Δεκεμβριανά

Του Νίκου Καββαδία.

Στη Μέλπω Αξιώτη

Στο παιδικό μας βλέμμα πνίγονται οι στεριές

Πρώτη σου αγάπη τα λιμάνια σβηνούν κι εκείνα.

Θάλασσα τρώει το βράχο απ’ όλες τις μεριές.

Μάτια λοξά και τ’ αγαπάς: Κόκκινη Κίνα.

Γιομάτα παν τα Ιταλικά στην Ερυθρά.

Πουλιά σε αντιπερισπασμό- Μαύρη Μανία.

Δόρατα μέσα στη νυχτιά παίζουν νωθρά.

Λάμπει αρραβώνα στο δεξί σου: Αβησσυνία.

Σε κρεμεζί, Νύφη λεβέντρα Ιβηρική.

Ανάβουνε του Barrio Chino τα φανάρια.

Σπανιόλοι μου θαλασσοβάτες και Γραικοί.

Γκρέκο και Λόρκα-Ισπανία και Πασσιονάρια.

Κύμα θανάτου ξαπολιούνται οι Γερμανοί.

Τ’ άρματα ζώνεσαι μ’ αρχαία κραυγή πολέμου.

Κυνήγι παίζουνε μαχαίρι και σκοινί,

Οι κρεμασμένοι στα δεντρά , μπαίγνιο του ανέμου.

Κι απέ Δεκέμβρη στην Αθήνα και Φωτιά.

Τούτο της Γης το θαλασσόδαρτο αγκωνάρι,

Λικνίζει κάτου από το Δρυ και την Ιτιά

το Διάκο, τον Κολοκοτρώνη και τον Άρη.

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ελεύθερα Γράμματα» (τεύχος 14 – 10 Αυγούστου 1945).