NewsEdit Με την ονομασία Τελική Λύση (γερμανικά: Endlösung) έγινε γνωστό το σχέδιο των Ναζιστών για τη συστηματική δολοφονία των Εβραίων, τόσο στη Γερμανία όσο και στις περιοχές που κατακτήθηκαν από αυτή κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το αποτέλεσμα της εφαρμογής του σχεδίου αυτού ήταν το Ολοκαύτωμα, το οποίο στοίχισε στην Εβραϊκή Κοινότητα της Ευρώπης περίπου έξι εκατομμύρια νεκρούς άνδρες, γυναίκες και παιδιά.
Η υιοθέτηση της Τελικής Λύσης και η υλοποίηση της “Τελικής Λύσης”.
Στα πλαίσια αυτής της εξουσιοδότησης αποφασίστηκε η κατασκευή ειδικών στρατοπέδων, αποκλειστικά γα το σκοπό αυτό.
Δημιουργήθηκαν, έτσι, τα στρατόπεδα εξολόθρευσης:
Τρεμπλίνκα, Μαϊντάνεκ Σομπιμπόρ και Μπέλζεκ.
Παράλληλα, δημιουργήθηκε ένας τρίτος «τομέας» στο ήδη υπάρχον στρατόπεδο του Άουσβιτς, το “Άουσβιτς ΙΙΙ Μόνοβιτς”.
Η επιχείρηση μεταφοράς των Εβραίων στα στρατόπεδα εξολόθρευσης ονομάστηκε «Επιχείρηση Ράινχαρντ», από το όνομα του στρατηγού των Ες-Ες Ράινχαρντ Χάιντριχ (Reinhard Heydrich), τότε επικεφαλής του Κεντρικού Γραφείου Ασφαλείας του Ράιχ (RSHA), που είχε αναλάβει το συντονισμό της επιχείρησης.
Παράλληλα, το νεοδημιουργημένο στρατόπεδο του Κέλμνο (Chelmno) άρχισε να λειτουργεί ως κέντρο εξολόθρευσης των Ρομά.
Σε όλα τα στρατόπεδα εξόντωσης άρχισε, επίσης, και συστηματική εξολόθρευση των ομοφυλοφίλων (ανδρών και γυναικών), των πολιτικών κρατουμένων, κυρίως κομμουνιστών, αιχμαλώτων πολέμου, κυρίως από τη Ρωσία, Μαρτύρων του Ιεχωβά και άλλων.
Η μεταφορά των Εβραίων από κάθε γωνία της κατεχόμενης Ευρώπης ήταν ένα πελώριο πρόβλημα για το Ράιχ, πρόβλημα “λογιστικής” (logistics) για μια χώρα που πολεμούσε σε δύο μέτωπα και είχε ελάχιστους εγχώριους πόρους.
Το πρόβλημα ανέλαβε και επέλυσε ο Άντολφ Άιχμαν (Adolf Eichmann), ο οποίος επέβλεψε και προσωπικά την υλοποίηση των μεταφορών Εβραίων από τις διάφορες κατακτημένες χώρες, σε πολλές περιπτώσεις συνεργαζόμενος και με τις τοπικές «κυβερνήσεις».
Από την Ελλάδα, η μεγαλύτερη μεταγωγή Εβραίων έγινε από την Εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης (περίπου 65.000 άτομα).
Συνοπτικά, η “Τελική Λύση” είχε τις εξής κατευθυντήριες γραμμές:
Μεταφορά των Εβραίων σε στρατόπεδα εξόντωσης.
Άμεση θανάτωση όσων ήταν ανίκανοι για εργασία:
Ασθενείς, πολύ νέοι, πολύ γηρασμένοι.
Διαχωρισμός των εναπομεινάντων κατά φύλο.
Θανάτωσή τους είτε μέσω ολοσχερώς ανεπαρκούς διατροφής και κακουχιών είτε μέσω σκληρής καταναγκαστικής εργασίας, (όπως στην περίπτωση της IG Farben).
Με τον καιρό θα εξολοθρεύονταν και οι εναπομείναντες.
Για την επίτευξη του στόχου υιοθετήθηκαν οι πλέον απάνθρωποι και σκληροί τρόποι.
Μαζικοί θάνατοι επιτεύχθηκαν σε πολλά στρατόπεδα με τη χρήση των θαλάμων αερίων και τη χρήση κύρια μονοξειδίου του άνθρακα (που παρείχαν ειδικά ρυθμισμένοι κινητήρες) αλλά και του κυανιούχου αερίου Κυκλώνας Β (Zyklon B).
Επιστρατεύθηκαν, για την επίτευξή τους, τόσο ειδικευμένοι “επιστήμονες” όσο και ολόκληρη η τεχνογνωσία που διέθετε το Γ’ Ράιχ και επιθυμούσε να βελτιώσει:
Ιατρικά πειράματα, εγχειρήσεις χωρίς αναισθητικό, αντοχή στο ψύχος και την υποθερμία κτλ.
Η διαχείριση ενός τόσο μεγάλου αριθμού πτωμάτων αποτέλεσε άλλο ένα λογιστικό πρόβλημα, που καθυστέρησε την εφαρμογή της “Τελικής Λύσης”.
Μετά από έρευνες, οι Γερμανοί επιστήμονες κατέληξαν ότι ένας κλίβανος θα μπορούσε να διατηρήσει θερμοκρασία καύσης χρησιμοποιώντας ως μόνο καύσιμο το λίπος από τα σώματα των νεκρών.
Μετά την επίλυση αυτού του προβλήματος, προωθήθηκε η απανθράκωση των νεκρών και δολοφονημένων στα κρεματόρια, αν και σε ορισμένα στρατόπεδα, όπως αυτό του Σομπιμπόρ, δεν απέκτησαν ποτέ κλιβάνους αποτέφρωσης:
Τα πτώματα καίγονταν σε ανοικτά ορύγματα.
Υπολογίζεται ότι μόνο στα στρατόπεδα εξολόθρευσης θανατώθηκαν, με τυφεκισμό, καταναγκαστική εργασία, απαγχονισμό και δηλητηριώδη αέρια περίπου τρία εκατομμύρια Εβραίων.
Το σύνολο των Εβραίων που θανατώθηκαν από την άνοδο του Ναζιστικού Κόμματος στην εξουσία μέχρι την κατάρρευσή του ανέρχεται σε έξι περίπου εκατομμύρια.
Πηγή: Βικιπαίδεια.