ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Μεγάλη Παρασκευή του 2023. Μόλις 45 ημέρες μετά το δυστύχημα των Τεμπών. Το χώμα νωπό καθώς η μνήμη παγώνει. 57 νεκροί, 57 φαμίλιες ορφανεμένες, 57 Επιτάφιοι δίχως περιφορά.
Το Κράτος ανίκανο να συναισθανθεί το βάρος της ευθύνης. Η Δικαιοσύνη απούσα και διακοσμητική. Η Κοινωνία γυροφέρνει νωχελικά, σε πασχαλινούς ρυθμούς, στη γυάλα της νομίζοντας ότι αποδρά από λιμάνια και εθνικές οδούς. Ψευδαισθήσεις.
Η αλήθεια συντρίβει 57 σπιτικά…
“Εκεί που οι άνθρωποι ξεσκίζονται από εφιάλτες και όνειρα / Εκεί που κανένας δεν θα καταθέσει δάφνινα στεφάνια / Εκεί που η σιωπή πνίγει τις κραυγές“
Διπλά πένθιμες οι καμπάνες γι αυτά τα σπίτια, εδώ και 45 ημέρες. Στη Μαύρη Άνοιξη του ’23.
Για τους 57 Επιτάφιους με ό,τι απόμεινε από τα σώματα 57 νέων ανθρώπων, από τα δολοφονημένα όνειρα. Με ο,τι απόμεινε από τη σύντομη Άνοιξη της νιότης τους
Όσο για εμάς, τους υπόλοιπους…
“…η σύγχυση θα είναι ο Επιτάφιός μας / Καθώς σερνόμαστε σε ένα ραγισμένο μονοπάτι / Αν τα καταφέρουμε, θα μπορέσουμε να καθίσουμε και να γελάσουμε πάλι“
Θα τα καταφέρουμε;
“Φοβάμαι πως και αύριο θα κλαίμε πάλι / Ναι, φοβάμαι πως αύριο θα κλάψω“
Το τραγούδι από το μακρινό 1969 ανοίγει ρωγμές σαν προφητεία που γράφτηκε σε τοίχο:
“Ανάμεσα στις σιδερένιες πύλες της μοίρας
Οι σπόροι του χρόνου σπάρθηκαν
Ποτισμένοι από τις πράξεις εκείνων
Ποιοι γνωρίζουν και ποιοι έχουν αναγνωριστεί
Η γνώση είναι ένας θανάσιμος φίλος
Αν κανείς δεν θέτει τους κανόνες
Η μοίρα όλης της ανθρωπότητας
Είναι στα χέρια των ηλίθιων
Ο τοίχος που πάνω του έγραψαν οι προφήτες
Σπάει στις ραφές
Πάνω στα όργανα του θανάτου
Το φως του ήλιου λάμπει
Ναι, φοβάμαι ότι αύριο θα κλάψω
Ναι, φοβάμαι ότι αύριο θα κλάψω
Ναι, φοβάμαι ότι αύριο θα κλάψω”
Ή όπως είναι οι στίχοι των King Crimson στη γλώσσα τους:
The wall on which the prophets wrote
Is cracking at the seams
Upon the instruments of death
The sunlight brightly gleams
When every man is torn apart
With nightmares and with dreams
Will no one lay the laurel wreath
When silence drowns the screams
Confusion will be my epitaph
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back and laugh
But I fear tomorrow I’ll be crying
Yes, I fear tomorrow I’ll be crying
Yes, I fear tomorrow I’ll be crying
Between the iron gates of fate
The seeds of time were sown
And watered by the deeds of those
Who know and who are known
Knowledge is a deadly friend
If no one sets the rules
The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools
The wall on which the prophets wrote
Is cracking at the seams
Upon the instruments of death
The sunlight brightly gleams
When every man is torn apart
With nightmares and with dreams
Will no one lay the laurel wreath
When silence drowns the screams?
Confusion will be my epitaph
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back and laugh
But I fear tomorrow I’ll be crying
Yes, I fear tomorrow I’ll be crying
Yes, I fear tomorrow I’ll be crying
Crying
Crying
Yes, I fear tomorrow I’ll be crying
Yes, I fear tomorrow I’ll be crying
Yes, I fear tomorrow I’ll be crying
Crying
Πηγή: Musixmatch
Τραγουδοποιοί: Robert Fripp / Peter John Sinfield / Ian Mcdonald / Michael Rex Giles / Greg Lake