Χρόνης Διαμαντόπουλος Οι εξελίξεις τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ με τη ραγδαία άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων, σε συνδυασμό με τις δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα που φέρουν τα κόμματα που βρίσκονται δεξιά της ΝΔ αθροιστικά να την πλησιάζουν, δημιουργούν σειρά προκλήσεων για το πολιτικό σύστημα.
Την ίδια στιγμή, τα ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια έχουν δυναμώσει ιδιαίτερα, ενώ η εκλογή του Τραμπ έχει γίνει η αφορμή – ή μήπως η αιτία – για την μεγαλύτερη απήχησή τους και την επιρροή τους. Κάποια από αυτά μάλιστα συμμετέχουν σε κυβερνήσεις.
Στο πλαίσιο αυτό, ο Πολιτικός επιστήμονας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Νίκος Μαραντζίδης κλήθηκε να απαντήσει στο ερώτημα που του έθεσε το Libre.gr: Μπορεί να δούμε κόμματα της ακροδεξιάς στην Ελλάδα να κυβερνούν μαζί με την ΝΔ; Είναι πιθανό σενάριο;
Στο ερώτημα κλήθηκαν να απαντήσουν οι Κοινοβουλευτικοί Εκπρόσωποι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, Θάνος Πλεύρης και Δημήτρης Μάντζος, αντίστοιχα, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ Κώστας Αρβανίτης, ο Πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος MARC ΑΕ Θωμάς Γεράκης και ο
Ναι, είναι πιθανό σενάριο, με την έννοια ότι όπως πριν από μερικά χρόνια δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι στην Ιταλία θα κυβερνούσε η Μελόνι, στην Ολλανδία θα ήταν η ακροδεξιά πρώτο κόμμα ή αυτό που όλοι βλέπουμε να έρχεται στην Γαλλία, η Λεπέν να έχει πιθανότητες να εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, κάτω από συνθήκες δεν θα απέκλειε κανείς να δούμε στην Ελλάδα ένα ισχυρό ακροδεξιό κόμμα το οποίο να θέσει σοβαρή υποψηφιότητα να συμμετάσχει στην κυβέρνηση.
Ν. Μαραντζίδης: Τίποτα δεν αποκλείει στο επόμενο διάστημα ακόμη και στο σχετικά εγγύς μέλλον, ένα ισχυρό ακροδεξιό κόμμα στην Ελλάδα. Εξάλλου, ότι αν δει κανείς τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών και να αθροίσει τα κόμματα της πέραν της ΝΔ δεξιάς θα διαπιστώσει ότι ήδη η ακροδεξιά είναι ισχυρή. Απλώς δεν εκφράζεται με ένα κόμμα μόνο.
Νομίζω ότι αυτό που έχει αλλάξει σε όλες τις δημοκρατίες είναι η σχέση του ψηφοφόρου, των ψηφοφόρων με τα κόμματα. Αυτό που παλιότερα θεωρούσαμε και ονομάζαμε κομματική ταύτιση. Δηλαδή, ένα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων πηγαίναν από τη μία εκλογή στην άλλη και ψήφισαν το ίδιο κόμμα, επειδή είχαν κάποια μορφή συναισθηματικής ή ιδεολογικής σύνδεσης και ταύτισης με το κόμμα αυτό. Αυτό φαίνεται ότι έχει διαταραχθεί. Όπως έχει διαταραχθεί ακόμη και η στοίχιση των ψηφοφόρων στον παραδοσιακό άξονα δεξιά-αριστερά. Δηλαδή, παλιότερα ας πούμε, ο δυσαρεστημένος ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ μπορεί να κινιόταν προς τον Συνασπισμό ή προς το ΚΚΕ. Και σε συνθήκες πόλωσης ο ψηφοφόρος του ΚΚΕ να μετακινιόταν προς το ΠΑΣΟΚ, αν αισθανόταν ότι έπρεπε να φύγει δεξιά, για παράδειγμα.
Σήμερα αυτού του είδους οι παραταξιακές στοιχήσεις έχουν κι αυτές αποδυναμωθεί στη βάση του δεξιά-αριστερά. Δηλαδή, βλέπουμε ψηφοφόρους να μετακινούνται προς όλες και από όλες οι κατευθύνσεις.
Άρα, κατ’ επέκταση τίποτα δεν αποκλείει στο επόμενο διάστημα ακόμη και στο σχετικά εγγύς μέλλον, ένα ισχυρό ακροδεξιό κόμμα στην Ελλάδα. Εξάλλου, αν δει κανείς τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών και αθροίσει τα κόμματα της πέραν της ΝΔ δεξιάς θα διαπιστώσει ότι ήδη η ακροδεξιά είναι ισχυρή. Απλώς δεν εκφράζεται με ένα κόμμα μόνο.