ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ Οι γεωπολιτικές ποικίλες καραμπόλες, ιδιαίτερα μετά το Ουκρανικό, και τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα στην Ουγγαρία, Ιταλία, Σουηδία και Φιλανδία, δειχνουν ότι τείνουν να παγιοποιηθουν τα πολιτικά τα εντός της ΕΕ σε ένα σύστημα με αρκετές ομοιότητες με το ελληνικό πολιτικό μοντέλο μετά την επανάσταση του 21.
Έτσι έχουμε:
Ένα “Αγγλικον κόμμα”, που σήμερα, και μετά το Brexit, ακολουθεί πιστά την αγγλοσαξονική σχολή πολιτικής σκέψης. Ξέρετε, αυτήν που θεωρεί σταθερή και αναλλοίωτη αξία ότι κατάφερε ο νεοφιλελευθερισμός στην μονο-αυτοκρατορια ισχύος του δολαρίου τα τελευταία 52 χρόνια.
Εκφράζεται κυρίως από ακρο-κεντρώες και δεξιές συντηρητικές δυνάμεις, υπό την αιγίδα του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Εδώ, από τα απομηνάρια του εκσυγχρονιστικού Σημητισμού, όπως αυτά βρίσκονται διάσπαρτα σχεδόν σε όλο το πολιτικό μας σύστημα.
Από ένα “Ρωσικόν κόμμα” που στεγάζει κυρίως τους λεγόμενους Πουτινικούς, ιδεολογική εξέλιξη του υπερπόντιου Τραμπισμού.
Εκφράζεται απο τον Ορμπάν στην Ουγγαρία, τους ακροδεξιούς της Πολωνίας, τους Λεπενικους στην Γαλλία, δυνάμεις της Γερμανικης χριστιανοδημοκρατίας, φίλους του Τραμπ και κάτι δικους μας ακροδεξιούς ή καθυστερημένους πολιτικά αντι-οτινανηδες (αντιεμπολιαστές, αντιεπιστημονικούς, αντι-Πρεσπικους αντι-γενικως). Αλλά και άλλες παρόμοιες δυνάμεις που εκφράζονται δια του Σεφερλή σε κάθε φοβικό σύνδρομο που κουβαλάνε (ξενοφοβία, ομοφοβία κλπ). Μόνο φοβιοφοβια δεν έχουν πάθει ακόμα, περιμένοντας να έρθει το ξανθό γένος και ο Μοσκοβος μπας και μετατρέψει τα ευρω σε ρούβλια και σωθούμε (με τον ίδιο τρόπο παραγόμενα ομως. Οι τραπεζίτες μόνο θα αλλάζουν εθνικότητα )
Ένα κατακερματισμένο “Γαλλικό κόμμα” με ελάχιστους σήμερα Γάλλους εκπροσώπους. Ακολουθούν ακόμα, έστω και αχνά, τις αρχές του διαφωτισμού και τις παραδόσεις της Γαλλικής επανάστασης και εκφράζονται κυρίως δια της Ομαδας Σπινελι ως προς το όραμα που έχουν για την Ευρώπη.
Άγνωστο όμως ακόμα και ζητούμενο για ποια Ευρώπη, πιο ευρω και με ποιον ρόλο εντος της νεας μεταπαγκοσμιοποιησης που εξελίσσεται τώρα, με την ΕΕ ουραγό ή απούσα.
Στο μόνο που διαφέρει ριζικά αυτό το καθυστερημένο πολιτικά πράγμα από ότι είχαμε εδώ πριν 200 χρόνια έχει να κάνει με τον “εξ Ανατολών Ασθενή”, την Τουρκία. Σήμερα αυτή πάλι νοσεί οικονομικά ενώ ακόμα προσπαθεί να ξαναγίνει Οθωμανια υπό την σκέπη του Ρωσικού κόμματος, όμως. Πάλι τα αέρια από την Μουσουλη είναι το ζητούμενο.
Έτσι, μεσα σε ένα τέτοιο πολιτικό σκηνικό, μην παραξενευτειτε αν στα προσεχώς αρχίσουν να κυκλοφορούν και απόψεις περι της “ευρωκώστενας”.
Α ρε Μπαρμπαγιάννη Μακρυγιάννη, πόσο μακριά έβλεπες την τερατογεννηση να έρχεται …