατμόσφαιρα μιας σειράς ή στο πόσο πιστή είναι.
«Η παραγωγή μιας σειράς ξεκινάει όταν παρουσιάζεις την ιδέα. Και στην περίπτωση και των δύο αυτών σειρών, υπήρχαν βιβλία που είχα επιλέξει και τα οποία αποτέλεσαν αφετηρία για τη σειρά. Το ζήτημα με τη διασκευή είναι ότι όσα καταγράφονται στα βιβλία βρίσκονται συχνά αποκλειστικά στο μυαλό κάποιου. Πρέπει να βρεθεί ο τρόπος να παρουσιαστούν στην οθόνη όλοι οι χαρακτήρες, οι σκέψεις και τα συναισθήματα που περιγράφονται σε ένα βιβλίο. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι το σημείο εκκίνησης και για τις δύο αυτές σειρές ήταν η πρόκληση για το πώς αυτά τα βιβλία θα μεταφερθούν στην οθόνη, για το πώς αυτοί οι χαρακτήρες θα τεθούν σε κίνηση με τρόπο κινηματογραφικό» είπε η Άννα Γουίνγκερ, η οποία δεν μπόρεσε να παρευρεθεί στη Θεσσαλονίκη και παρέδωσε το masterclass online.
«Ίσως θα πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να πούμε ότι το showrunning έχει πραγματικά να κάνει με την παραγωγή τηλεόρασης» δήλωσε προσθέτοντας ότι «η τηλεόραση θεωρείται ένα μέσο που εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τους σεναριογράφους». «Οι συνεχείς αλλαγές στην πλοκή, οι επαναλαμβανόμενες δομές και οι ανατροπές είναι συχνά κάτι πολύπλοκο. Σε αντίθεση με την τηλεόραση, ο κινηματογράφος δίνει περισσότερο χώρο στους σκηνοθέτες να επηρεάσουν το τελικό αποτέλεσμα. Ένας σεναριογράφος μπορεί να γράψει μια ταινία και να την παραδώσει σε έναν σκηνοθέτη, ο οποίος θα αναλάβει την υλοποίησή της. Ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για σειρά λίγων ή πολλών επεισοδίων, οι δημιουργοί είναι αντιμέτωποι με κάποιους περιορισμούς. Αυτοί οι περιορισμοί οδηγούν σε μια συγκεκριμένη δομή, όπου η πλοκή συχνά επανέρχεται σε προηγούμενα σημεία ή παρουσιάζει επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Πρέπει να σκεφτείς ότι αν αλλάξει κάτι σε ένα επεισόδιο, θα έχει αντίκτυπο στην υπόλοιπη σειρά. Σε μια ταινία, έχεις να κάνεις με πολύ λιγότερο υλικό. Ξεκινώντας τη διαδικασία δημιουργίας μιας σειράς, είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις τι είδους σειρά θέλεις να κάνεις. Είναι σημαντικό να ξέρεις πού πας και πώς θέλεις να αφηγηθείς την ιστορία» διευκρίνισε.
Αναφερόμενη στο κομμάτι του προϋπολογισμού, η Άννα Γουίνγκερ διατύπωσε τη θέση ότι «οι σεναριογράφοι πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για τη διαχείριση του, ώστε να έχουν μεγαλύτερο έλεγχο στο τελικό προϊόν». Οι περιορισμοί στον προϋπολογισμό μπορούν να ενθαρρύνουν τη δημιουργικότητα και να οδηγήσουν σε πιο καινοτόμες λύσεις. Οι σεναριογράφοι πρέπει να βρουν τον τρόπο να υλοποιήσουν το όραμά τους χωρίς να ξεπεράσουν τον προϋπολογισμό. Ο έλεγχος του προϋπολογισμού δίνει στους σεναριογράφους μεγαλύτερη αυτονομία και τους επιτρέπει να προστατεύσουν το έργο τους, είπε σημειώνοντας ότι «είναι πολύ θετικό το να έχεις αυτόν τον έλεγχο, γιατί αν δεν μάθεις πώς να παίρνεις τέτοιες αποφάσεις, θα τις πάρουν άλλοι για σένα και τότε η δουλειά σου θα τεθεί σε κίνδυνο».
Υπογράμμισε ακόμη τη σημασία της συνεργασίας και της αμοιβαίας κατανόησης μεταξύ σεναριογράφων και παραγωγών. «Αν είσαι παραγωγός, θα σου πρότεινα να εντάξεις τον σεναριογράφο στη διαδικασία παραγωγής, ώστε να μάθει πώς να σε βοηθήσει πραγματικά, γιατί τον θέλεις ως σύμμαχο. Και αν είσαι σεναριογράφος, προσπάθησε να βρεις έναν παραγωγό που θα σε δει ως σύμμαχο και θα σε φέρει μαζί του σε αυτό το ταξίδι» ανέφερε.
Η Ρέιτσελ Εγκεμπίν, διευθύνουσα σύμβουλος Περιεχομένου της Amplify Pictures σύστησε την Άννα Γουίνγκερ στο κοινό και αναφέρθηκε στη συνεργασία τους στις σειρές «Unorthodox» και «Transatlantic». «Θα έλεγα ότι το αποκορύφωμα της καριέρας μου τα τελευταία 20 και κάτι χρόνια ήταν η συνεργασία με την Άννα» είπε και πρόσθεσε ότι «λατρεύει να δουλεύει με σεναριογράφους που είναι και παραγωγοί».
«Σκέφτονται τη σειρά ολιστικά και έχουν ένα όραμα από την πρώτη μέρα της ιδέας μέχρι την έναρξή της» ανέφερε τονίζοντας ότι «ο σεναριογράφος επικεντρώνεται κυρίως στη συγγραφή, ενώ ο showrunner έχει ευρύτερες ευθύνες που περιλαμβάνουν τη διαχείριση όλων των πτυχών της παραγωγής μιας τηλεοπτικής σειράς». Οι showrunners πρέπει να λαμβάνουν αποφάσεις σχετικά με τον τρόπο κατανομής των διαθέσιμων πόρων. Συνεργάζονται με σκηνοθέτες, παραγωγούς, ηθοποιούς και άλλους επαγγελματίες του χώρου. Συχνά πρέπει να κάνουν δύσκολες επιλογές, όπως το να κόψουν σκηνές ή να αλλάξουν στοιχεία του σεναρίου για να παραμείνουν εντός του προϋπολογισμού» συμπλήρωσε.
Η Άννα Γουίνγκερ είναι Βρετανο-Αμερικανίδα συγγραφέας, showrunner και εκτελεστική παραγωγός με έδρα το Βερολίνο.
Την εκδήλωση προλόγισε η Αγγελική Βέργου, επικεφαλής της Αγοράς του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Η Caroline von Kühn, εκτελεστική διευθύντρια του Oxbelly, που διοργανώνει το Oxbelly Retreat στη Μεσσηνία, μια ετήσια, διεθνή συνάντηση δημιουργών από τον χώρο της λογοτεχνίας, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης τόνισε ότι «το Oxbelly συνεργάζεται με το Φεστιβάλ επειδή πως μέσα από τις ζυμώσεις που γίνονται στη διάρκειά του μπορούν να γεννηθούν νέες ιδέες που θα εξελίξουν τον κινηματογράφο και την τηλεόραση».