Κλιματικά θύματα

Παρακολουθώντας κανείς επί σειρά ετών το τελετουργικό των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι οι εκπρόσωποί τους είναι πρωταθλητές του μαύρου χιούμορ. Χθες η Κομισιόν ανακοίνωσε ότι αποφάσισε την καθιέρωση της 15ης Ιουλίου ως ετήσιας Ευρωπαϊκής Ημέρας για τα Θύματα της Παγκόσμιας Κλιματικής Κρίσης. Υπέγραψε μάλιστα και σχετική κοινή δήλωση με το Ευρωκοινοβούλιο και την ισπανική προεδρία της Ε.Ε.

Κώστας Αργυρός

Ως εδώ καλά. Χρήσιμο να θυμόμαστε ότι η κλιματική κρίση κοστίζει, και σε ζωές μάλιστα. Ακόμα σημαντικότερο, να ευαισθητοποιείται η κοινή γνώμη για το ζήτημα. Από κει και μετά, όμως, η αοριστολογία και η υποκρισία αρχίζουν να γίνονται ενοχλητικές. Γιατί, βεβαίως, θύματα της κλιματικής κρίσης υπάρχουν και στην Ευρώπη, όπως έδειξαν φονικές πλημμύρες προηγούμενων ετών σε Γερμανία και Ολλανδία, αλλά η μάστιγα πλήττει κυρίως και πρωτίστως τις χώρες του παγκόσμιου Νότου. Αυτό λένε οι επίσημες στατιστικές και τα επιστημονικά δεδομένα.

Λένε ότι οι φτωχές χώρες του Νότου πληρώνουν πολλαπλάσιο τίμημα από τις συνέπειες μιας επεκτατικής πολιτικής στοχοπροσηλωμένης σε διαρκή οικονομική μεγέθυνση, που ακολούθησε επί σειρά δεκαετιών ο πλούσιος Βορράς αδιαφορώντας για τις συνέπειες στα υπόλοιπα σημεία του πλανήτη. Και η διάθεσή του να πληρώσει γι’ αυτό είναι περιορισμένη. Αρκείται σε λογικές φιλανθρωπίας και όχι ανάληψης των ευθυνών του και πληρωμής του πλήρους κόστους γι’ αυτές – εντάξει, κάνει και κάποιες παγκόσμιες συνόδους δωρητών για να κοιμάται πιο ήσυχα.

Υποκρισία όμως, και μάλιστα θανατερή, είναι και η στάση στο μεταναστευτικό. Ήδη κυκλοφορούν επίσημες μελέτες και προβλέψεις που μιλούν για κλιματικούς πρόσφυγες, εκτός Ευρώπης φυσικά, θύματα της ερημοποίησης, που θα μπορούσαν να φτάσουν τις πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων τα επόμενα χρόνια. Την ίδια στιγμή, η Ε.Ε. αδυνατεί να συμφωνήσει ακόμα και για την υποδοχή και την κατανομή 30.000 προσφύγων, και το μόνο που κάνει είναι να κλείνει συμφωνίες (κράτησης) με χώρες αμφιβόλου ή ανύπαρκτης ηθικής, όπως η Τουρκία, η Τυνησία, η Λιβύη. Με την υπερηφάνεια της στρουθοκαμήλου ελπίζει να αναβάλλει στο διηνεκές τη λύση για ένα πρόβλημα που απαιτεί απαντήσεις ήδη από… χθες, δημιουργώντας στρατόπεδα για εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές στα εξωτερικά της σύνορα. Πόσο καλά μπορεί να πάει αυτό; Για την ώρα, «χρόνια πολλά» στα θύματα – ή, τι ευχόμαστε στις «ευρωπαϊκές ημέρες»;

πηγή: Αυγή