anilikos «Έχω μάθει στις δύσκολες στιγμές να αναλαμβάνω την ευθύνη. Και να μην εγκαταλείπω τη μάχη. Είμαι εδώ. Δεν θα εγκαταλείψω ούτε τώρα, στη μέση μάλιστα ενός δύσκολου αγώνα»
Αυτά δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας μετά την συνεδρίαση του εκτελεστικού γραφείου του κόμματος. Και ήταν το μόνο που θα μπορούσε να δηλώσει βρισκόμενος σε ποσοστό που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε να δει από το 2012. Εν όψει μιας δεδομένης εκλογικής αναμέτρησης στην οποία μοναδικοί αντίπαλοί του θα είναι το 20% και το ΠΑΣΟΚ.
Μια τόσο χαοτική διαφορά από το πρώτο κόμμα μπορεί να σημαίνει συγκεκριμένα πράγματα στις πολιτικές εξελίξεις του τόπου:
Η ΝΔ, εκτός ρηξικέλευθου απροόπτου, έχει εξασφαλίσει τη διακυβέρνηση για τουλάχιστον άλλα 8 χρόνια, ή έστω δύο ακόμα εκλογικές μάχες, 25ης Ιουνίου συμπεριλαμβανομένης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να θέσει θέμα κατεύθυνσης, ξεκάθαρης ιδεολογίας και πιθανώς ηγεσίας.
Τα λάθη ίσως πολλά και σοβαρά βαραίνουν την αριστερά αλλά και συγκεκριμένα τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Μητσοτάκης κατηγορήθηκε πολύ πως πουλούσε “παντεσπάνι” σε ανθρώπους που ζητούσαν ψωμί. Πιθανώς αυτή την κριτική ο ΣΥΡΙΖΑ δεν την εφάρμοσε και στα του οίκου του, όταν σε χώρα που, ιστορικά, όταν έδινε μεγάλες εκλογικές νίκες σε κόμματα, αυτές αφορούσαν ακραία δίπολα, όπως Μπλε, Πράσινοι, Κόκκινοι. αλλά πάντα δίπολα. Προτίμησε να πειραματιστεί με την απλή αναλογική όταν ήδη ορισμένοι έκρουαν το καμπανάκι του κινδύνου πως δεν θα μπορέσει να κυβερνήσει. Βέβαια, εδώ μιλάμε για εκλογική πανωλεθρία, αλλά όταν γινόταν αυτή η συζήτηση τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν τόσο χαμηλά.
Το παντεσπάνι που πούλησε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η απλή αναλογική, σε έναν λαό που δεν ήξερε όχι μόνο πώς να το φάει, αλλά και από πού να το πιάσει.
Η αριστερά διασπάστηκε, κατακερματίστηκε αλλά αυτό δεν υπήρξε η μοναδική αιτία της πανωλεθρίας του ΣΥΡΙΖΑ. Η “Δικαιοσύνη παντού” λίγα λέει σε έναν λαό που ξέρει πως θα κάνει τη δουλειά του με ρουσφέτι, πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά με άλλο χρώμα στο τιμόνι του κράτους. Η αποτυχία της αριστεράς που, εφόσον ήθελε ίσως και να μπορούσε, έγκειται στο γεγονός πως δεν μπόρεσε να πείσει για μια αλλαγή. Η πεπατημένη είναι πιο σίγουρη για τον μέσο ψηφοφόρο.
Δεν ξέρω σε ποιο χρονικό σημείο στο μέλλον ο μέσος ψηφοφόρος θα προτιμήσει την αλλαγή. Η αριστερά που δεν πείθει, η εκλογική ωριμότητα που δεν έχει καλλιεργηθεί, η σιγουριά του δεξιού νεοέλληνα του “ξέρεις ποιον ξέρω εγώ;” ίσως δεν εκριζωθούν ποτέ από το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Σίγουρα όμως ο μέσος ψηφοφόρος δεν έχει διαβάσει Ρουσώ και πιθανώς να νομίζει πως η Ρόζα Λούξενμπουργκ είναι κάποια κάθετος στην Λουίζης Ριανκούρ. Και πολύ καλά κάνει και δεν τους γνωρίζει όλους αυτούς καθώς κανένας δεν τους δίδαξε σε κανέναν. Ο μέσος ψηφοφόρος χρειάζεται εν πρώτοις, εν ολίγοις και εν πάσει περιπτώσει, καλλιέργεια ώστε να επιζητά ποιότητα Δημοκρατίας, όχι ηγεμονίες και εκτρώματα αυταρχισμού που μόνο πίσω, πολύ πίσω, μας πηγαίνουν.
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα.
Μ. Αναγνωστάκης