ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ «Δεν γίνεται είπε να υπάρχουν δυνάμεις σε αυτή την χώρα που να σιγοντάρουν με ψέματα και ότι η Ελλάδα άφησε ένα μωρό να πεθάνει και το βάφτισαν και Μαρία την ημέρα της Παναγίας. Ντροπή» είπατε επί λέξει, κύριε Πρωθυπουργέ, ενώπιον 300 βουλευτών στη Βουλή των Ελλήνων.
Και δεν «εσχίσθη εἰς δύο ἀπὸ ἐπάνω ἕως κάτω, το παραπέτασμα» του Ναού της Δημοκρατίας. Ίσως διότι, αν υπάρχει Θεός, είχε σημαντικότερα πράγματα να κάνει από το να παρακολουθεί τους πάντες και τα πάντα, και ιδιαίτερα μία συνεδρίαση της Ολομέλειας της ελληνικής Βουλής, Παρασκευή μεσημέρι.
Ίσως διότι δεν σας άκουσε ούτε ο ποιητής της θάλασσας, ο Νίκος Καββαδίας για να σας θυμίσει πως «αλλού τη λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία». Αλλά προφανώς ούτε κι εσείς θα τον έχετε ακουστά…
Ίσως πάλι διότι ούτε «ναός» είναι πλέον ούτε η Δημοκρατία μας είναι στα καλύτερά της.
Ίσως ακόμη διότι μπερδευτήκατε και νομίσατε ότι το όνομα «Μαρία» είναι μόνο ελληνικό και δεν προέρχεται από το συροαραμαϊκό Μαριάμ, το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από το εβραϊκό όνομα מִרְיָם ή Μύριαμ.
Ίσως…
Το βέβαιο είναι ότι και πάλι κάποιος από το περιβάλλον σας ήθελε για μία ακόμη φορά να σας εκθέσει ανεπανόρθωτα και δεν σας ενημέρωσε ότι το νεκρό «μωρό» – 5 χρόνων ήταν, δεν ήταν μωρό- ονομαζόταν Maria Alali, σύμφωνα με επίσημη λίστα όλων των 38 Σύρων προσφύγων βρέθηκαν σε μία «αγνώστου εθνικότητας» νησίδα στον Έβρο.
Όπως μπορείτε να δείτε είναι το νούμερο 36 η Μαρία. Γεννηθείσα το 2017:
Maria Alali!
Και ήταν εκεί με την 4χρονη αδελφούλα της, τη Hanin Alali, όταν τη τσίμπησε σκορπιός και πέθανε μετά από λίγες ημέρες. Κανένας δεν την «βάφτισε» Μαρία εκ των υστέρων.
Μαρία την έλεγαν. Μαρία την φώναζαν οι γονείς της και τα αδέλφια της. Μαρία θα συνέχιζαν να τη λένε ας επιζούσε. Μαρία θα τη φώναζε και η δασκάλα της, αν προλάβαινε να πάει σχολείο. Μαρία και οι καθηγητές της στο πανεπιστήμιο, αν είχε την τύχη να πάει…
Κι αν ζούσε και μεγάλωνε στην Ελλάδα ίσως να την έλεγαν Μαρούλα, Μάρω, Μαράκι, Μαριώ, Μάρα, Μάϊρα, Μία ή ακόμα και Μαρίκα…
Αλλά, στο τέλος-τέλος κι αν ακόμη δεν την έλεγαν Μαρία αλλά Γιουδήθ, τι σημασία έχει και που είναι η «ντροπή», κύριε Πρωθυπουργέ;
Κάθε παιδί σε ανάγκη δεν είναι και δικό μας παιδί;
Το λέει και η ActionAid Hellas άλλωστε στην καμπάνια της (αυτήν τη ΜΚΟ είναι βέβαιο πως την ξέρετε καλά!).
Δεν είναι ντροπή να σώζεις παιδιά. Ούτε όσους προσφεύγουν ικέτες στη χώρα σου…
Ντροπή είναι να τους εργαλειοποιείς είτε όπως ο Ερντογάν για να πιέσει μία γειτονική και σύμμαχο (υποτίθεται) χώρα είτε όπως εσείς για να συσπειρώσετε το ακροδεξιό σας ακροατήριο.
Δεν χρειάζεται να τα πει η Le Monde σε εκτενές δημοσίευμά της όλα αυτά. Δεν χρειάζεται να τα πουν οι γονείς της Μαρίας.
Δεν χρειάζεται να πει κανείς πως το προσφυγικό ΕΙΝΑΙ παγκόσμιο πρόβλημα που γίνεται ιδιαίτερα πιεστικό για χώρες όπως η Ελλάδα αλλά ότι αυτό δεν θα πρέπει να μας κάνει απάνθρωπους, κυνικούς, αδιανόητα αδιάφορους για το αν άνθρωποι πεθαίνουν στο κατώφλι μας…
Ούτε και λύνεται με pushbacks και εγκαταλείψεις…
Ο θάνατος της 5χρονης Μαρίας από τη Συρία θα έπρεπε να γίνει αφορμή -μία ακόμη- για την ελληνική κυβέρνηση να απαιτήσει κοινή λύση από το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το σύνολο του πολιτισμένου κόσμου. Αντί αυτού γίνεται αιτία πολιτικής αντιπαράθεσης και διχασμού στο εσωτερικό μας. Στη χώρα που “γέννησε” την Αντιγόνη…
Γιατί είναι η ώρα να αποφασίσουμε αν είμαστε με τους «Κρέοντες» ή με τις «Αντιγόνες». Με τους «σκορπιούς» ή με τις «Μαρίες». Με τα θηρία ή τους ανθρώπους.
Εικόνα: «Οφηλία» – Sir John Everett Millais, 1851- 1852, Tate Britain in London.