anilikos Όσο καλοπροαίρετος και να είναι κανείς, όσο αθώα και αγνά να προσπαθεί να εξηγήσει ή έστω να εξιστορήσει τα τεκταινόμενα στην Ελληνική επικράτεια, θα δυσκολευτεί πολύ να εξηγήσει σε ένα πεντάχρονο γιατί η αστυνομία χτυπάει μέσα στο δρόμο διαδηλωτές που διαδηλώνουν ενάντια στους βιασμούς.
Το μπούλινγκ όταν γίνεται από όργανα που έχουν επιφορτιστεί για τη διατήρηση της έννομης τάξης δεν είναι έγκλημα. Οποιοδήποτε έγκλημα, ως φαίνεται, δεν είναι έγκλημα, αρκεί να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του παρακράτους. Γιατί όταν ένα κράτος μάχεται το δίκαιο και υπερασπίζεται το έγκλημα, όλα τα όργανά του αποτελούν πλοκάμια παρακράτους. Και η “μάχη” ενάντια στη διαδήλωση ενάντια στην έμφυλη βία, είναι “μάχη” υπέρ της. Ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές.
Προσαγωγές και ξύλο προσφέρονται αφειδώς σε όποιον τολμήσει να διαδηλώσει. Ίσως το να μπλέξεις με τον κυκεώνα της δικαιοσύνης, της ΓΑΔΑ και να σε προσάγουν βίαια και χωρίς διάκριση, είναι η τιμωρία για οποιασδήποτε μορφής διαδήλωση, ελεύθερης έκφρασης, ελευθερίας από τα όργανα της “τάξης”. Ο αυταρχισμός εντείνεται και διατρανώνεται υψώνοντας ανάστημα σε οποιαδήποτε μορφή γνώμης αντιτίθεται στη γραμμή που περνάει από τα στρατευμένα ΜΜΕ.
Ένα άλλο όργανο εξουσίας, η δικαστική, μέσω της ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, προσφάτως, μας είπε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι δεν δικαιούμαστε δια να ομιλούμε, να εκφραζόμαστε και να κρίνουμε μεταξύ μας τις αποφάσεις δικαστηρίων. Η ανεξάρτητη, συνταγματικά, εξουσία της δικαιοσύνης αισθάνθηκε απειλούμενη από το τσουνάμι αντιδράσεων για την απελευθέρωση του καταδικασθέντος πρωτοδίκως Λιγνάδη ως βιαστή για 2 βιασμούς. Ανηλίκων. Ίσως αισθάνθηκε την διαμαρτυρία του λαού. Αλλά από πότε η διαμαρτυρία είναι απειλή για την Δημοκρατία, εφόσον αυτή δεν έχει διαπλακεί με συμφέροντα;
Το δάσος της Δαδιάς, το προστατευόμενο από τη δεκαετία του 1980 δάσος με την βιοποικιλότητα που αποτελούσε ένα από τα ελάχιστα μέρη που ο άνθρωπος έμεινε έξω και άφησε τη φύση να ζήσει, τα τελευταία 40 χρόνια, γίνεται στάχτη δέντρο προς δέντρο, όσο γράφονται αυτές οι γραμμές. Κανένας νεοδιορισμένος ιερέας κραδαίνων βασιλικό με αγιασμό δεν θα σβήσει την πυρκαγιά.
Η αλήθεια είναι πως ο αυταρχισμός περνάει μήνυμα. Σε όσους επιθυμούν να εγκληματίσουν αλλά και σε όσους επιθυμούν να διαμαρτυρηθούν ή έστω να εκφράσουν την γνώμη τους.
Αν εγκληματίσεις, θα αφεθείς ελεύθερος όπως ο Κορκονέας και ο Λιγνάδης, ενώ αν αντισταθείς στη γραμμή των εξουσιών, των ανεξάρτητων διακριτών εξουσιών που υποτίθεται πως διαφυλάττουν την ελευθερία και το σύνταγμα, τη δημοκρατία δηλαδή που αιμορραγεί, θα υποφέρεις.
Η δικαστική εξουσία δεν εκλέγεται. Δεν πηγάζει από τον λαό. Και ορθώς, μιας και τότε το “κοινό περί δικαίου αίσθημα” για το οποίο τόσοι φλυάρισαν αυτές τις μέρες, θα έθιγε την ανεξαρτησία της.
Η νομοθετική, εκλέγεται και ανανεώνεται. Μαζί με την εκτελεστική αποτελούν τους τρεις πυλώνες πάνω στους οποίους κινούνται τα δυτικά κράτη, τα πολιτισμένα, τα αξιοπρεπή έστω, από την εποχή του Γαλλικού Διαφωτισμού.
Η Tέταρτη εξουσία, που δεν συμπεριλαμβάνεται στο τρίπτυχο αλλά θεωρείται εξίσου σημαντική, τα ΜΜΕ, ελέγχουν και υποχρέωση έχουν να ενημερώνουν τον λαό, την πηγή όλων των εξουσιών μέσω της ψήφου, για τις κινήσεις των άλλων.
Όταν η Τέταρτη εξουσία, κοιμάται, λαδώνεται, πετσώνεται και εκμηδενίζει τον ρόλο της για την κονόμα, τότε όλα αυτά τα ωραία, όμορφα και ιδανικά εξαϋλώνονται, γίνονται αποκαΐδια, όχι σε κάποιο απόμακρο δάσος στη Δαδιά του Έβρου, αλλά σε κάθε σπίτι, κάθε γωνιά, κάθε δικαστήριο, κάθε έδρανο βουλής. Γίνονται όλα ένα συνονθύλευμα πυρός που μετατρέπει σε κάρβουνο την ίδια την Ελευθερία, τη Δημοκρατία.