anilikos Λίγα εικοσιτετράωρα πριν τις τις εκλογές της 21ης Μαΐου, υπάρχει ακόμα αμφιβολία για το ποιον, ακόμα και ποιο κόμμα, θα ψηφίσει κανείς. Μέσα σε ένα συνονθύλευμα προγραμμάτων, πεπραγμένων και μη, βολιδοτών και άσφαιρων δηλώσεων, όσοι δεν είναι κρυμμένοι σε κάποια σπηλιά, βρίσκονται εν μέσω πυρών και βάλλονται πανταχόθεν, ώστε να ρίξουν την πολυπόθητη ψήφο στο ένα ή το άλλο κόμμα.
Οι συγκεντρώσεις “άνω των τριών ατόμων” του 2023, εφόσον ακόμα δεν έχουν απαγορευτεί από “δημοκρατικές” πρακτικές της Ελλάδας 2.0, έχουν ως θέμα συζήτησης τις εκλογές και ως ερωτηματικό το “ποιον”.
Γιατί το δοκιμασμένο, “αποδείχτηκε” ψεύτικο και το νυν αποδείχτηκε ανερυθρίαστα αυταρχικό. Και ποιος θέλει να είναι με την πλευρά των “ηττημένων”;
Αντιμετωπίζονται οι εκλογές ως ένα ντέρμπι, με οπαδούς, χρώματα, φανέλες, σημαίες και διαιτητές ορισμένους δημοσιογράφους που, “Πέτσα” τε φιμωμένοι και μη, εκτελούν χρέη περισσότερο μαριονετίστα παρά “ελεγκτή” της εξουσίας.
Στις Δημοκρατίες, τις ορίτζιναλ, με πατέντα στην ούγια, την ψήφο μπορείς να την ρίξεις εκεί όπου πιστεύεις πως αντιπροσωπεύεσαι καλύτερα (όχι απαραίτητα απόλυτα), αλλά μπορείς να την ρίξεις και κάπου αλλού, ώστε να αποτρέψεις την επανάληψη κάποιας επανάληψης ενός δράματος που έχεις ήδη δει. Σίγουρα όχι τυφλά, ούτε απέχοντας, καθώς έτσι δεν μιλάμε για ενεργό πολίτη αλλά για ανδρείκελο που περιμένει να τον “παίξει” ο επόμενος μαριονετίστας όπως αυτός επιθυμεί.
Η απλή αναλογική βρίσκει την Ελλάδα, πάλι μετά από 30+ χρόνια, ανώριμη να την εκμεταλλευτεί. Βρίσκει την Ελλάδα με μια αριστερά κατακερματισμένη, η οποία αρνείται να βρει κοινά πατήματα και προοδευτική ωριμότητα ώστε να συνεργαστεί και να αποδιώξει συλλήβδην την αυταρχική αριστεία της πιο οργανωμένης και συντεταγμένης δεξιάς πτέρυγας του κοινοβουλίου.
Είναι η ιδεολογία; είναι η πολυφωνία που οφείλει η αριστερά στους ψηφοφόρους της; Κακά τα ψέματα, η ιδεολογία βαριά μέχρι τα 30 σβήνει, ο ρομαντισμός εγκαταλείπεται και κυριαρχεί ο ρεαλισμός και η πραγματικότητα που κάθε εχέφρων ψηφοφόρος βιώνει νυχθημερόν στη χώρα. Το δίπολο δεν εκπροσωπείται από κόμματα, χρώματα, φανέλες και σημαίες αλλά από μία απλή ερώτηση:
Με το κοινό ή με το προσωπικό συμφέρον; Με τον Άνθρωπο ή με τους ολίγους;
Όλα τα υπόλοιπα, τα κοινά, οι επενδύσεις, οι υποδομές, η ακρίβεια, η ανάπτυξη, οι συνθήκες εργασίας, τα κέρδη, η ασφάλεια, η Υγεία, η οικονομία, όλα, άπαντα, έχουν ως αφετηρία αυτήν την ερώτηση.
Εντάξει, ίσως και άλλη μια. Όσοι ψηφίζουν, είναι πραγματικά εχέφρονες; Πηγαίνουν στην κάλπη με σώας τα φρένας; Άνευ αμνησίας; Δίχως να έχουν φάει ένα μποστάνι λωτούς;
Από μνήμη χωλαίνουμε.
(«Οι Λωτοφάγοι». Πίνακας του Sir James Dromgole Linton. Πηγή εικόνας: hartismag.gr)