anilikos Συνολικά η περίοδος που ακολούθησε μετά την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών υπήρξε μια περίοδος κοινωνικών απελευθερώσεων, λαϊκού εκδημοκρατισμού και κοινωνικής αναζύμωσης.
Η μεταπολίτευση, η αλλαγή του πολιτεύματος σε Προεδρευόμενη Δημοκρατία και η εισαγωγή της χώρας στην περίοδο της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας υπήρξε ένα διάστημα αέναο και αόριστο όπου ο νεοέλληνας βρήκε ξανά – ακόμα και πρωτίστως – ελευθερίες, δικαιώματα και δικαίωμα “δια να ομιλεί”.
Αυτή η περιβόητη Μεταπολίτευση μπήκε πολλές φορές στην “χειρουργικήν κλίνην” με επερχόμενο και, πολλές φορές, επιθυμητό το τέλος της. Πρώτη φορά ίσως βρέθηκαν κάποιοι να μιλήσουν για τέλος της Μεταπολίτευσης το 1992, με την υπογραφή της συνθήκης του Μάαστριχτ και την είσοδο στην ΟΝΕ.
Η Ευρωπαϊκή σύγκλιση και η πορεία της Ελλάδας τώρα έχουν χρονικό ορίζοντα τη νομισματική ένωση με το ECU που μεταμορφώνεται σε Ευρώ με σχέση 1:1 και το 2002 το καράβι της χώρας και της Μεταπολίτευσης πλέει προς το κοινό νόμισμα. Τέλος της Μεταπολίτευσης θα πουν πάλι κάποιοι, ίσως περισσότεροι, καθώς ο Σημίτης κερδίζει το 2000 οριακά τις εκλογές και γίνεται για δεύτερη φορά πρωθυπουργός της Μεταπολιτευθείσας Ελλάδας.
Οι πολίτες της χώρας γνωρίζουν μια ευμάρεια και την οικονομική ένταξη της χώρας στο Ευρωπαϊκό υπερωκεάνιο. Δεν γνωρίζουν όμως αυτό που, σε λίγα χρόνια, με τα Greek Statistics, θα έρθει. Μια χρεοκοπία που – αλίμονο – θα στιγματίσει τις νέες γενιές.
Οι γενιές της Μεταπολίτευσης, αυτές που την έκαναν πράξη και την διαμόρφωσαν, έζησαν μια, σχετικά άνετη και γεμάτη υποσχέσεις – και παροχές – ζωή. Οι γενιές όμως που από το 2009 έως και σήμερα γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και θα ζουν με τα αποτελέσματα της “κρίσης χρέους” όπως γλυκά ονομάστηκε η χρεοκοπία της Ελλάδας, θα γνωρίσουν τον πραγματικό θάνατο, την κηδεία και τα επερχόμενα πιθανά μνημόσυνα της Μεταπολίτευσης.
Τα τελευταία 14 χρόνια, από το 2009 και μετά, ο επιθανάτιος ρόγχος της Μεταπολίτευσης πραγματικά άρχισε να ακούγεται βαρύς και αμείλικτος σε κάθε έκφανση της Ελληνικής πραγματικότητας. Είναι κοινή ομολογία, παρά τις αδυναμίες και τις αστοχίες της εκάστοτε κυβέρνησης της Μεταπολίτευσης, πως κατά τη διάρκεια αυτής, ο άνθρωπος υπήρξε ένα από τα επίκεντρα του πολιτικού σφυγμού της χώρας. Είτε σοσιαλιστικά – επί ΠΑΣΟΚ οριτζιναλ – είτε τεχνοκρατικά – επί ΠΑΣΟΚ τεχνοκρατικής υφής – η ζωή των πολιτών συνολικά γινόταν στοιχειωδώς καλύτερη. Εδώ δεν εξετάζουμε φυσικά τις οικονομικές αστοχίες, τις σπατάλες και όλες εκείνες τις διαδικασίες που οδήγησαν στη χρεοκοπία του 2009.
Με άλλα λόγια, ρεμούλα υπήρξε, αλλά η μέριμνα είχε κοινωνική χροιά. Πράγμα που από τη χρεοκοπία και μετά, μεταλλάχθηκε. Άλλαξε και μετουσιώθηκε – μαζί με την Μεταπολίτευση – σε ένα πνεύμα ιδιοτέλειας, ατομισμού και ολιγαρχίας. Δεν υφίσταται μόνο έλλειψη αλληλεγγύης. Υπάρχει μια πηγαία μεταστροφή των πολιτών από κοινωνία, σε απόλυτες μονάδες. Παράλληλες υπάρξεις που καταλαμβάνουν και μοιράζονται τον ίδιο ζωτικό χώρο.
Η αδιαφορία για τον διπλανό έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που, αν σήμερα γινόταν ένα Πολυτεχνείο, μαζί με το Τανκ θα έμπαιναν μέσα και Σπαρτιάτες, Νικη(φόροι) και πιθανόν πολλοί άλλοι του δεξιού τόξου για να κατατροπώσουν την “παραφωνία” στην δύσκολη αλλά μοιραία “κανονικότητα” μιας ατομικής απολυταρχίας.
Ο Μαξ Βέμπερ στην “Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού” μιλά για τη συμβολή της Προτεσταντικής ηθικής της συμμετοχής στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ως βάση για το σημερινό καπιταλιστικό μοντέλο. Η Ελληνική κοινωνία Μεταπολιτευτικά δεν άγγιξε αυτή την ηθική της προτεσταντικής και αναγκάστηκε εκ των έξω, να αποκτήσει μια εγωιστική ηθική, μικρή, ατομική και ιδιοτελή, μετά την Οικονομική κρίση.
Το τέλος της Μεταπολίτευσης ήρθε. Ο ατομισμός, η ιδιοτέλεια, η αδιαφορία για το κοινωνικό σύνολο είναι εδώ. Ποσώς ενδιαφέρει τον διπλανό αν σου παίρνουν το σπίτι για λίγες χιλιάδες ευρώ. Αδιάφορο είναι στον απέναντι αν σε δέρνει ο άντρας σου και βιάζει το παπαδάκι της ενορίας. Αρκεί να ζούμε στην κανονικότητα της θανούσας Μεταπολίτευσης και να μνημονεύουμε πως το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε τόσα χρόνια και τα έφαγε μαζί με τον Πάγκαλο, ο Άκης ήταν λαμόγιο και ο Τσίπρας έδωσε τη Μακεδονία για τις Συντάξεις.
Μετά θα κόβουμε μια ντομάτα στα τέσσερα, θα παίρνουμε ψωμί, ελιά και πιθανώς να μνημονεύουμε και τον Κώτσο, τον βασιλιά.