NewsEdit O Mario Vitti, βρήκε άλλο δωμάτιο, με άλλη θέα. Έφυγε πλήρης ημερών, κοντεύοντας να τα εκατοστήσει, και αφήνοντας πίσω του ένα έργο που συζητήθηκε και επηρέασε.
Του Αντώνη Λιάκου
Αποστρέφω τα μάτια μου από τις ανακοινώσεις των πολιτικών, επαναλήψεις και λειψές αντιγραφές, ή υπερβολές. Ο Vitti δεν ήταν «φιλέλληνας» όπως τον χαρακτηρίζουν.
Ήταν ένας άνθρωπος ανάμεσα σε δυο χώρες που αγαπούσε, σε δυο γλώσσες που χρησιμοποιούσε, ανάμεσα σε δυο κουλτούρες που τις ζούσε, τις απολάμβανε και τις μελετούσε. Την ελληνική και την ιταλική. Δύσκολο αυτό. Δυο πατρίδες ίσον καμιά πατρίδα.
Θυμάμαι πάντως πόσο δύσκολα έγινε αποδεκτός στην Ελλάδα, οι συνάδελφοι του τον αποκαλούσαν Λεβαντίνο, το βιβλίο του για την Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας δεν βρήκε εκδότη, πριν το αναλάβει ο Οδυσσέας. Η Μυρσίνη το μετέφρασε και η ίδια το εξέδωσε. Και άργησε να βρει την απήχηση που του ταίριαζε. Αλλά και στην Ιταλία δεν έγινε αποδεκτός, και σ’όλη του τη ζωή κινήθηκε σε μικρά πανεπιστήμια, δευτερεύουσες θέσεις, μακριά από τις μεγάλες και κατεστημένες έδρες.
Αλλά il suo orgoglio ήταν πολύ ισχυρό για να εγκαταλείψει την απόστασή του από το «Δωμάτιο με θέα» (τίτλος του αυτοβιογραφικού του βιβλίου). Κι όσο μεγαλύτερη η απόσταση, τόσο ευρύτερη η θέα. Τη θέα αυτή, την ευρύτητα του ορίζοντα, υπογραμμίζει πιστεύω, τιμώντας τον. και η ονοματοδοσία Osservatorio Neogreco Mario Vitti, του Πανεπιστημίου της Ρώμης.
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook