NewsEdit O David Frum, πρώην λογογράφος του George W Bush και πολιτικός σχολιαστής σήμερα, έγραψε μία ανάλυση στο περιοδικό Atlantic, με τίτλο «Τουλάχιστον τώρα ξέρουμε την αλήθεια» για την καταστροφική συνάντηση Ζελένσκι-Τραμπ και το τι αυτή αποκάλυψε για τις προθέσεις του Προέδρου των ΗΠΑ για τις σχέσεις της χώρας του με τη Δύση και τον υπόλοιπο κόσμο.
Ολόκληρο το άρθρο:
Τουλάχιστον η συνάντηση στο Οβάλ Γραφείο ανάμεσα στον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, τον Αντιπρόεδρο Τζ. Ντ. Βαν, και τον Ουκρανό Πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι έγινε μπροστά στις κάμερες. Η ψεύτικη φιλικότητα δημοσίως από τον Τραμπ και τον Βανς, ακολουθούμενη από προδοσία στα παρασκήνια, θα ήταν πολύ πιο επικίνδυνη για την ουκρανική υπόθεση.
Αντ’ αυτού, ο Τραμπ και ο Βανς αποκάλυψαν στους Αμερικανούς και στους συμμάχους της Αμερικής τη σύμπλευσή τους με τη Ρωσία και την εχθρότητά τους προς την Ουκρανία γενικά και τον πρόεδρό της ειδικότερα. Η αλήθεια είναι άσχημη, αλλά είναι απαραίτητο να την αντιμετωπίσουμε.
Η σημερινή συνάντηση διέψευσε κάθε ισχυρισμό ότι η πολιτική αυτής της κυβέρνησης καθοδηγείται από οποιαδήποτε στρατηγική προσπάθεια προώθησης των συμφερόντων των Ηνωμένων Πολιτειών, όσο εσφαλμένη κι αν είναι. Ο Τραμπ και ο Βανς επέδειξαν στο Οβάλ Γραφείο ένα βαθιά προσωπικό μίσος. Δεν υπήρξε καμία προσπάθεια να παρουσιαστεί ένα επιχείρημα υπέρ των αμερικανικών συμφερόντων. Ο Βανς παραπονέθηκε ότι ο Ζελένσκι ταξίδεψε στην Πενσυλβάνια για να ευχαριστήσει τους Αμερικανούς εργαζόμενους στην παραγωγή πυρομαχικών, επειδή,η εμφάνιση αυτή ισοδυναμούσε με προεκλογική εκστρατεία υπέρ του Δημοκρατικού προεδρικού ψηφοδελτίου. «Να σας πω κάτι, ο Πούτιν πέρασε πολλά εξαιτίας μου», εξήγησε θυμωμένος ο Τραμπ. «Πέρασε ένα κυνήγι μαγισσών».
Τόσο ο Πρόεδρος όσο και ο Αντιπρόεδρος έδειξαν στους συμμάχους τους κάτι που έχουν άμεση ανάγκη να γνωρίζουν: το σύστημα εθνικής ασφάλειας της Δύσης καθοδηγείται από δύο άνδρες που δεν μπορούν να τους εμπιστευτούν για να υπερασπιστούν τους συμμάχους της Αμερικής—και που τρέφουν βαθιά συμπάθεια για τον πιο επιθετικό δικτάτορα του κόσμου.
Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι Αμερικανοί φοβόντουσαν μήπως ένα άτομο κρυφά πιστό σε μια εχθρική ξένη δύναμη θα μπορούσε να ανέλθει σε υψηλό αξίωμα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, η υπόθεση Άλγκερ Χισς συγκλόνισε τη χώρα. Οι κατήγοροί του ισχυρίστηκαν—και αργότερα αποδείχθηκε αληθές—ότι ο Χισς είχε προδώσει μυστικά των ΗΠΑ σε σοβιετικούς κατασκόπους τη δεκαετία του 1930, όταν υπηρετούσε ως κατώτερος αξιωματούχος στο Υπουργείο Γεωργίας. Τα μυστικά δεν ήταν πολύ σημαντικά· περιλάμβαναν σχέδια για έναν νέο πυροσβεστήρα για τα πλοία του αμερικανικού ναυτικού. Αλλά ο ίδιος ο Χισς ήταν ανερχόμενο αστέρι. Η πιθανότητα ότι ένα άτομο με τέτοιο παρελθόν θα μπορούσε κάποτε να ηγηθεί του Υπουργείου Εξωτερικών ή της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών τρόμαζε κάποτε τους Αμερικανούς.
