anilikos Είναι πλέον αποδεδειγμένο πως ο τουρισμός φέτος στην Ελλάδα πηγαίνει, τουλάχιστον, χειρότερα από το 2022. Σε αυτό συνηγορούν τα δεδομένα από τις διεθνείς αφίξεις, τις κρατήσεις των τουριστών καθώς έχουν στραφεί σε άλλους, φθηνότερους προορισμούς.
Η χρονιά αναμένεται να κλείσει με λιγότερους τουρίστες ζουμπουρλούδικους και με μείωση της ανεπιθύμητης, πολυκοσμίας σε τοπ τουριστικούς προορισμούς.
Γιατί δεν είμαστε, ούτε επιθυμούμε να γίνουμε Ταϊλάνδη:
Οι Έλληνες πολίτες συλλήβδην έτρεξαν να αιτηθούν εισιτήρια κοινωνικού τουρισμού. Οι αιτήσεις ξεπέρασαν κατά πολύ και φέτος τις διαθέσιμες θέσεις και οι προορισμοί όπου κάποια οικογένεια μπορεί να κάνει διακοπές με δωρεάν διαμονή είναι μετρημένοι, εκτός των τσαρτς της χλιδάτης γκλαμουριάς Μυκόνου ή Σαντορίνης, φερειπείν. Προωθείται ο Ελληνικός τουρισμός και ο Έλληνας παίρνει το “μπόνους” της δωρεάν (ή μειωμένης) διαμονής μόνο αν το μέρος δεν το επιλέγει ο Τομ Χανκς ή ο Τζορτζ Κλούνει.
Το περιστατικό της καταπάτησης αιγιαλού με πλατφόρμες εντός θαλάσσης αφορά στη δικαιοδοσία του γρήγορου και αποτελεσματικού Λιμενικού σώματος. Η ταχύτητα του οποίου, βρίσκει σε δίχτυα και παραγάδια, εφόσον αυτή η κατάσταση σύμφωνα με καταγγελίες δεν είναι μόνο φετινή η κατάσταση αυτή. Οι προαναφερθέντες Έλληνες πολίτες που, μη προικισμένοι με τα εισιτήρια κοινωνικού τουρισμού, θα επιθυμούσαν να κολυμπήσουν στη συγκεκριμένη παραλία η οποία είναι κοινό αγαθό και θα έπρεπε να είναι διαθέσιμη σε κάθε έναν πολίτη που το επιθυμεί, δεν μπορούν να το κάνουν.
Η παρανομία δεν αμφισβητείται. Η αποτελεσματικότητα των ιθυνόντων αρχών από την άλλη, σφόδρα. Γιατί μπορεί στην Ταϊλάνδη να έχουν παγκόσμιο τουρισμό, σπίτια μέσα στις θάλασσες, υπαλλήλους να σε πατάνε, να σου βάζουν καυτές πέτρες στις πλάτες και να σου κάνουν αέρα, αλλά πόσους Ταϊλανδούς έχουμε δει να απολαμβάνουν όλες αυτές τις υπηρεσίες στα μύρια ντοκιμαντέρ-δρόμου που παίζονται σωρηδόν στην τηλεόραση;
Η Ελλάδα παρέχει ένα τουριστικό προϊόν, που βασίζεται σε ένα κοινό, δωρεάν αγαθό που είναι η θάλασσα και η παραλία. Κανένα κέρδος δεν μπορεί να νομιμοποιήσει την κατάληψη ενός δημόσιου αγαθού. Όσο και να σκούζουν οι νεοφιλελεύθεροι “πουλα-τα-όλα” επιχειρηματίες.
Πώς μια “αδιάβροχη στολή” μπορεί να γίνει χυδαία:
Κοντός, χαρακτηρίστηκε από τον εργοδότη, ο σερβιτόρος – Κουστό που σέρβιρε τον τουρίστα μέσα στη θάλασσα. Και βρεγμένος και κοντός. Υποστήριξε δε πως φορούσε “αδιάβροχη στολή” η οποία, τυχαία και συμπτωματικά, τόνιζε τα προτερήματά του δίκην Μαγιορκίνη, γιατί έτσι παίρνει περισσότερα τιπς.
Από το φιλοδώρημα έως το μπαξίσι όμως είναι μια χυδαιότητα δρόμος. Και μπορεί ο σερβιτόρος να είναι διαθέσιμος να κάνει τον Κουστό, να αποκτήσει προβλήματα υγείας και να διακινδυνέψει την προσωπική του ακεραιότητα, αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι μια νόμιμη ή αξιοπρεπής κατάσταση για έναν εργαζόμενο. Καμία σύμφωνη γνώμη εργαζομένου δεν είναι πάνω από την ισχύουσα νομοθεσία. Αρκεί να υπάρχει διάθεση τήρησής της βέβαια. Χυδαία είναι η καταπάτηση κάθε είδους αξιοπρέπειας στο βωμό του χρήματος και της “ανάγκης”.
Γιατί από “ανάγκη” οι εργαζόμενοι της επιχείρησης δημοσιοποίησαν την επιστολή στην οποία ανέφεραν πως:
«Δεν εργαζόμαστε με «συνθήκες μεσαίωνα» όπως ειπώθηκε από μέσα μαζικής ενημέρωσης ούτε «εκβιαζόμαστε», ούτε «εξαναγκαζόμαστε» να κάνουμε πράγματα που δεν επιθυμούμε κατά την εκτέλεση των καθηκόντων μας. Αντίθετα: Το beach bar στο οποίο εργαζόμαστε, στελεχώνεται από νέους ανθρώπους στο οποίο οι περισσότεροι εργαζόμαστε ήδη πολλά χρόνια, έχουμε κέφι και διάθεση για δουλειά, μεταξύ μας επικρατεί φιλικό κλίμα και πνεύμα συνεργασίας για κοινό όφελος, παίρνουμε πρωτοβουλίες και μοιραζόμαστε ιδέες τις οποίες όλοι μαζί πραγματοποιούμε».
Δεν είναι ανάγκη να απειλήσει ένας εργοδότης ευθέως τον εργαζόμενο για να εκμαιεύσει μια τέτοια δήλωση “απελευθέρωσης”. Η καθημερινότητα, τα κομμένα ρεπό για να “βάλεις πλάτη” στη δουλειά, γιατί “όλοι μια οικογένεια είμαστε εδώ”, γιατί “από εδώ όλοι τρώμε, πρέπει να βοηθήσεις κι εσύ”, τα αδήλωτα υπερωριακά ξενύχτια αν κάτσει κανένα καλό πάρτι, έχουν έναν υποχθόνιο και κυρίως τύποις νόμιμο, αλλά εκβιαστικό και πλήρως χυδαίο τρόπο να δημιουργούν πολύ πρόθυμα και υποβρύχια σκλαβάκια.
Ας θυμίσουμε λοιπόν πως όσο το γατάκι της Αιδηψού, αδικήθηκε όταν το κλώτσησε κάποιος, αλλά γύρισε να φάει από τα αποφάγια του τραπεζιού (και εφόσον δεν υπέστη βλάβη ο αυτουργός αθωώθηκε), τόσο και ο υποβρύχιος σερβιτόρος αν δεν προστατεύσει κάποιος το θεσμό της εργασίας (του), πρόθυμα θα υποστεί “μαστίγωμα” προκειμένου να φάει από το μπαξίσι του τουρίστα.
Γατάκια…