NewsEdit Τον νέον αυτόν, που έχασε την ζωή του επειδή δεν μπόρεσε να αντέξει την αμείλικτη κόπωση, δεν τον γνώριζα.
Γνωρίζω ,όμως, ότι οι νέοι δημοσιογράφοι-που δεν έχουν ωράριο, που ψάχνουν με αγωνία δεύτερη και τρίτη απασχόληση για να φτάσουν τον βασικό μισθό- αμείβονται με τρόπο εξευτελιστικό. Έχουμε γυρίσει στη δεκαετία του ΄60!
Αυτός ο νέος, που τώρα οι συνάδελφοί μας θρηνούν και αναφέρονται σε έναν φέρελπι και δυναμικό αστυνομικό συντάκτη, για να φέρει βόλτα, εργαζόταν τα Σαββατοκύριακα σε μπαρ!
Μήπως τα λαμπερά “σάιτ” των επίσης λαμπερών ΜΜΕ, που ανήκουν σε λαμπερούς επιχειρηματίες και κουμαντάρονται από (ελπίζω ακόμη) δημοσιογράφους, πρέπει να μιλήσουν και για τον “άνθρωπο-λάστιχο” που πάλευε να επιβιώσει;
Το 1975, οι νέοι τότε δημοσιογράφοι είτε ήμασταν ΑΜΙΣΘΟΙ είτε παίρναμε “οδοιπορικά” της πλάκας! Γινήκαμε αμειβόμενοι επαγγελματίες με την μεγάλη απεργία της ΕΣΗΕΑ του 1975, όταν “κατεβάσαμε ρολά” σε όλες τις εφημερίδες και βγάλαμε την δική μας “Αδέσμευτη Γνώμη”.
Αντί να θρηνούμε (υποκριτικά, αφού δεν λέμε όλη την αλήθεια) γιατί δεν ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ, ως κλάδος, για να διασώσουμε την αξιοπρέπειά μας;
Καλό ταξίδι, αγόρι μου. Δεν σε γνώρισα, αλλά σ’ αγαπώ σαν παιδί μου!
Δημήτρης Καπράνος – Δημοσιογράφος