Αλλά τι γίνεται αν οι προτιμήσεις δεν ήταν κρυφές, δεν ήταν μυστικές; Τι γίνεται αν ένας ηγέτης απλώς δήλωνε ευθέως στην εθνική τηλεόραση ότι περιφρονεί τους συμμάχους μας, απορρίπτει τις συνθήκες και θεωρεί έναν ξένο αντίπαλο ως προσωπικό φίλο; Τι γίνεται αν το έκανε ξανά και ξανά; Οι άνθρωποι συνηθίζουν τα πάντα. Αλλά αυτό;
Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον πρόεδρο της Εσθονίας ή της Μολδαβίας στο Οβάλ Γραφείο, να υφίσταται την επίθεση του Τραμπ και του Βανς. Ή τον πρόεδρο της Ταϊβάν. Ή τους ηγέτες βασικών εταίρων των ΗΠΑ, όπως η Γερμανία και η Ιαπωνία, που εμπιστεύθηκαν την ασφάλεια των χωρών τους στην πίστη και τον πατριωτισμό των προηγούμενων Αμερικανών ηγετών, μόνο και μόνο για να αντιμετωπίσουν την απιστία των ανθρώπων που κατέχουν τα υψηλότερα αξιώματα σήμερα.
Γινόμαστε μάρτυρες της αυτοκαταστροφής των Ηνωμένων Πολιτειών. Το «Πρώτα η Αμερική» σήμαινε πάντα «Μόνο η Αμερική», μια αρπακτική Αμερική, της οποίας ο ρόλος στον κόσμο δεν βασίζεται πλέον σε δημοκρατικές πεποιθήσεις. Η Αμερική ψήφισε στον ΟΗΕ νωρίτερα αυτή την εβδομάδα κατά της Ουκρανίας, μαζί με την Ρωσία και την Κίνα εναντίον σχεδόν όλων των άλλων δημοκρατιών. Αυτό θέλουν οι Αμερικανοί να είναι; Γιατί σ’ αυτό μετατρέπεται η Αμερική.
Η κατάργηση του P.E.P.F.A.R. από τη διοίκηση Τραμπ, του αμερικανικού προγράμματος για την καταπολέμηση του HIV στην Αφρική, συμβολίζει την πορεία που ακολουθείται. Ο Πρόεδρος Τζορτζ Ντ. Μπους δημιούργησε το πρόγραμμα επειδή θα έκανε τεράστιο καλό με χαμηλό κόστος, αποδεικνύοντας έτσι στον κόσμο τη ηθική βάση της αμερικανικής ισχύος. Οι διάδοχοί του το συνέχισαν, και το Κογκρέσο και των δύο κομμάτων το χρηματοδότησε, επειδή αναγνώριζαν ότι το πρόγραμμα προωθούσε τόσο τις αξίες όσο και τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Ο Τραμπ και ο Βανς δεν θέλουν οι Ηνωμένες Πολιτείες να είναι πια αυτή η χώρα.
Οι σύμμαχοι της Αμερικής χρειάζονται επειγόντως ένα Σχέδιο Β για τη συλλογική ασφάλεια σε έναν κόσμο όπου η αμερικανική διοίκηση προτιμά τον Βλαντιμίρ Πούτιν από τον Ζελένσκι.
Ο αμερικανικός λαός πρέπει να αναλογιστεί το χάος που δημιουργούν ο Τραμπ και ο Βανς στο κάποτε καλό όνομα αυτής της χώρας—και τις υπηρεσίες που προσφέρουν σε δικτάτορες και επιτιθέμενους. Ίσως να μην υπάρχει βαθύτερη αιτία εδώ. Ο Τραμπ συμπαθεί και θαυμάζει κακούς ανθρώπους επειδή είναι και ο ίδιος κακός άνθρωπος. Όταν ο Βανς έκανε τη μετάβασή του από το «Ποτέ Τραμπ» στο «Για Πάντα Τραμπ», χρειάστηκε να αποδείξει ότι είχε περάσει στην σκοτεινή πλευρά πέρα από κάθε δυνατότητα επιστροφής ή εξιλέωσης· ίσως η υποστήριξή του στη Ρωσία τού το επέτρεψε αυτό. Αλλά όσο ρηχά κι αν είναι τα κίνητρά τους, οι συνέπειες είναι τρομερές.
