NewsEdit Ο Τομ Ρόμπινς, γνωστός ως «ο πιο επικίνδυνος συγγραφέας στον κόσμο» όπως χαρακτηρίστηκε από κορυφαίο Ιταλό κριτικό και ένας από τους 100 καλύτερους συγγραφείς του 20ου αιώνα σύμφωνα με το περιοδικό Writer’s Digest, πέθανε σε ηλικία 92 ετών.
Το τραγικό νέο ανακοίνωσε χθες, μέσω Facebook, η σύζυγός του, Αλέξα Ρόμπινς. Η ανάρτηση δεν ανέφερε την αιτία θανάτου. «Ο αγαπημένος μου Τομ πέθανε ειρηνικά. Ήταν περιτριγυρισμένος από την οικογένειά του και τα πιστά του κατοικίδια. Σε όλα αυτά τα δύσκολα τελευταία κεφάλαια, ήταν γενναίος, αστείος και γλυκός».
«Ζήτησε να τον θυμούνται οι άνθρωποι διαβάζοντας τα βιβλία του» αναφέρει η ανάρτηση με τη σύζυγό του να προσθέτει: «Το πνεύμα του Τομ θα ζει στα μυθιστορήματά του, το μουσείο μας, τη βιβλιοθήκη και τη διάσωση ζώων».
«Είμαι ευγνώμων που είχα έναν τόσο υπέροχο σύζυγο. Θα μου λείπει για πάντα. Ο Τομ ήταν ο καλύτερος φίλος και συνεργάτης που θα μπορούσα να έχω. Μοιραστήκαμε 36 όμορφα και περιπετειώδη χρόνια μαζί. Αν υπάρχει αδελφή ψυχή, αυτός ήταν η δική μου. Αν ανοίξεις ένα από τα μυθιστορήματά του, θα τον βρεις ακόμα εκεί. Θα γελάει, θα χορεύει και θα μοιραστεί την τρελή σοφία του μαζί σου» γράφει ακόμη η Αλέξα Ρόμπινς.
Ο εμβληματικός συγγραφέας, γνωστός για το ανατρεπτικό ύφος και τις ψυχεδελικές αφηγήσεις του, άφησε πίσω του μια λογοτεχνική κληρονομιά γεμάτη χιούμορ, φιλοσοφία και αχαλίνωτη φαντασία. Έγραφε τα βιβλία του με το χέρι σε μπλοκ σημειώσεων, παράγοντας μόνο μερικές σελίδες την ημέρα, χωρίς να σχεδιάζει τίποτα εκ των προτέρων. Μια απόπειρα να χρησιμοποιήσει γραφομηχανή κατέληξε με τον συγγραφέα να τη σπάει με ένα κομμάτι ξύλο.
Γεννημένος στο Blowing Rock της Βόρειας Καρολίνας, ο Ρόμπινς μεγάλωσε εκεί και στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια, σε μια οικογένεια που κάποτε περιέγραψε ως «ένα είδος νότιας βαπτιστικής εκδοχής των Simpsons». Είπε ότι υπαγόρευε ιστορίες στη μητέρα του σε ηλικία πέντε ετών και ανέπτυξε περαιτέρω τις συγγραφικές του δεξιότητες στο Πανεπιστήμιο Washington and Lee στη Βιρτζίνια, δουλεύοντας στην πανεπιστημιακή εφημερίδα.
Ο Ρόμπινς εργάστηκε ως συντάκτης, δημοσιογράφος και κριτικός για εφημερίδες στο Ρίτσμοντ και στο Σιάτλ, όπου μετακόμισε τη δεκαετία του 1960 αναζητώντας μια πιο προοδευτική ατμόσφαιρα από αυτή που προσέφερε ο Νότος. Είχε μια συγγραφική επιφοίτηση ενώ έκανε κριτική σε μια συναυλία των Doors το 1967.
«Θιβετιανή ροδακινόπιτα»
«Είχε σπάσει την κλειδαριά στο γλωσσικό μου κουτί και είχε συντρίψει τις τελευταίες λογοτεχνικές μου αναστολές», έγραψε το 2014 στα απομνημονεύματά του με τίτλο «Θιβετιανή ροδακινόπιτα». «Όταν διάβασα τις παραγράφους που είχα γράψει εκείνα τα μεσάνυχτα, εντόπισα μια ευκολία, μια ελευθερία έκφρασης, μια σύνταξη ταυτόχρονα άγρια και ακριβή».
Αυτό που ακολούθησε ήταν το «Αμάντα το κορίτσι της γης» του 1971, η στρογγυλή ιστορία για το πώς το μουμιοποιημένο, μη αναστημένο σώμα του Ιησού κλάπηκε από το Βατικανό και κατέληξε σε ένα περίπτερο με χοτ ντογκ στα βορειοδυτικά των ΗΠΑ. Πέντε χρόνια αργότερα, το δεύτερο βιβλίο του, το «Ακόμα και οι καουμπόησες μελαγχολούν», στο οποίο η Sissy έκανε οτοστόπ σε έναν κόσμο σεξ, ναρκωτικών και μυστικισμού, έκανε την αγάπη του κοινού για τον συγγραφέα να εκτοξευθεί.
Η κριτική
Τα μυθιστορήματά του είχαν συχνά ισχυρές γυναίκες πρωταγωνίστριες, γεγονός που τον έκανε ιδιαίτερα δημοφιλή στις γυναίκες αναγνώστριες. Και ενώ είχε απήχηση στη νεανική κουλτούρα, το λογοτεχνικό κατεστημένο δεν είδε ποτέ με καλό μάτι τον Ρόμπινς. Οι κριτικοί έλεγαν ότι οι πλοκές του ήταν τυποποιημένες και το ύφος του υπερβολικό.
Το δράμα της γραφομηχανής
Ο Ρόμπινς έγραφε τα βιβλία του χειρόγραφα σε νομικά μπλοκ, γράφοντας μόνο μερικές σελίδες την ημέρα και χωρίς να σχεδιάζει τίποτα εκ των προτέρων. Μια προσπάθεια να χρησιμοποιήσει ηλεκτρική γραφομηχανή κατέληξε σε μια σκηνή που θα μπορούσε να είναι μέρος ενός βιβλίου του – άρχισε να την κοπανάει με ένα κομμάτι ξύλο.
Η γλώσσα δεν είναι το γλάσο, είναι η τούρτα
Δυσκολευόταν με την επιλογή των λέξεων και έλεγε ότι του άρεσε να «υπενθυμίζει στον αναγνώστη και στον συγγραφέα ότι η γλώσσα δεν είναι το γλάσο, είναι η τούρτα». Ως αποτέλεσμα, τα έργα του ξεχείλιζαν από άγριες μεταφορές.
Η αναγκαιότητα του ονείρου
Αλλά σαν την αναγκαιότητα εκείνου του σακιού που όντας γεμάτο μετεωρίτες πέφτει απευθυνόμενο ειδικά και αποκλειστικά στη βαρύτητα, όπως περιγράφει ο εμβληματικός συγγραφέας στο «άρωμα του ονείρου», έτσι κι αυτός «έφυγε» από τη ζωή. Θα είναι για πάντα χαραγμένος στη μνήμη μας όμως λόγω όλου του πλούτου που κατάφερε να μας δώσει όσο ζούσε.
*Πηγή: Guardian