NewsEdit Άγκαθα Κρίστυ, νέος γάμος αλά ελληνικά, παιδικός κινηματογράφος και επανεκδόσεις… Μουδιασμένα μπαίνουμε στη χειμερινή περίοδο με τους θερινούς κινηματογράφους να μας υποδέχονται με βροχές και τις κλειστές αίθουσες με air-condition. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στις ταινίες, που βγαίνουν στους κινηματογράφους την Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2023.
Μυστήριο στη Βενετία
Το βιβλίο της Άγκαθα Κρίστυ «Το Πάρτυ» μεταφέρεται στις μεγάλες οθόνες με τίτλο «Μυστήριο στη Βενετία». Ο Κένεθ Μπράνα ως Ηρακλής Πουαρό, παρατάει τη βολή της συνταξιοδότησης και μελετά όσα ακολούθησαν μια καλοσκηνοθετημένη σεάνς που θα καταλήξει -τί πρωτότυπο- σε φόνο. Όσο φαντάσματα, μεταφυσικές φιγούρες και πιθανοί ένοχοι προσπαθούν να απαλλαγούν από την ευθύνη του φόνου και συνεχίζουν να κρύβουν τα μυστικά που θα έκαναν το έργο του ντετέκτιβ γρηγορότερο (και κατ’ επέκταση, την ταινία από μεγάλου σε «μικρού μήκους»), οι θεατές εμπλέκονται συναισθηματικά σε παραδοξότητες και απιθανότητες που μόνο οι λάτρεις του είδους εκτιμούν. Η ταινία κερδίζει σε αισθητική (η φωτογραφία του Χάρη Ζαμπαρλούκου σε υποβάλει στο κλειστοφοβικό, υγρό και μουχλιασμένο περιβάλλον της Βενετίας), το μεταφυσικό στοιχείο κάνει πιο φθηνή και λιγότερο Άγκαθα Κρίστυ την ιστορία, και με εξαίρεση την Τίνα Φέυ και τον Κένεθ Μπράνα, οι υπόλοιποι μεγάλοι σταρ κάνουν θεατρικίζοντα περάσματα καμαριέρας σκορπώντας υποψίες και πομπώδεις παραπλανητικές προς τη λύση του μυστηρίου ατάκες.
Δύσκολα βρίσκεις έναν ηθοποιό που ταυτίζεται τόσο πολύ με ένα ρόλο που σε ελάχιστα χρόνια γίνεται το όνομα, η ταυτότητα και η ιστορία που φέρει. Κένεθ Μπράνα λοιπόν, ίσον Ηρακλής Πουαρό.
Σε μια χρονιά που βγήκαν εκ νέου όλες οι ταινίες της Άγκαθα Κρίστυ, ένας ακόμα Πουαρό δεν θα έφερνε την άνοιξη φθινοπωριάτικα και αρχή νέας κινηματογραφικής σεζόν. Όμως η συγκεκριμένη ιστορία, φεύγοντας λίγο από την κλασσική φόρμα που το παζλ λύνεται με ανορθόδοξη -αλλά αντιληπτή στον μέσο θεατή- λογική, εδώ η αέναη αμφισβήτηση της παράγει περισσότερο ένα θρίλερ ατμόσφαιρας παρά μια ακόμα ιστορία της βρετανίδας συγγραφέως, που μοναδικός της στόχος ήταν να σε ξαφνιάσει στην τελευταία σελίδα του βιβλίου της.
Γάμος Αλά Ελληνικά 3
Αλλού βαρούν τα κούρταλα, αλλού γίνεται ο γάμος. Η Τούλα επιστρέφει οικογενειακώς στην Ελλάδα για να πραγματοποιήσει την τελευταία ευχή του πατέρα της πριν φύγει από τη ζωή: να παραδώσει ένα ημερολόγιο σε τρεις φίλους του. Οι τρείς φίλοι όμως δεν μένουν πιά στο νησί, που πλέον είναι σταθμός μεταβίβασης σε χώρους κράτησης παράνομων μεταναστών. Όσο εκείνη παλεύει με το μέσα της, καθώς φοβάται ότι σύντομα θα χάσει και τη μητέρα της που πάσχει από βαρύ πένθος και μια μορφή άνοιας, θα μάθει ότι η κόρη της έχει παρατήσει τις σπουδές της και… ερωτεύτηκε τον ξάδελφό της.
Σεναριακά επιθεωρησιακή και σκηνοθετικά ασπόνδυλη η προσπάθεια της Νία Βαρντάλος να επαναφέρει την οικογένεια Πορτοκάλος για τρίτη φορά στη μεγάλη οθόνη. Εμπλέκοντας επιπόλαια σοβαρά θέματα ανάμεσα στο «ώπα», τον «Ρέμο», τον «Παντελίδη» και τα «τσιμπούσια με τις λυμένες ζώνες», ξεχνάει εν μέρη να δέσει τις ιστορίες και τα ζητούμενα, ακόμα και εις βάρος της δικής της ηρωίδας. Διασώζονται οι Τζία Καρύδη και Αντρέα Μάρτιν που τροφοδοτούν ενέργεια από τις ολοκληρωμένες προσωπικότητες των προηγούμενων ταινιών.