Κατά την πρώτη του θητεία, ο Τραμπ μερικές φορές έμοιαζε με ανεξέλεγκτο πολιτικό μέσα στη δική του κυβέρνηση. Εξέφραζε παράξενες και ανησυχητικές απόψεις, αλλά οι υπουργοί του ήταν ως επί το πλείστον κανονικοί και υπεύθυνοι άνθρωποι. Οι απασφαλισμένοι σύμβουλοί του στον Λευκό Οίκο ελεγχόντουσαν από τα πολλά λίγο-πολύ φυσιολογικά στελέχη. Αυτή τη φορά, ο Τραμπ χτίζει ένα σύστημα εθνικής ασφάλειας που θα ακολουθεί τις υποδείξεις του. Έχει εκφοβίσει ή έχει πείσει την κοινοβουλευτική του ομάδα στη Βουλή των Αντιπροσώπων να αποδεχτεί—και την ομάδα του στη Γερουσία να μην αντιταχθεί—στην φιλο-αυταρχική του ατζέντα.
Η καλή και σπουδαία Αμερική που κάποτε ενέπνεε τον παγκόσμιο θαυμασμό—αυτή η καλή και σπουδαία Αμερική εξακολουθεί να υπάρχει. Αλλά δεν έχει πλέον την αποδοχή πέρα από τις κομματικές γραμμές. Το φιλο-Τραμπικό κόμμα αποκάλυψε το πρόσωπό του στον κόσμο σήμερα στο Οβάλ Γραφείο. Κανείς που είδε αυτό το πρόσωπο δεν θα ξεχάσει ποτέ τη γκροτέσκα εικόνα.
Ο David Frum είναι Καναδοαμερικανός δημοσιογράφος, πολιτικός σχολιαστής και συγγραφέας. Γεννήθηκε το 1960 και είναι γνωστός για τις συντηρητικές του απόψεις, καθώς και για τη θητεία του ως λογογράφος του προέδρου των ΗΠΑ Τζορτζ Ου. Μπους (2001-2002). Μάλιστα, πιστώνεται τη φράση “Axis of Evil” (Άξονας του Κακού), που χρησιμοποιήθηκε από τον Μπους στην ομιλία του για την Κατάσταση του Έθνους το 2002, αναφερόμενος στο Ιράν, το Ιράκ και τη Βόρεια Κορέα. Έχει εργαστεί σε μέσα όπως το The Atlantic, το National Review και το Wall Street Journal. Είναι επίσης ανώτερος συντάκτης στο The Atlantic. Έχει γράψει πολλά βιβλία, αρκετά εκ των οποίων επικρίνουν τον Ντόναλντ Τραμπ και τη σύγχρονη αμερικανική Δεξιά. Ένα από τα πιο γνωστά είναι το Trumpocracy: The Corruption of the American Republic (2018). Παραμένει μία από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές του κεντροδεξιού χώρου στις ΗΠΑ
Ήταν ενέδρα
«Ήταν ενέδρα». Με αυτό τον τίτλο το The Atlantic και ο αρθρογράφος Tom Nichols περιγράφουν σε άλλο άρθρο της εφημερίδας τα όσα συνέβησαν στον Λευκό Οίκο στο θερμό επεισόδιο Τραμπ και Ζελένσκι.
«Σήμερα σηματοδοτήθηκε μια από τις πιο ζοφερές ημέρες στην ιστορία της αμερικανικής διπλωματίας», σημειώνει ο αρθρογράφος στον υπότιτλο του άρθρου του (διαβάστε εδώ).
«Αφήστε στην άκρη, έστω και για λίγο, την απόλυτη αγένεια με την οποία ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ και ο αντιπρόεδρος Τζέι-Ντι Βανς αντιμετώπισαν σήμερα στον Λευκό Οίκο τον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Αφήστε επίσης στην άκρη το θέαμα των Αμερικανών ηγετών να χτυπούν δημοσίως έναν φίλο σαν να ήταν εχθρός.
Όλη αυτή η αγένεια που ασκήθηκε σήμερα στον Ζελένσκι δεν πρέπει να επισκιάσει τη γεωπολιτική πραγματικότητα αυτού που μόλις συνέβη: Ο πρόεδρος των ΗΠΑ έστησε ενέδρα σε έναν πιστό σύμμαχο, προφανώς για να μπορέσει σύντομα να κάνει μια συμφωνία με τον δικτάτορα της Ρωσίας για να ξεπουλήσει ένα ευρωπαϊκό έθνος που παλεύει για την ίδια του την ύπαρξη», γράφει ο Nichols.
Προσχεδιασμένη επίθεση
Κλιμακώνοντας την κριτική ο αρθρογράφος λέει πως η επίθεση φαίνεται να ήταν προσχεδιασμένη.
«Αυτή η συνάντηση μύριζε σχεδιασμένη επίθεση, με τον Τραμπ να αραδιάζει τα ρωσικά σημεία συζήτησης στον Ζελένσκι (όπως το να κατηγορεί την Ουκρανία ότι διακινδυνεύει παγκόσμιο πόλεμο), όλα αυτά σχεδιασμένα για να ταπεινώσουν τον Ουκρανό ηγέτη στην εθνική τηλεόραση και να δώσουν στον Τραμπ την αφορμή να κάνει αυτό που επανειλημμένα έχει δηλώσει ότι θέλει να κάνει: να πάρει το μέρος του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν και να τερματίσει τον πόλεμο με τους όρους της Ρωσίας.
Ο Τραμπ φέρεται τώρα να εξετάζει το ενδεχόμενο άμεσου τερματισμού κάθε στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία εξαιτίας της υποτιθέμενης αδιαλλαξίας του Ζελένσκι κατά τη διάρκεια της συνάντησης».
Στημένο σκηνικό
Κατά τον αρθρογράφο η παρουσία του Τζέι Ντι Βανς δείχνει πως επρόκειτο για ένα στημένο σκηνικό.
«Η παρουσία του Βανς στον Λευκό Οίκο υποδηλώνει επίσης ότι η συνάντηση ήταν στημένη. Ο Βανς είναι συνήθως ένας αόρατος παρασκηνιακός παράγοντας σε αυτή την κυβέρνηση, με λίγα καθήκοντα εκτός από κάποιο περιστασιακό τρολάρισμα των επικριτών του Τραμπ. (Η πραγματική δουλειά της προώθησης των πολιτικών του Τραμπ είναι τώρα προφανώς δουλειά του Έλον Μασκ).
Αυτή τη φορά, ωστόσο, τον έφεραν για να τρολάρει όχι άλλους Αμερικανούς, αλλά έναν ξένο ηγέτη. Ο Μάρκο Ρούμπιο -θεωρητικά, ο κορυφαίος διπλωμάτης της Αμερικής- ήταν επίσης εκεί, αλλά καθόταν σκυθρωπός και σιωπηλός, ενώ ο Βανς πομπώδης σαν αντιπαθητικός μεταπτυχιακός φοιτητής», γράφει ο Nichols.
Ο αρθρογράφος κατακεραυνώνει και τον Τζέι Ντι Βανς γράφοντας: «Ο Βανς, από την πλευρά του, ενσάρκωσε πλήρως το ρόλο του γλοιώδους βοηθού του talk-show, ο οποίος μπήκε στη μέση για να εξασφαλίσει ότι ο σταρ θα έχει την υποστήριξη που χρειαζόταν, ενώ παράλληλα χτυπούσε έναν από τους καλεσμένους».
Οι ΗΠΑ ευθυγραμμισμένες με τη Ρωσία
«Η Παρασκευή, 28 Φεβρουαρίου 2025, θα περάσει στα βιβλία της ιστορίας ως μια από τις πιο ζοφερές ημέρες της αμερικανικής διπλωματίας, η αρχή μιας μακροχρόνιας καταστροφής που κάθε Αμερικανός, κάθε σύμμαχος των ΗΠΑ και όποιος νοιάζεται για το μέλλον της δημοκρατίας θα πρέπει να υπομείνει.
Με την προδοσία της Ουκρανίας από τον Λευκό Οίκο να επισφραγίζει έναν μήνα αυταρχικού χάους στην Αμερική, ο Πούτιν, μαζί με άλλους δικτάτορες σε όλο τον κόσμο, μπορεί επιτέλους να κοιτάξει τον Τραμπ με αυτοπεποίθηση και να σκεφτεί: ένας από εμάς», καταλήγει το άρθρο.