anilikos Έχουμε μεγαλώσει με κοινές μνήμες από γιορτές, επετείους και γεγονότα. Με τον τρόπο τους αυτά δημιουργούν στον καθένα ένα φόντο κουλτούρας και απόψεων που λίγο πολύ, μαζί με την όποια παιδεία, καλλιεργούν ένα ομοιογενές τοπίο ομοιάζουσας νοοτροπίας. Κάτι τέτοιο, δια της αδιάκοπης επαναλήψεως έχουν κάνει και οι Ελληνικές ταινίες.
Μια έντονα αντιδικτατορική Ελληνική ταινία, ανάλαφρη και με χιούμορ, είναι η γνωστή ταινία με πρωταγωνιστή τον Κώστα Βουτσά που ως ενσάρκωση του μέσου Έλληνα της εποχής, αντιδρούσε κωμικά, αλλά βαθέως φιλότιμα, στα πολιτικά δρώμενα της επταετίας. Μιας επταετούς Δικτατορίας που υποτίθεται πως μεταπολιτεύθηκε σε Δημοκρατία με την έλευση του Κ.Καραμανλή αλλά έχει γίνει φύλλο και φτερό μετά από τόσα χρόνια και με την διακυβέρνηση νοσταλγών της.
Η νέα – κατά Μητσοτάκη – κανονικότητα διέπεται από το εξής δόγμα: Η συχνή παράβαση κανόνων οδηγεί σε Νέα Κανονικότητα.
Δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενο αυτό το δόγμα στον πλανήτη. Εμφανίστηκε κατά καιρούς σε πολλά απολυταρχικά καθεστώτα. Η εφαρμογή του όμως στην Ελλάδα, παρόλο που μετά τη μεταπολίτευση – για να είμαστε δίκαιοι – εμφανίστηκαν δείγματά του, κυρίως όταν διακινδύνευε η κυβερνητική σταθερότητα, ποτέ πριν δεν έγινε τόσο απροκάλυπτα, ολιστικά και με σχέδιο.
Στην ως άνω ταινία, οι αντιστοιχίες είναι πολλές. Ξυλοδαρμός στους δρόμους αδιάκριτα, κατά τη διάρκεια πορείας υπέρ της Ειρήνης (καταστολή διαδήλωσης κατά της έμφυλης βίας). Παρακολουθήσεις τηλεφώνων(ΕΥΠ). Συλλήψεις αδυνάμων και κυκλοφορία “ρουφιάνων”. Όποιος δεν τασσόταν με το “σύστημα” της δικτατορίας έμπαινε στο στόχαστρο. Ο κόσμος φοβόταν να μιλήσει με τον διπλανό του. Τα Ελληνικά ραδιόφωνα έπαιζαν αδιάκοπα μονάχα κλαρίνα και παραδοσιακά τραγούδια, εγκεκριμένα από το καθεστώς. Ενημέρωναν μονάχα για όσα το καθεστώς ήθελε να ενημερώνει ώστε να κατευθύνει την κοινή γνώμη. Και το φοβισμένο ανθρωπάκι, ο πρωταγωνιστής, βρισκόμενος μπροστά στην κάλπη για το “φω” Δημοψήφισμα της εποχής για να κρατηθούν με νύχια και με δόντια οι καθεστωτικοί στην εξουσία, έτρεμε μήπως το παρακολουθούν.
Το παράδειγμα της ταινίας θα ήταν απλώς ένα ανάλαφρο παιχνίδισμα γραφής, χρήσιμο για να σαρκάσει κανείς τα δρώμενα του σημερινού πολιτικού σκηνικού της χώρας. Όμως, δυστυχώς, το σενάριο της ταινίας, όπως και άλλων εύπεπτων ταινιών του παρελθόντος, βασίζεται σε σκληρές ιστορικές αλήθειες. Η κωμική χροιά είναι απλώς μια επιλογή. Το νόημα όμως παραμένει ανεξίτηλο.
Στην Ελλάδα των Μητσοτάκη, τα διαπλεκόμενα συμφέροντα εντός οικογενειακού περιβάλλοντος φαίνεται να είναι πολλά, περίπλοκα και ισχυρά. Η Νέα Κανονικότητα για την οποία δίνεται τιτάνια μάχη να εδραιωθεί, διδάσκει ότι ο αυταρχισμός και η αλαζονεία των Μητσοτάκη, δυστυχώς, παραπέμπουν σε χουντικού τύπου διακυβέρνηση. Με βία, απολυταρχισμό, παρακολουθήσεις νέου τύπου αλλά ίδιας κοπής, ρεμούλα, σωρεία οικονομικών σκανδάλων που προσπαθούν να κρυφτούν.
Το τανκς, εκτός από οπλικό όχημα, αντικατοπτρίζει αλληγορικά τη βία. Ακόμα και η χούντα διενεργούσε εκλογικές διαδικασίες. Όταν όμως υπάρχει ένα τανκς στο κρεβάτι σου και σε απειλεί, οτιδήποτε βγει από αυτήν την κάλπη της βεβιασμένης, χειραγωγημένης και στραπατσαρισμένης Δημοκρατίας, σίγουρα δεν είναι Ελεύθερο,