Οι αχώριστοι
Ο Ντον, μία μαριονέτα που το έχει σκάσει από το κουκλοθέατρο, και ο DJ Doggie Dog, ένας παρατημένος λούτρινος σκύλος που έχει ανάγκη από έναν φίλο, συναντιούνται στο Σέντραλ Πάρκ και ενώνουν τις δυνάμεις τους για μία επική περιπέτεια φιλίας στη Νέα Υόρκη. Σκοπός τους είναι να σώσουν τα ρακούν που κινδυνεύουν από μια νεροποντή.
Όμορφος σχεδιασμός, χαριτωμένο αποτέλεσμα… Προβλέψιμοι στόχοι. Τα γνωστά συστατικά των ανεξάρτητων κινουμένων σχεδίων που έχουν μια ικανοποιητική πορεία στο παγκόσμιο Box-Office.
Ένας άλλος κόσμος
Ο Φιλίπ Λεμέσλ, ανώτερο στέλεχος σε αμερικανικό βιομηχανικό όμιλο, παρακολουθεί, ανήμπορος να αντιδράσει, τη γυναίκα του να τον εγκαταλείπει. Αφοσιωμένος στη δουλειά του γίνεται ο καταλύτης που διαλύει τη σχέση. Παγιδευμένος από τις παράλογες απαιτήσεις των αφεντικών του και την καθημερινή ένταση, έχει ξεπεράσει τα όρια της αντοχής του. Θα μπορέσει να βρει τον χαμένο εαυτό του και τα δικά του θέλω;
Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Στεφάν Μπριζέ επανασυνδέεται με τους αγαπημένους του ηθοποιούς Βενσάν Λιντόν και Σαντρίν Κιμπερλέν σε μια ρεαλιστική και ταυτόχρονα ευαίσθητη απεικόνιση των φαινομενικά ισχυρών αντρών της βιομηχανίας που δυσκολεύονται να παραμείνουν άνθρωποι.
Σιχάθηκα τον εαυτό μου (Sick of Myself)
Η Σίγκνε και ο Τόμας διατηρούν μια αρρωστημένη, ανταγωνιστική σχέση, η οποία παίρνει μια άσχημη τροπή όταν ο Τόμας αποκτά ξαφνικά αναγνώριση για το καλλιτεχνικό του έργο. Γνήσια αντιδραστική, η Σίγκνε επιχειρεί απεγνωσμένα να ανακτήσει το στάτους της δημιουργώντας μια νέα, αδίστακτη περσόνα, η οποία τρέφεται από την προσοχή και τη συμπόνια των άλλων. Μεταμφιεσμένη σε μια ταινία για μια δυσλειτουργική, τοξική σχέση, αυτή η «αντι-ρομαντική κωμωδία» είναι καταδικασμένη να γίνει επιδραστική, καθώς διατυπώνει ένα οξυδερκές σχόλιο για ένα συγκεκριμένο είδος μηδενιστικού ναρκισσισμού, που τροφοδοτείται από τη μεθοδική ωμότητα. Η ταινία προβλήθηκε στο πρόσφατο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Εν συντομία τώρα, τρεις επανεκδόσεις (με πιθανότητα αν σφίξει η “θηλιά” να έχουμε μια μικρή αλλαγή). Με τα σημερινά δεδομένα έχουμε τις ακόλουθες:
Μανχάταν
Η αγάπη του Γούντι Άλεν για τη Νέα Υόρκη αποτυπώνεται στο ασπρόμαυρο «Μανχάταν», μια arthouse δημιουργία που έχει αποτυπωθεί στις μνήμες μας για την εμβληματική σκηνή με το παγκάκι (εικαστική προσθήκη του δημιουργού στο μεγάλο μήλο).
Η Θηλιά
Το θεατρικό έργο που τάραξε τα νερά της συντηρητικής θεατρικής πραγματικότητας, σχεδόν 100 χρόνια πριν, έγινε ταινία το 1948 από τον Άλφρεντ Χίτσκοκ, χαρίζοντας μια σπουδαία καινοτομία στην τότε κινηματογραφική πραγματικότητα: τη μοναδική ταινία «πλάνο-σεκάνς». Αξεπέραστη μέχρι σήμερα σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα, καθώς έκτοτε έχουν γίνει και άλλα πειράματα κινηματογράφησης ιστορίας σε συνεχόμενο πλάνο, όπως το PVC και η Ρωσική Κιβωτός.
Old Boy
Το δεύτερο, και πιο δημοφιλές μέρος της τριλογίας της εκδίκησης του Τσαν Γου Παρκ, επαναπαρουσιάζεται στις μεγάλες οθόνες όλου του κόσμου. Έχουν γίνει αναλύσεις επί αναλύσεων με αφορμή την ταινία για την οπτικοποιημένη και ψυχολογική βία, καθώς και τις ποσοστώσεις της. Προσωπικά είναι η λιγότερο αγαπημένη μου ταινία της τριλογίας, μπορώ να καταλάβω όμως γιατί άρεσε τόσο πολύ, καθώς δεν υπάρχει σεκάνς που να μην υπάρχει ή να μην ελλοχεύει αγωνία.