ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ Πριν αρχίσουν οι αναλύσεις με την λέξη “σοκ” των γνωστών διαπιστωσάκηδων από τα σημερινά αποτελέσματα των Ιταλικών εκλογών, ας δούμε που μπορεί να οδηγήσει η πιθανή νίκη του δεξιού-ακροδεξιού συνασπισμού Μπερλουσκόνι-Λεγκα του Βορρά- Νεοφασιστών:
Εντός της Ιταλίας:
Στην εφαρμογή ενός οικονομικού προγράμματος παροχών για την ενίσχυση της μεσαίας τάξης, χωρίς όμως να αμφισβητείται ούτε στο παραμικρό η καθολική κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου πάνω στις άλλες εξουσίες.
Το λες και νεοφιλελευθερισμό 2.0 νεο-τραμπικού τύπου.
Στην εκ νέου ισχυροποίηση του ρόλου των παρακρατικών και του οργανωμένου εγκλήματος τύπου μαφία στην τοπική ανάπτυξη και στις δομές του κράτους. Ενίσχυση και του οικονομικού ρόλου του Βατικανού, που ήδη μετέφερε με εγκύκλιο του Πάπα στην Τράπεζα του Πάπα όλων των διαθέσιμων της Καθολικής εκκλησίας και συνδεδεμένων εταιρειών από όλο τον πλανήτη εκεί.
Ακραία συντηρητικοποίηση της κοινωνίας με καταστολές, ξενοφοβία και ρατσισμό ως πρόχειρες συνταγές για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που δημιουργούν τα ελλείμματα εφαρμογής των πολιτικών της ΕΕ και της συνθήκης της Λισσαβόνας.
Στην κατάρρευση της οικονομίας της Ιταλίας γρήγορα, πριν την λήξη της επόμενης Βουλής, από τις αντιφάσεις που πυροδοτούν τα πιο πάνω.
Για την ΕΕ:
Η εγκατάσταση ενός Ιταλο-ουγγρο-σουηδο-πολωνικου άξονα ενίσχυσης της ακροδεξιάς στην ΕΕ και την πολιτική διάλυση της.
Ο έλεγχος και των ενεργειακών δρόμων του Νότου, που σχεδόν όλοι περνούν βλακωδώς από την Ιταλία, αλλά και σημαντικών κοιτασμάτων φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου από τις ορεξεις του φιλο-πουτινικου άξονα Ευρωπαίων ακροδεξιων-Τουρκιας. Ιδιαίτερο ρόλο θα παίξει η εκ νέου εμπλοκή της Ιταλίας στον εμφύλιο της Λιβύης λόγω των παραδοσιακών εμπορικών σχέσεων των εταιριών του Μπερλουσκόνι με φατρίες που σήμερα στηρίζουν το Τουρκολιβυκο Σύμφωνο σε βάρος της Ελληνικής ΑΟΖ.
Η κατάρρευση του ευρώ, με άγνωστες συνέπειες σε ότι αφορά το ποιος θα πληρώσει και σε ποιο νόμισμα το υπέρογκο εξωτερικό χρέος της Ευρωζώνης, οδηγεί σε θερμές συγκρούσεις εντός της ΕΕ.
Η δημιουργία ενός κακέκτυπου της νέας πολυζωνικής μετα-παγκοσμιοποιησης εντός της ΕΕ με αποτέλεσμα την επιτάχυνση της σημερινής της περιθωριοποίησης ως παγκόσμιας δύναμης.
Ως προς τον υπόλοιπο κόσμο
Η πιθανή αποβολή της Ιταλίας από τους σημερινούς G7 με την πιθανή σύνδεση της στο σχήμα ΒRICS+/G8 ως αντι-μετρου στις κυρώσεις που προανήγγειλε η Φον ντε Λάινερ με αιχμή το ιταλικό χρέος και την διάθεση των πακέτων της ΕΕ.
