NewsEdit Η κεντρώα-φιλελεύθερη παράταξη Ensemble («Μαζί») του προέδρου της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν εξασφάλισε 245 από τις 577 έδρες της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης, χάνοντας την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών στο σώμα, σύμφωνα με τα τελικά επίσημα αποτελέσματα των χθεσινών βουλευτικών εκλογών, όπως αναρτήθηκαν στον ιστότοπο του υπουργείου Εσωτερικών.
Η συμμαχία NUPES υπό τον επικεφαλής της ριζοσπαστικής αριστεράς Ζαν-Λικ Μελανσόν εξασφάλισε 131 έδρες και είναι πλέον αξιωματική αντιπολίτευση, ο ακροδεξιός Εθνικός Συναγερμός της Μαρίν Λεπέν θα καταλάβει 89 έδρες, σχεδόν δεκαπενταπλάσιες απ’ ό,τι στην απερχόμενη κάτω Βουλή, ενώ η παραδοσιακή δεξιά -οι Ρεπουμπλικάνοι- κέρδισαν 61.
Αυτό που βλέπετε παρακάτω είναι η αποτύπωση της σύνθεσης της Γαλλικής Βουλής το 2017 (πάνω) και το 2022 (κάτω).
Οπως σημειώνει ο Αντώνης Γαλανόπουλος στην Parallaxi.gr, δεν πρόκειται για μια απλή και μικρή αλλαγή αλλά για σημαντική αναδιάταξη δυνάμεων. Η τριχοτόμηση που είδαμε στις προεδρικές, εκφράζεται όλο και πιο καθαρά και στις βουλευτικές.
1. O Macron κέρδισε 246 έδρες και έχασε την απόλυτη πλειοψηφία (289), χάνοντας παράλληλα 104 έδρες από την προηγούμενη φορά. Έχασε, δηλαδή, σχεδόν το 1/3 των εδρών του προεδρικού μπλοκ. Για να βρούμε τόσο κακό αποτέλεσμα, νομίζω πως, πρέπει να πάμε πίσω στο 1993.
2. Πολλοί σχολιάζουν ως αρνητικό το αποτέλεσμα της Αριστεράς. Είναι σίγουρα χαμηλότερο των προσδοκιών και των στόχων που είχαν τεθεί. Είναι, όμως, ένα κακό αποτέλεσμα; Σίγουρα όχι.
Φαίνεται από την εικόνα, μπορούμε να το δούμε και με νούμερα.
Η NUPES, η ενωμένη Αριστερά, διπλασίασε τις έδρες της στη Βουλή, φτάνοντας τις 142. Στη λαϊκή ψήφο, η άνοδος είναι ραγδαία, ξεπερνώντας τα 6,5 εκ. ψήφους (από περίπου 2,5 εκ. το 2017) και φτάνοντας στο 32,6% (από περίπου 14%).
3. Κομβική άνοδος για την ακροδεξιά. Ο Εθνικός Συναγερμός εκλέγει 89 βουλευτές από τους 8 που είχε το Εθνικό Μέτωπο στη Βουλή, με 17,3% (έναντι 8,8%) και με 3,5 εκ. ψήφους (έναντι 1,5 εκ. το 2017). Το κόμμα πέρασε στον δεύτερο γύρο σε 208 περιφέρειες, προηγούνταν από τον πρώτο γύρο σε 110 από αυτές και κατάφερε να κερδίσει τις 89. Ποσοστό επιτυχίας στο 43% αν μετρήσουμε όλες τις έδρες που διεκδίκησε και 81% σε αυτές που προηγούνταν.
Το λεγόμενο “ρεπουμπλικανικό μέτωπο” κατέρρευσε και αυτό θα έχει συνέπειες δυνητικά και για το μέλλον. Η ευθύνη βαραίνει περισσότερο τον Macron και το κόμμα του που απέτυχε να στηρίξει επαρκώς τις αριστερές υποψηφιότητες απέναντι στη Le Pen, μπροστά στον φόβο να χάσει την πλειοψηφία από την Αριστερά.
4. Το αποτέλεσμα ‘στρεβλώνεται’ από το εκλογικό σύστημα. Το καλύτερο παράδειγμα είναι ο δεκαπλασιασμός εδρών της Λεπέν. Σου δημιουργείται μια αίσθηση γιγαντιαίας, μετεωρικής ανόδου που δεν είναι ακριβώς αληθινή.
Ας δούμε τη στρέβλωση:
Enseble-Macron: 38,6% των ψήφων, 42,6% των εδρών
NUPES-Melenchon: 32,6% των ψήφων, 24,6% των εδρών
RN-Le Pen: 17,3% των ψήφων, 15,4% των εδρών
5. Η αποχή ήταν και πάλι πλειοψηφική. Πάνω από τα 3/4 της λεγόμενης Generation Z (18-25) απείχαν ξανά. Εάν η Αριστερά έχει κάποια βασικά καθήκοντα για τα επόμενα χρόνια, η κατανόηση της αποχής (κυρίως των νέων και των λαϊκών στρωμάτων) είναι ένα από τα βασικότερα που πρέπει να αναλάβει.
Βερναρδάκης: Η έκπληξη της ανατροπής δεν έγινε
Σε ανάρτησή του, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και πρώην υπουργός αναφέρει:
«Η έκπληξη της ανατροπής δεν έγινε τελικά στην Γαλλία, όπως φαίνεται.
Ομως, το εκλογικό αποτέλεσμα δεν παύει να είναι μια μεγάλη νίκη της ενωμένης Αριστεράς. Κατάφερε να στερήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία από τον Μακρόν, να αναδειχθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση ελπίζοντας ακόμα και σε 200 έδρες (είχε μόλις 64) περίπου και, το κυριότερο, να στρέψει την πυξίδα αντίθετα στον παγιωμένο νεοφιλελευθερισμό. Η πολιτική σκηνή άλλαξε ήδη στην Γαλλία.
Στερνή μου γνώση…θα έλεγε κάποιος. Το σημερινό εξαιρετικό αποτέλεσμα είναι απόρροια μιας ενωτικής πολιτικής που όμως άργησε. Αν η ενότητα της Αριστεράς ήταν πράξη δύο μήνες πριν, η Προεδρική εκλογή θα ήταν τελείως διαφορετική και πιθανότατα και οι σημερινές βουλευτικές εκλογές θα είχαν την καλύτερη έκβαση.
Ομως, οι διαδικασίες βάσης που πυροδότησαν ένα πραγματικό κίνημα ενθουσιασμού αλλά και το πρόγραμμα που φτιάχθηκε “από τα κάτω” είναι οι μεγάλες παρακαταθήκες.
Το πρόγραμμα, αυτό το εξειδικευμένο μοτέρ του ριζοσπαστισμού που είναι αναγκαίο ώστε να συγκινηθούν οι λαϊκές τάξεις και να ξαναγυρίσουν στην πολιτική συμμετοχή. Γιατί συντετριμμένες από την καθημερινότητα της επιβίωσης και τις “κεντρώες” πολιτικές – ακόμα και της “αριστεράς” – δεν βλέπουν φως πουθενά και απέχουν….
Ο,τι έγινε και γίνεται στην Γαλλία μας αφορά άμεσα. Ας το κάνουμε όπως εκεί, όμως έγκαιρα και δυναμικά….»