anilikos Ο Οβίδιος τον πρώτο αιώνα μ.Χ. κάθισε και έγραψε ένα έπος δώδεκα χιλιάδων στίχων. Το έπος αυτό αναφέρεται σε ιστορίες μυθολογικές και μη, περιπεπλεγμένες μεταξύ τους ώστε να φαντάζουν αληθοφανείς και να “δικαιολογούν” την τότε πραγματικότητα. Ενός είδους “επιστημονική φαντασία” λοιπόν της εποχής με λίγα λόγια, όπου μύθοι όπως ο Περσέας και η Ανδρομέδα συνδέονταν με αυτοκράτορες και διάσημα πρόσωπα της εποχής.
Την σήμερον ημέρα, η Ελλάδα του 2023 έχει κι αυτή τους μύθους της, Σε αυτό συνηγορεί η, κατά τα φαινόμενα, σχεδόν καθολική ανά την επικράτεια, επιδημία αμνησίας που ταλανίζει τον Ελληνικό λαό. Ένα μικρό ακόμα μέρος του λαού έχει κάποιες αναλαμπές και μπορεί να δει “πίσω από τις γραμμές” σε καταστάσεις και γεγονότα που θυμίζουν κάποιους “μύθους” της πρόσφατης ιστορίας του τόπου. Όχι και τόσο ξεχασμένους, αλλά πιθανώς “άχρηστους” ώστε να διδάσκονται στη σχολική Ιστορία.
Τον Μάιο του 1963, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, βρισκόμενος στη Θεσσαλονίκη για εκδήλωση που αφορούσε την παγκόσμια Ειρήνη… “συγκρούεται” με ένα τρίκυκλο το οποίο οδηγούσε μανιασμένα ο Γκοτζαμάνης και στην καρότσα του βρισκόταν ο Εμμανουηλίδης. Φέρεται πως κτυπήθηκε από μεταλλικό αντικείμενο.
Πέθανε τέσσερις ημέρες αργότερα σε νοσοκομείο της πόλης. Οι Γκοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης χαρακτηρίστηκαν ως “παρακρατικοί” αλλά έπεσαν στα μαλακά στη δίκη – παρωδία. Τους αναγνωρίστηκε ελαφρυντικό πως “δεν έδρασαν από ταπεινά αίτια” και ο πρότερος έντιμος βιος. Μια γνώριμη πρακτική που, λίγο πολύ, όλες οι υπηρεσιακές ΕΔΕ καταλήγουν.
Μια δολοφονία με ένα τρίκυκλο. Ένα μεταλλικό αντικείμενο. Ένα παρακράτος που τότε έπαιρνε σάρκα και οστά έκδηλα, χωρίς να νιώθει την ανάγκη να κρυφτεί, με συγκάλυψη και μια δίκη αμφιβόλου ποιότητας.
Ένας “μύθος” που φαίνεται να θυμίζει πολύ το γερανοφόρο όχημα της αστυνομίας που, σε μια ειρηνική διαδήλωση με αίτημα την ασφάλεια στις μετακινήσεις, γκάζωσε και έκανε τρελή πορεία μέσα από τους δρόμους της Αθήνας. Κάποια μεταμόρφωση που ο Οβίδιος θα μπορούσε να συσχετίσει με το απαράμιλλο ποιητικό του ταλέντο.
Ένας άλλος μύθος αναφέρει πως κάποτε, τα όργανα της τάξης, υπάρχουν για να διατηρούν και να διασφαλίζουν την αρτιμέλεια και την ασφάλεια των πολιτών. Πως η επιτήρηση των διαδηλώσεων γινόταν με γνώμονα τον πολίτη και όχι την βίαιη διάσπαση αυτών. Πως τα ΜΑΤ δεν κατεβαίνουν ως λεγεωνάριοι σε μάχη, κραδαίνοντας γκλομπ και ασπίδες επάνω στα κεφάλια πολιτών που δεν διαδηλώνουν, ουσιαστικά για μια Ειρήνη, σαν τον Λαμπράκη, στην ζωή τους, την ασφάλειά τους, την καθημερινότητά τους. Μια ζωή εν Ειρήνη.
Τα γκλομπ, οι γερανοί και οι ασπίδες, ίσως, σε μια μεταμόρφωση του Οβίδιου, να χτυπούν, να σκίζουν μέτωπα, μύτες, και να συγκρούονται “τυχαία” με διάφορα έμψυχα ή άψυχα.
Ο Οβίδιος θα παρουσίαζε την κλαγγή τους ως κάποιου είδους μεταμόρφωση. Μια επιστημονική φαντασία που ίσως, φάνταζε αληθοφανής.
Η Δημοκρατία μας όμως, δεν μπορεί να αποδέχεται καμία επιστημονική φαντασία, καμία μεταμόρφωση. Διαφορετικά, παραμορφώνεται σε κάτι το ξένο, το “γνωστό-άγνωστο”.
Σε κάτι που το 1967 έγινε μια πικρή και ζοφερή πραγματικότητα.