ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ O Ιταλός πρώην πρωθυπουργός και επιχειρηματίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο οποίος πέθανε σήμερα σε ηλικία 86 ετών, είχε γεννηθεί στο Μιλάνο στις 29 Σεπτεμβρίου του 1936. Τη χρονιά που η Ιταλία του Μουσολίνι καταλάμβανε την Αιθιοπία και αποχωρούσε από την Κοινωνία των Εθνών ακολουθώντας τη χιτλερική Γερμανία με την οποία λίγους μήνες αργότερα σύναψαν συμμαχία που έγινε γνωστή ως Άξονας Ρώμης-Βερολίνου.
Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών νομικής, στην αρχή της δεκαετίας του ’60, άρχισε να δραστηριοποιείται στον οικοδομικό τομέα δημιουργώντας τις περιοχές «Μιλάνο 2» και «Μιλάνο 3», κοντά στην ιταλική συμπρωτεύουσα.
Τον Νοέμβριο του 1980 ίδρυσε την πρώτη μεγάλη, ιταλική ιδιωτική τηλεόραση (Canale 5), η οποία άρχισε αμέσως να ανταγωνίζεται την δημόσια ραδιοτηλεόραση της Rai. Το 1982 στον τηλεοπτικό του όμιλο προστέθηκε το κανάλι Italia Uno και το 1984 το Rete 4.
Είναι η εποχή που ο Ουμπέρτο Έκο θα γράψει το περίφημο: «Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση ».
Και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι μόνο ηλίθιος ή «κλόουν» δεν ήταν όπως προσπάθησαν πολλοί να χαρακτηρίσουν για να ξορκίσουν επειδή δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τόσο τον ίδιο όσο και τους επιγόνους του σε όλα σχεδόν τα μήκη και τα πλάτη Δύσης και Ανατολής, από τον Μπόρις Γιέλτσιν μέχρι τον Βλαδίμηρο Πούτιν, από τον Ντόναλντ Τραμπ μέχρι τον Μπόρις Τζόνσον και από τον Σαρκοζί μέχρι τον Όρμπαν.
Η είσοδος του ολιγάρχη Μπερλουσκόνι στην πολιτική ήλθε σε μία στιγμή που η Ιταλία έβγαινε από μια παρατεταμένη περίοδο πολιτικής κρίσης και διαφθοράς στη διάρκεια της οποίας είχαν θρυμματιστεί τα μεγάλα, μεταπολεμικά πολιτικά κόμματα, οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Σοσιαλιστές αλλά και η ήδη λαβωμένη, μετά το θάνατο του Μπερλίγκουερ, Αριστερά.
Οπως γράφει ο δημοσιογράφος Γιάννης Ανδρουλιδάκης σε ανάρτησή του στα Κοινωνικά Δίκτυα «μέχρι τον Μπερλουσκόνι, ήταν αδύνατο να σκεφτούμε ότι ένας επιχειρηματίας μπορεί να μπει στην πολιτική ως τέτοιος, ότι η δεξιά μπορεί να συνεργαστεί ανοιχτά με την ακροδεξιά και τους νεο-φασίστες για να κυβερνήσει, ότι μπορεί να περάσουμε σε έναν κόσμο που κυβερνιέται από ΜΜΕ τα οποία θα είναι μονοφωνικά όσο μία σοπράνο, ότι η πολιτική θα βασίζεται σε επικοινωνιακά καραγκιοζιλίκια, ότι τα fake news θα διαμορφώνουν συνείδηση, ότι το Κράτος θα εκχωρεί τεράστιο μέρος της ισχύος του στον ιδιωτικό τομέα και τα άτομα, κρατώντας για τον εαυτό του μόνο την καταστολή και τη διανομή της ισχύος. Όλα αυτά έμοιαζαν με μυθιστόρημα πολιτικής φαντασίας».
Μπορεί ο Φράνσις Γιοσιχίρο Φουκουγιάμα να βλέπει όλο αυτό το σκηνικό σε συνδυασμό με την πτώση της ΕΣΣΔ ως το τέλος της Ιστορίας όμως εκείνο που πραγματικά συμβαίνει είναι η “ιδιωτικοποίηση” της Δημοκρατίας και η υποκατάσταση των θεσμών της από τα ΜΜΕ και κυρίως την τηλεόραση καθώς οι εφημερίδες εισέρχονται παγκοσμίως σε βαθιά κρίση, Η ίδια η πολιτική (και οι πολιτικοί) μεταλλάσσεται σε ένα Lifestyle show όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν, οι πάντες μπορούν να υποδύονται τους υπουργούς, τους πρωθυπουργούς, του προέδρους, τους βουλευτές και τους γερουσιαστές, αρκεί να έχουν τηλεθέαση!
Κάτι που εκτός από τον ίδιο τον Μπερλουσκόνι που το σκηνοθετεί και το ενορχηστρώνει γίνεται κατανοητό από την Άκρα Δεξιά η οποία, με τις ευλογίες του «Καβαλιέρε» ενσωματώνεται και αποκτά νομιμοποίηση εντός του νέου πολιτικού σκηνικού για να φτάσει σήμερα να κυβερνάει την Ιταλία αφού πρώτα έχει ξεπλυθεί η περίοδος Μουσολίνι κι έχει αποενοχοποιηθεί ακόμη και η λέξη “φασισμός”.
Οσο για την Αριστερά; Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης το περιγράφει και πάλι εύστοχα: «Η Αριστερά στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει τον μπερλουσκονισμό θα μετατρεπόταν σε ένα ξεπλυμένο και αποϊδεολογικοποιημένο πολιτικό πτώμα, που απλά θα αναφέρεται σε κάποια αδιόρατη ηθική της δημοκρατίας, χωρίς κανείς να την παίρνει στα σοβαρά. Ότι το περίφημο “di una cosa di sinistra” («πες κάτι που να είναι αριστερό») του Μορέτι προς τον Ντ’ Αλέμα στην ταινία Aprile, θα γίνει το μότο όλων των αριστερών, σε όλον τον κόσμο. Για κάθε αριστερά. Επίσης σε όλον τον κόσμο. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ούτε ότι η ριζοσπαστική αριστερά και τα ελευθεριακά κινήματα, εργαστήρι ιδεών και κινημάτων, θα περιθωριοποιούνταν με αυτόν τον τρόπο, ότι τα συνδικάτα θα σταματούσαν να αποτελούν εμπόδιο στο Κεφάλαιο».
Η εποχή του Μπερλουσκόνι έκλεισε πριν τον θάνατό του, ήδη από την εποχή της οικονομικής κρίσης. Μαζί της έκλεισε και η εποχή της ανάλαφρης-YOLO ιδιωτικής Δημοκρατίας. Το επόμενο κεφάλαιο έχει ήδη ανοίξει…
…Το «βήμα της χήνας» ακούγεται από το βάθος. Οι λόγχες τους ακονίζονται στα πεζοδρόμια και δεν θα είναι “κλόουν”!