Ένταση των νεο-αποικιακων πολιτικών, κυρίως στην Αφρική με την συμμετοχή πάλι και της Ιταλίας, για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών της πηγών σε συμμαχία με την Ρωσία (και κολαούζος η Τουρκία, που κάνει συνήθως την βρώμικη δουλειά ενισχύοντας τον ισλαμικό φασισμό με αντάρτικα με χρηματοδότηση από το Κατάρ).
Η εγκατάσταση ρωσικής βάσης στην Σικελία (είχε χρησιμοποιηθεί ως φόβητρο από την ιταλική πλευρά στις διαπραγματεύσεις για τα κορονοϊοπακέτα για να καμφθούν οι αντιστάσεις των φειδωλων βορειο-ευρωπαιων, τότε υπό την Μέρκελ) και η διάλυση της νότιας πτέρυγας του ΝΑΤΟ.
Η περιφερειακή ενίσχυση δυνάμεων όπως η Τουρκία, το Πακιστάν και του Κατάρ σε ρόλο περιφερειακών χωροφυλάκων, ενισχυμένες πλέον και με πρόσβαση σε κρίσιμες στρατιωτικές τεχνολογίες που διαμορφώνονται και με την συμμετοχή της Ιταλίας.
Η επιτάχυνση των ήδη δρομολογημενων καταρρεύσεων στα κεντρικά συστήματα του πλανήτη, όπως διαμορφώθηκαν από την νεοφιλελε διαχείριση τους εντός της προηγούμενης παγκόσμιοποίησης. Του ενεργειακού, των logistics και του χρηματοπιστωτικού.
Η ένταση των στρατιωτικών συγκρούσεων σε περιοχές της κεντρικής και νησιωτικής Ασίας και της Αφρικής με πολέμους δι αντιπροσώπων της ζώνης του Πράσινου δολαρίου και της ζώνης του Κόκκινου Καπιταλισμού υπό νέο νόμισμα.
Μεγάλες εξεγέρσεις σε όλο τον Νότο, αλλά και εντός της Ευρώπης πλέον, από την επισιτιστική κρίση τύπου “Αραβική Άνοιξη”.
Και θα ρωτήσεις τι διαφορετικό από τα πιο πάνω που αφορούν τα εκτός της Ιταλίας και της ΕΕ θα επισυμβεί αν νικητής θα είναι ο συνασπισμός μιας άχρωμης κεντρο-Αριστερας με τους τεχνοκράτες του Ντραγκι, και με πρόγραμμα την άκριτη πρόσδεση της ΕΕ στο Ατλαντικό άρμα, πάλι με μια Ιταλία και ΕΕ χωρίς ιδιαίτερη δική της φωνή.
Περίπου στα ίδια, με μια μικρή όμως χρονική καθυστέρηση!
Εναλλακτική δεν υπάρχει?
Υπάρχει και έχει διατυπωθεί έγκαιρα από την ομάδα Σπινέλι για την αλλαγή της ΕΕ γύρω από όρους και στόχους κοινωνικής σύγκλισης σε αντικατάσταση των μυωπικών νεοφιλελέ της δημοσιονομικής πειθαρχίας, που ισχύουν μετά την συνθήκη της Λισαβόνας.
Υπολείπεται να συμπληρωθεί και ως τον τρόπο που ένα νέο νόμισμα χρηματοδότησης αυτής της, αναγεννητικής ίσως, πορείας προς μια Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση επί της συνεργασίας των κοινοτήτων της θα μπορέσει να υπηρετήσει και τον κοινωνικό στόχο. Παίζοντας και τον ρόλο του σε ένα ακραία διπολικό κόσμο με την ΕΕ σταθεροποιητή, συνεχιστή των αξιών επί των οποίων ιδρύθηκε.
Όσο το τελευταίο παραμένει ως έλλειμμα, θα επωφελούνται οι ελίτ περί των τραπεζών και θα ενισχύονται στην ΕΕ οι ακροδεξιοί πολιτικοί τύπου Μελονι υπό τον μανδια του ΔΗΘΕΝ αντισυστημικού.
Και η ΕΕ, μέχρι τότε, στο καναβάτσο.
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook