Οίκτος και Αναμονή

Να διαλέγει κανείς αυτό που προξενεί ζημία στον εαυτό του και ευτελίζει την ομάδα του δεν είναι σπάνιο στη ζωή.

Σπάνιο είναι να επιλέγει κανείς να πεθάνει περήφανα όταν δεν είναι πια μπορετό να ζει περήφανα.

Το τέλος μιας ελλαδικής αίρεσης του μαρξιστικού κόσμου που «τρελάθηκε» όταν γεύτηκε τον απαγορευμένο καρπό του δέντρου της αστικής εξουσίας και αναζητώντας το δρόμο της επιστροφής στο χαμένο παράδεισο έφτασε να υποκύψει στον τηλεοπτικό ερμαφροδιτισμό (και μάλιστα στην αμερικανική εκδοχή του), προσωπικά μου προκαλεί αισθήματα οίκτου. Συγχρόνως, ωστόσο, βλέπω και ένα θρίαμβο της καθαρότητας των ιδεών αφού μόνο το κομμουνιστικό κόμμα θα είναι πλέον η υπαρκτή αριστερά στην Ελλάδα.

Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια εξέλιξη που εξασφαλίζει (από τώρα!) τρίτη τετραετία για τον Κ. Μητσοτάκη, με ό,τι αυτό σημαίνει, αφού οποιαδήποτε κι αν είναι η άνοδος της νέας κεντροαριστεράς, θα αντιμετωπισθεί εύκολα καθώς θα ενεργοποιήσει ανακλαστικά στη μεγάλη εκ δεξιών δεξαμενή ψηφοφόρων που ανατριχιάζουν και στη σκέψη μιας τέτοιας πρωθυπουργικής πιθανότητας.

Αυτό το διπλό χτύπημα, στη δεξιά και την αριστερά και ταυτόχρονα η πιθανή ενοποίηση της κεντροαριστεράς υπό το συγκεκριμένο σχέδιο/πρόσωπο, φαίνεται σε αυτούς που το προώθησαν, ευφυέστατο. Όταν όμως το άλμα στο κενό συναντήσει την πραγματικότητα του εδάφους, η έκπληξη θα είναι χειρότερη της αυταπάτης του 2015. Ως τότε αναμονή.

Γιατί, όπως έλεγε ο μέγας Φρίντριχ, «ο διάβολος είναι η ανάπαυση του Θεού την έβδομη ημέρα».

(Ανάρτηση του συγγραφέα Κώστα Χατζηαντωνίου* στο Fecebook)

Εικόνα: Jan Alojzy Matejko‎ (1838-1893): «Ο γελωτοποιός Stańczyk κατά τη διάρκεια ενός χορού στην αυλή της Βασίλισσας της Πολωνίας Μπόνα ενόψει της απώλειας του Σμολένσκ» (1862).

*Ο Κώστας Χατζηαντωνίου γεννήθηκε το 1965 στη Ρόδο. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, πολιτικές επιστήμες και δημόσια διοίκηση. Δοκιμιογράφος και πεζογράφος, έχει συνεργαστεί με έγκριτες περιοδικές και εγκυκλοπαιδικές εκδόσεις. Σήμερα διευθύνει το λογοτεχνικό περιοδικό “Κοράλλι”. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και της Διοικούσας Επιτροπής του Ιδρύματος Κωστή Παλαμά. Έχει τιμηθεί με το βραβείο δοκιμίου του PENClub και το βραβείο Φωτέα για το βιβλίο του “Εναντίον του χρόνου”. Το 2011 τιμήθηκε με το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (European Union Prize for Literature) για το μυθιστόρημά του “Αγκριτζέντο”, το οποίο μεταφράστηκε στα ιταλικά, τα πολωνικά, τα σερβικά, τα κροατικά και τα αλβανικά.