ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ «Η Ευρώπη θα έπρεπε να είχε προετοιμαστεί καλύτερα για την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο», δήλωσε ο Τιερί Μπρετόν, πρώην Ευρωπαίος Επίτροπος της Γαλλίας, αρμόδιος για την εσωτερική αγορά της ΕΕ περιγράφοντας με τον καλύτερο τρόπο την αμηχανία των ευρωπαίων ηγετών.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και όχι στο τι δεν έγινε μέχρι σήμερα τονίζοντας «τη σημασία του ενεργού ρόλου που πρέπει να έχει η Ευρώπη στη λύση παγκόσμιων προβλημάτων» και λέγοντας πως « ήρθε η ώρα να “ξυπνήσουμε” από τη γεωπολιτική μας αφέλεια».
Το πρώτο που σκέφτεται κανείς ακούγοντας αυτές τις δηλώσεις είναι “για ποιά Ευρώπη μιλάμε;”. Συνολικά για την ήπειρο που περιλαμβάνει από τη Βρετανία μέχρι το ευρωπαϊκό κομμάτι της Τουρκίας; Μάλλον όχι. Την Ευρωπαϊκή Ένωση που όμως δεν περιλαμβάνει τη Βρετανία, τη Νορβηγία, τα Δυτικά Βαλκάνια, την Ελβετία και βέβαια της Ουκρανία;
Και αν μιλάμε για την Ευρωπαϊκή Ένωση μιλάμε για το γραφειοκρατικό “πριγκιπάτο” των Βρυξελών, για όλα τα κράτη-μέλη ή για κάποια; Μιλάμε και για εκείνα τα κράτη που οι ηγέτες τους πανηγυρίζουν για τη νίκη Τραμπ;
Η γερμανική Süddeutsche Zeitung θέτει και άλλα ερωτήματα:
Πως οι νέοι δασμοί των ΗΠΑ για τις εισαγωγές από την ΕΕ θα ισχύουν μονάχα για προϊόντα από χώρες με αριστερές κυβερνήσεις; Ή πιστεύουν πως οι ίδιοι οι ψηφοφόροι τους δεν θα χρειαστεί να πληρώσουν περισσότερους φόρους και να ζήσουν με λιγότερες κοινωνικές παροχές, επειδή η Ευρώπη θα πρέπει μεσοπρόθεσμα να χρηματοδοτείται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό μόνη της; Πιστεύουν πως ο πόλεμος στην Ουκρανία θα γίνει με κάποιον τρόπο πιο φθηνός για τους υποστηρικτές τους εάν ο Τραμπ σταματήσει την αποστολή βοήθειας; […] Όποιος σκέφτεται τόσο αφελώς δεν έχει καταλάβει τι σημαίνει το μήνυμα “America First” που έχει υιοθετήσει ο Τραμπ στην εξωτερική πολιτική».
«Στη θεωρία είναι ξεκάθαρο το πώς θα έπρεπε να αντιδράσουν οι Ευρωπαίοι. Θα έπρεπε να μείνουν ενωμένοι και να θυμούνται πως μόνο ενωμένοι είναι ισχυροί. […] Και να μην επιτρέψουν στον Τραμπ να τους διχάσει και να επικρατήσει», συνεχίζει η SZ. «Στην πράξη όμως πιθανότατα δεν θα γίνουν έτσι τα πράγματα. Μπαίνουμε στην περίοδο Trump 2.0 και η Ευρώπη είναι κάθε άλλο παρά προετοιμασμένη για αυτήν».
Αλήθεια, ποιός θα απαντήσει σε όλα τα παραπάνω και κυρίως, θα αποφασίσει και θα υλοποιήσει την πολιτική της απεξάρτησης από τις ΗΠΑ; Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή; Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, που απαρτίζεται από τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων; Το Ευρωκοινοβούλιο; Η Γαλλία του Μακρόν και η Γερμανία του Σολτς που μετράνε μήνες ή και μέρες στην εξουσία ή εκείνες της Λεπέν και του AfD που έρχονται καλπάζοντας;
Μήπως θα το συναποφασίσουν η Μελόνι με τον Όρμπαν;
Ποιός θα είναι η κινητήρια δύναμη της υλοποίησης σημαντικών αποφάσεων που θα αφορούν ριζικές αλλαγές στην άμυνα και στη βιομηχανική πολιτική, με επιπτώσεις στην οικονομία και τη ζωή των 400 και βάλε εκατομμυρίων Ευρωπαίων, όταν εδώ και χρόνια δεν μπορούν να τα βρουν σε μεγάλα θέματα όπως το μεταναστευτικό;
Ποιός θα αποφασίσει τη συνέχιση της οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας στο Κίεβο αλλά και το αντίθετο, ποιός θα αναλάβει την ευθύνη να παραδώσει την Ουκρανία στον Πούτιν;
Αυτά τα “αφελή” ερωτήματα καλούνται να απαντήσουν οι ευρωπαίοι ηγέτες, αν όχι σήμερα και αύριο στη Βουδαπέστη, πάντως σίγουρα μέχρι την ερχόμενη Ανοιξη που ο Ντόναλντ Τραμπ θα ξαναπιάσει στα χέρια του το τιμόνι των ΗΠΑ οι οποίες θα απομακρυνθούν από την κοινή συναίνεση που σχημάτισαν τα δημοκρατικά κράτη του κόσμου μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως γράφει η εφημερίδα του Μονάχου.
Μπορούν βεβαίως να κάνουν αυτό που κάνουν εδώ και πολλά χρόνια. Να πετάξουν το τενεκεδάκι παραπέρα λέγοντας «δε βαριέσαι, μπόρα είναι θα περάσει, ο Τραμπ μόνο τέσσερα χρόνια θα μείνει στην εξουσία».